Meraba arkadaşlar yaşım 16 ve hayatımdan nefret ediyorum okadar çok üzülüyorumki herşeye artık ağlayamıyorum saçma bi hayatım var bi amacım yok bi felsefem nasıl desem boş bi insan gibiyim ama içimde fırtınlar kopuyor etrafımdaki insanlar üstüme gelip duruyor sanki 5 inci sınıftan başladı bu hallerim annemle babam ayrılınca hayatım bitti sanki babam anneme hep eziyet ediyordu hep küfür ediyordu hayatımızı zehir etti annem kurtuldu ayrılınca annem hemen başka bi koca buldu küçüğüm ozamanlar anlamıyorum annemde yaşıyodum zaten ozaman babamda çok uzun süre kalmıştım saat 12 gibi geldim eve babam bıraktı annem bana bağırdı çağırdı neyse uyuduk sabah oldu annemle yine çok iyi değiliz hatırladığım kadarıyla bişey almak için annemin odasına gittim karşımda bi adam vardı tanıdığım birisiydi annem eve getirmişti tanıştırmıştı filan evimizi boyıcak diye o adam o adi pislik hayatımı maf etti o günden sonra 4 çocuğu vardı karısından ayrılmadan annemle evlenmişti imam nikahıyla Allah kahretsin onu 14 yaşlarıma geldiğim zaman beni istememeye başladı filan anneme çok iyidi bana annem gittikten sonra çok kötü davranıyordu iyi olduğumuzdada çok iyidi gevşek ti yani anlıcanız babama çok gittim ama oda işi bırakmıştı işsiz oturuyodu babannemin başında ondanda en az üvey babam kadar nefret ediyorum çok pislik bi insan olduğunu anladım onunda büyüdükçe etrafımdaki herkesten nefret ediyorum ama onlar için cehenneme bile giderim öylebi durumdayım 2 ay önce annemde kalmaya başlamıştım üvey babamla tartıştılar filan ayrılıyoruz dedi annem bana şaşırdım hem sevindim hem üzüldüm çünki nekadar üvey babam bana kötü davransada oda bi insan aynı şey bana olsa kendimi kahrederim evden çıkmam dışarı annemin arkadaşına filan gittik kaldık üvey babam ne yapmış etmiş annemi gene ikna etmiş ben oturuyorum annem bi anda geldi gidiyoruz diye tam alıştım ev filan alacaktık burdan ama yok bana rahat yok şu zamana kadar istediğim tek şey bi ailem olmasıydı gerçek bi aile para ev araba hiçbiri umrumda değil gerçek bi ailem olsaydı hayatımda belki daha başarılı olabilirdim annem öyle diyince ben acayip derecede sinirlendim normalde herşeyi içime atarım duygularımı kendi içimde yaşarım kimseye belli etmemeye çalışırım yanlız olduğum zaman ağlarım ama bazen çok çok yıkıcı patlama veriyo duygularım kendime hakim olamıyorum işte sinirlendim filan artık babama geri geldim babamda işe girmişti şimdi yeniden çıktı oda benle uğraşıyor hayatım berbat biliyorum benden daha kötüleri var ama beni en çok etkileyen ailem ailemin olmaması bu yüzden hayatımdan nefret ediyorum bıktım artık şu lanet dünyadan hergün birisi öldürülüyor hergün birine tecavüz ediliyor dünya çok adaletsiz heryerde menfaatini düşünen insanlar dolu nefret ediyorum bukadar kötülükten yaşamak istemiyorum artık ölüm sonsuz bi boşluksa bile yada tamamen yok olacaksam yada rabbime kavuşacaksam artık bunu istiyorum...
Konuyu yanlış yere açtıysam affınıza sığınıyorum
Konuyu yanlış yere açtıysam affınıza sığınıyorum
