evengaline
Kayıtlı Üye
Gördüklerinizden mümkün olduğunca kimseye bahsetmeyin yok sayın, haklarında da hiç konuşmamaya çalışın yok saymak işe yarıyor, eğer görmemek istiyorsanız.
"Gizlimabet Parapsikoloji Platformu"
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
Çocukken yaşadığım olay
- Konbuyu başlatan Ben_&_Kedilerim
- Başlangıç tarihi
Aisling
Kayıtlı Üye
bunları 16 yıldır yaşıyorum 16 yıldır onları yok saydım gram ilerleme kaydedemedim aksine sürekli oluyordu ve ben kendimi yalnız savunmasız hissediyordum artık en sonunda delirmemek için anne babama söyledim sağolsunlar bana inandılar, yanımda oldular, psikiyatriye gittim ilaç yardımı alıyorum, konuşmamak bana hiç yaramadı ama bilmiyorum belki size yarar
Vanitas
Kayıtlı Üye
Arkadaşlar böyle olaylar yaşayanlar için naçizane tavsiyem şunu unutmayın ve ona göre hareket edin kendi ruhunuzu düşünün siz onlardan üstünsünüz şu an için bu bedene hapsolmuş olabilirsiniz ama ruhunuzun limitleri yok bu bir aslanın, kediden korkması kadar saçma evet bazen kolay olmayabiliyor soğukkanlı olmak beklenmedik anda aniden bu tarz saldırılara uğrayabiliyoruz, ama emin olun siz bunları düşünüp ne kadar kafa yorarsanız üzerinize o kadar fazla gelecekler kendinizi telkin edin siz onlardan daha üstünsünüz korkmayın saygılar.
evengaline
Kayıtlı Üye
Çok fazla gördüm, biri sipsiyah tamamen çarşaflı yüzü yok ve boyu tavana kadar uzanan bir varlıktı evin koridorundaydım bir şey beni izliyor gibi geldi arkama baktım 1-2 metre uzağımda topallayarak bana doğru geliyordu nasıl odama gittim korkuyla hatırlamıyorum bile.
Bir tanesini annemin arkasında gördüm saydam gibi gözüküyordu neredeyse arkasındaki duvar gözükecekti, küçük bir çocuk kumral mavi gözlü ama ağzı gözü yüzünde yer değiştirmişti sonradan öğrendim ki annemler bir çocuk aldırmak zorunda kalmış ve aldırılan bebek kürtajda parça parça alınır maalesef, hem bunu annemin arkasında görüp hem de yüzü parçalanmış gibi duruyordu ve doğsaydı büyük ihitimalle kumral mavi gözlü olurdu.
Biri beni hiç korkutmaya hatta çok huzurlu hissettiren saf bir ışıktı, öyle huzurlu mutlu hissettirmişti sanki saf sevgiden oluşuyordu onu bir daha ışık patlaması haricinde öyle net görmedim keşke görsem.
Bunlar haricinde hep bir şeyler hissederdim odada bir şey varsa hissediyorsam ağlamaya başlıyordum çocukken, geceleri odamın kapısının kulubu aşağı kadar iner ama asla açılmazdı evde herkesin uyuduğu sırada oluyordu, önceden oturduğumuz evin altı aslında Rum mezarlığıymış o evden hiç hoşlanmazdım sürekli burada bir şeyler var diye ağladığımı hatırlıyorum çocukken, benim olaylarım bu evden önce başladı ama bu evle beraber çok fazla artışa geçmişti o dönem, daha bu şekilde bir sürü şey oldu çok fazla uzun olmasın diye yazmıyorum ama soru sorarsanız cevaplarım, sizin de yaşadıklarınızı dinlemek isterim
evengaline
Kayıtlı Üye
Bu olaylar çocukken başlıyorsa bir travma oluşturuyor, şuan görsem kaldırmam büyük ihtimalle bende ciddi anlamda bir korku ve travma yarattı ne kadar korkmayalım desek de çocukken anlayamıyoruz
Vanitas
Kayıtlı Üye
Kesinlikle haklısınız her ne kadar mizacınız soğukkanlıda olsa çocukken bu tam olarak oturmadığı için travmalara sebebiyet verebiliyor ileri dönemlerde ise kolay kolay üstesinden gelinemiyor böyle olaylar yaşamış biri olarak kendimi istisnalar arasında görüyorum üstünlük kompleksimden de kaynaklı olabilir tabi.