Neden mutsuzsun ?

Hepimizin mutsuz oIdugu zamanIar vardır.Yada hep mutsuz hissettigimiz.
Kendinize sordunuzmu neden mutsuz oIdugunuzu ?Buna bir cevap buIabiıdinizmi yada mutIuIugu nasıI keşfettiniz?
Bu başlık altında paylaşmak isteyen herkesin fikir ve yorumIarını bekliyorum.

Umutsuzluk insanı mahveder ve genelde bir insanı hayatımızda basrole koyarız ve o gidince çökeriz çünkü onu çok sevmişizdir kendimizden bile..yada öyle sanarız işte ben bunu keşfedince mutlu oldum yani hayatta kendini sevmek ve kendine saygı duymak, kimseye kendinden daha fazla ihtiyacın olmadıgını anlamak bu beni mutlu ettii....

Bırak biçare feryadı, belâdan gel, tevekkül kıl!
Zira feryat belâ-ender, hatâ-ender belâdır, bil!

İzah: Ey bela ve musibetlerden dolayı feryat edip bağıran çağıran çaresiz adam; Allah’a tevekkül et, zira bağırıp çağırmak bir isyan, bir itiraz olmasından dolayı, beladan daha büyük bir bela ve musibettir bil.

Belâ vereni buldunsa, atâ-ender, safâ-ender belâdır, bil!
Bırak feryadı, şükür kıl manend-i belâbil, demâ keyfinden güler hep gül mül.

İzah: İnsan bela vereni tahkiki bir iman ve marifet ile bulsa, o zaman o bela ve musibetler, manevi sevap ve hayır kaynağına dönüşür, neticeleri bakımından sefa ve saadet olur. Feryat ve bağırmaları bırakıp şükür ve senalara başlar. O zaman hayatı acı ve azaptan kurtulup, her şey yüzüne gülen dost kıvamına gelir.

Ger bulmazsan, bütün dünya cefâ-ender, fenâ ender hebâdır, bil!
Cihan dolusu belâ başında varken, ne bağırırsın küçük bir belâdan, gel, tevekkül kıl.

İzah: Yok şayet bulamazsan belayı ve musibeti vereni, o zaman bütün dünyan cefa ve fenaya gider, hem de günah ve isyanlarını boynuna takarak. Musibetten şikayet eden asinin hali; kırık eli ile dövüşen adamın hali gibidir, elini vurdukça canı acır, asi adam da şikayet ettikçe cehenneme ve azaba yuvarlanır. Asıl bela olan isyan musibetten daha büyük bir beladır. Zira insanı sonsuz ateşe yuvarlıyor.


Tevekkülle belâ yüzünde gül, ta o da gülsün.
O güldükçe küçülür, eder tebeddül.

İzah: Şayet tevekkül ve teslimiyet ile belanın yüzüne gülsen, yani sabretsen, o zaman o belanın şiddeti azalır, çok cüzi bir seviyeye iner. Bir çeşit yok olur.hatta o bela sana sevimli gelir zira onun sayesinde sevap kazanacağının farkındasındır.
Kaynak Risale-i Nur
¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯

Bazen canın ölesiye acırken bile, herkese güçlü olduğunu gösterdiğin yani, acını doyasıya yaşayamadığın için.

Mutsuz olmamızın nedeninin başkalarına bel bağlamamız olduğunu düşünüyorum. Kendimiz için yaşamak yerine başkaları için yaşıyoruz. Dünyamızın merkezinde başkaları olunca onlar bize yüz çevirdiğinde dünyamız başımıza yıkılıyor. Kendimiz için yaşamayı öğrendiğimiz zaman mutlu olabileceğimizi düşünüyorum. Sevdiklerim için yaşıyorum değil hayallerimi gerçekleştirmek için yaşıyorum diyebilmeliyiz.

Ben mutsuzum hep şiir dinlerim damar şarkılar ve hüzünlü türküler.
İçimde bir özlem var ama neye özlem bilmiyorum, bazen bir yere gitmek istiyorum ama nereye gideceğime bir yanıt bulmuyorum, bir eksiklik hissediyorum ama neyin eksikliği hiç bilmiyorum.
Mutluluğu çoçukken içtiğim çamlıca gazozlarında bıraktım, başka bir yerde mutluluk ile karşılaştığımı hiç hatırlamıyorum.
İsyan değil tabiki haşa, halimden memnunum ama
şu hasretlik neye bir bilsem...