Burayıda iyice dert günlüğü haline getirdim ama olsun. Son altı aydır bir his benimle. İçimde bir ses pörtlüyor ve aniden bana direktifler vermeye başlıyor. Beni korkutmaya çalışıyor, tehdit ediyor. Beni rahatsız ediyor. En derin korkularımı biliyor ona göre konuşuyor. Öyle anlarda sanki beynimin yarısı ele geçirilmiş gibi kaliveriyorum olduğum yerde. Biri beni kukla gibi oynatıyor sanki. Öylesine acı verici bir deneyim ki, başından vuracağız seni kurtaracağız deseler yapın derim. Ben olmak öylesine acı verici ki anlatamam . Allah bu hissi düşmanıma bile vermesin. Buna derealizasyon ve depersonalizasyonda eşlik ediyor bazen. Sanki hiç bir şey gerçek değil, ben gerçek değilim. Çevremdeki hiç birşey gerçek değil. Her yeri şişli görmeye başlıyorum . Doktoruma bunları anlatacağım içimde yeni kişilikler oluşuyor diyeceğim. Bakalım ne diyecek. Kişilik bölünmesi demesinden öyle çekiniyorum ki anlatamam . Ben evlenip yuva kurmak istiyorum ama böyle hiçbir şey yapamam. Her gün kabus yaşıyorum resmen. Yalnız olmaktan yalnız kalmaktan korkuyorum o yüzden evlenmek istiyorum zaten. Ya annemle babama bir şey olursa da ben yalnız yapayalnız kalırsam? O zaman helak olur giderim. Hayatımda bir onlar var zaten . Bir tane arkadaşım bile yok benim . Yalnızım . Savunmasızım . Doktor sonunda bana yatış derse adım deliye çıkar ve kimse benimle evlenmez. Mutlu bir yuva hayalim buhar olur uçar gider. Annemde sen başımıza mı kalacaksın diyor alttan alttan zaten kaygılandiriyor beni . Böyle yarım yamalak eksik akıllı olmayı ben seçmedim ki...