Bankalara artmakta olan yüklü miktar borca,
Başka biri için evi terk eden anneye,
Başka biri için evi terk etmek üzere olan babaya,
Başka biri için olmasa bile 8 yılımıza veda eden kız arkadaşa,
En kıymetli gördüğüm 3 insanın 2 sene içindeki vefatına,
Bir avuç hatrı sayılır insan dışında koca hayatta kız kardeşimle bir başımıza kalmamıza,
Başarılı okul hayatımı bi kenara atmam gerekmesine ve hayatın halen daha karşıma beni zorlayacak olaylar getirme ihtimaline rağmen tüm kaderimle hala mutluyum ve hala bir sürü hayallerim var biliyor musun?
Mutluluğu uzakta aramayı ne zaman bırakır ve içindeki sana değer vermeye başlarsan o zaman hayatın hala devam ettiğini ve seni ne kadar korkuttuysa da üzdüyse de hala bir o kadar heyecanlandırabileceğini, güldürebileceğini bilirsin.
Yaşım 23, daha bu olanlar hayatımın sadece 3 de 1'i. Pes etmeye yakın dönemlerim oldu. Yıkıldım, dağıldım, abandone oldum. Ölmek istedim ve ölmeyi denedim yine de kimseyi kasıtlı üzmedim, İstemeden üzdüklerime pişmanlığımı dile getirdim. Sevdiğim insana sarıldım. Sevilmediğimi anladığımda çabalamadım. Kah ağladım, kah güldüm ama hep kafamı kaldırdım. Gerçekten eğer gerçek seni tamamlayan eksik parçayı başkasından ibaret görürsen olduğun yerde sayarsın.
Tüm bunlardan bana ne diyebilirsin. Bunları anlatmamın nedeni ruhsal bir uyanışa ihtiyacının olması. İçe yönelmen, sevgi dolu kalabilmen, umut dolu yaşayabilmen, ışık saçmaya devam etmen gerekiyor.
Kişisel gelişiminin yeterli olduğunu söylemiştin. İnsan ölene dek hiçbir zaman yeteri kadar yeterli değildir. Sevgiline olan bağın; bağlılık değil de bağımlılık raddesinde gibi duruyor ve psikolojik olarak değerlendirmek haddime değil lakin başıma gelenden örnek vermem gerekirse bir dönem kız arkadaşımın gidişinden sonra yanımda olmaya çalışan başka bir kız beni çok sevdiğini, hep yanımda olmak istediğini söylüyordu. Takıntı haline getirmişti ve onun sevgisine onun istediği dilden karşılık veremediğimde çok tehlikeli bir hal almıştı. Krizlere girdiğini fark eden ailesinin de ısrarları üzerine hastaneye gittiklerinde şizofreni tanısı koyuldu. Düşünceleri ile savaştı durdu. Gerçekle barışmayı seçmedi. Konudaki abilerin/ablaların çok güzel yardım mesajlarını gördüm. Birçok çözüm önerisi mevcut.
Bunca uzun yazının sonunda velhasıl kelam sadece şunu demek istiyorum; önce, kesinlikle insanların yardım mesajlarına sadece kuru bir teşekkür edip değerlendirmeye almadan devam etmenden ziyade verilen tavsiyeleri sırayla tatbik etmen. Buradaki insanların deneyimlerine inanmalısın. Birbirimize ayna tutuyoruz. O aynalara iyi bak kesinlikle toparlanacaksın.
Yaratıcı ve melekler sana yol göstersin, sevgiyle kal.
Bir de beynin çalışma şekline baktığımızda durumun sizde bağımlılık hali alması son derece normal. Benim başıma benzer bir durum gelmişti ve ben bağımlılık çalıştırmamak için öncelikle mevcut durumu kabullenerek işe başlamıştım. Hatta bana özgü farklı bakış açıları eşliğinde mevcut durumu değerlendirerek bunun en iyisi olacağına da kanaat getirmiştim. Sonrasında kendimi daha farklı hobilere verdim, arkadaşlarımla daha fazla zaman geçirdim ki insanın bence sermayesi arkadaşlarıdır, sonra ülkenin mevcut durumuna ayak uydurmak falan derken geçti gitti. Kısaca her insanın da deneyimi farklıdır. Zamanla sizin de rahatlayacağınızı umuyorum. Bir de zaten aranızda tekrar iletişim kurulmuş, bence bunun değerini bilin ve karşınızdaki insanı zorlamak yerine ara ara hal hatır sorun. Eğer olur da bir şeyler olursa kendisi devam edecektir zaten. Saçmalamam bittiğine göre ben gideyim
Ne güzel bir bakış açısı ne güzel cümleler. Hayat bazen bizleri o kadar zorluyorki dayanamayacagimizi düşünüyoruz sonra bir bakmış daha güçlü cikmisiz tüm olanlardan. Ölüm dışında hersey yoluna girer. Hatta ölüm bile kabullenilir. 
