Çok evhamlısın, panik atağın mı var? Çoğu bu tarz konular açıyorsun. Kaybetme korkunun temeline in, elinden ne aldılar da seni böyle yaptılar bir bul
Elimden önce oyuncaklarımı aldılar. Kırdılar, kaybettiler. Hepsini çok seviyordum ve hiçbirine zarar vermek istemiyordum...çocuktum daha 5 yaşında falan. 10 yaşlarına geldiğimde isteklerimi elimden aldılar. O zaman teyzemlerde kalmak zorundaydık ve kendimize ait bir evimiz yoktu. Teyzemin kızının kaprislerini çektim, müzik dinlemek istiyordum izin vermiyordu. Oyun oynamak istiyordum izin vermiyordu. Annem de sırf onların kapısında olduğumuz için bişey diyemiyordu, sadece avutmaya çalışıyordu. 10 yaşında bi çocuk için isteklerinin elinden alınması ve ağır bir aile tramvası geçirmiş birine göre fazla kötü şeyler. 15 li yaşlarıma geldiğimde sürekli dayak yiyordum, eziliyordum, sessizdim ve konuşamıyordum...en azından yüksek ses ve karşımda biri çemkirirken konuşamıyordum...o yaşlarımda da bir çok kez sevdiğim kızları sadece konuşamamaktan kaybettim...17'li yaşlarıma geldiğimde gerçekten sevdiğim kızları ve erkek arkadaşlarımı başkalarıyla arkadaş olup beni bırakmaları yüzünden kaybettim vs. Şimdi de beni gerçekten kaybetmek istemeyen dostlarımı ve sevgilimi kaybetmekten korkuyorum...onları kaybedersem, özellikle sevgilimi...dünyada yaşama sebebim kalmaz
o arkadaşıma gelicek olursak, kimseye rahat rahat güvenemediğim için güvendiklerimi de kaybetmek istemiyorum...ben sevgiden uzak büyüdüm, gerçek dostlarımla sevgiyi ve yaşamayı öğrendim
@Mya @dennise @Ennegram ve
@Pofuduk Kartal dahil...o yüzden bu kadar 'ehvamlı' ve endişeliyim
