İnsan bazen her yerden sarıldığını hisseder. Neye, kime elini atsa elinde kalır. Normalndogum yapanlar bilir, biomeyenler icin onlarca kemigin ayni anda kirilmasi gibi bir his. Ve ruh dimdik saglikla ertesi gune uyanir, yine de sukur der. Sukrun frekansi yuksektir. Bunca muhtesem yaratilmisligin icinde, bunca engin, cosku dolu duygular, sevgi yuku icinde neden hala bu kadar zor gider yasam? O insanlardan siyrilma zamani gelmistir de ondan... Cunku o insanlar etrafta oldukca onlardan gelenlerden kacinilamaz. Peki. Duygularimizi ya da pozitif bakis acimizi etkileyemediler ama maddi olarak bizi cok buyuk bir kulfete soktular. Bir sekilde siyrilmak mumkun degil midir? Elbette gecer. Ama o insanlar ailenizse ne yapacaksiniz. Elinizde kalan bir avuc insandan bazilariysa... Kotu hissediyorum, ofkeli ve uzgunum. Her seferinde daha guzel oluyoruz, hep iyiye gidiyoruz deeken paramparca ediyorlar. İyi ki nefws egzersizleri ve meditasyon diye bir sey var <3 iyi ki her sey iluzyon. Bunlarin gercek oldugunu dusunsem yasayamazdim sanirdim.