Aisling
Kayıtlı Üye
İkinci konuyla, yeniden merhaba sayın forum halkı. Yine ben, yine rüyalarım... 
Uzun bir süredir rüya günlüğü tutuyorum, ufak bir dejavu yaşadım, ve o rüyam unuttuğum yerden çıkıverdi. Hatırladım, daha doğrusu bana kendini hatırlattı. Aslında, benim için önemli bir rüyaydı. Ki, defterime yazmamışım niyeyse...
İçimde şüpheye yer veren, eminlik duygusu vermeyen, berrak bir zihin ile görmediğim rüyaların üzerinde duran biri değilim. Ama nasıl desem.... Bu farklıydı. Benim birleştiremediğim parçalar var. Rüyama yorum rica ediyorum demeyeyim de, benim kaçırdığım, bulamadığım noktalar, birleştiremediğim yahut hiç görmediğim sembolleri ve kendinizce nasıl göreceksiniz merak ediyorum. Bu rüya yenide, değil. Göreli oluyor biraz.
Siyah damarlı beyaz mermerden ve inciden kolidorlarda koşuyorum. Etraf çift ve tek kanatlı, üzerinde çeşitli altın işlemeler ve mücevherlerle dolu beyaz kapılarla dolu. Altın ve zümrütler... Fakat, o kapıların hepsi mühürlü. Hiçbiri açılmıyor. Arada kaçıp kurtulabilmek için o kapıları zorluyorum. Ama nafile. Kurtuluş yolum yok. Çok telaşlıyım, arkama bakma gafletinde bulunuyorum. Çılgınlar gibi beni kovalayan kara köpeği görüyorum. Gözleri bana kilitli, ve ağzından köpükler çıkıyor. Dişlerinin birbirine vuruyor sinirden. Öylesine öfkeli ki bana, eline geçirse parça parça edecek. Şüphem yok. Çaresiz, koşmaya devam ediyorum. Derken... İşte olmamasını istediğim şey karşımda. Işığı kırarak, rengarenk gösteren bir vitraylı pencerenin önündeyim. O uzun kolidorun sonu, yolun sonu. Kaçacak yer yok. Köpeğin hırlaması artık çok yakından geliyor. Bana doğru atlayacağını biliyorum, eğilip saldırmaya hazırlanıyor. Ve Çığlık atıp gözlerimi kapatıyorum. Ne yapabilirdim ki? Etime geçecek dişlerin vereceği acıyı bekliyorum. Çeliğin sesi, etin yırtılması, kanın akma sesi... Gelen tek ses bunlar. Hırıltılar kesiliyor. Gözlerimi açacak cesareti bulduğumda, yeşil gözleri boş bakan bir adam duruyor önümde. Ölü gibi. Gövdesinden giren bir kılıç var. Yalnız,kanı akmıyor adamın. Bir kaç saniye bana bakıyor, ve ben o zamana kadar elimde olduğunu bile unuttuğum hançeri boğazına saplıyorum. Kılıç ve hançer... Adam yere düşüyor. O adamın kim olduğunu biliyorum. Beni kovalayan kara köpek. Adam, kara bir bulut gibi, sis gibi yok oluyor, dağılıyor. Sonra diğeri bana yaklaşıyor. Kılıcı saplayan. O kılıca bakıyorum bir süre. Bu herkese çok tanıdık gelecek, ağzı çatallı kılıç. Zülfikar. O, bana gülümsüyor. Çok güzel mavi gözleri var. Benim en sevdiğim renk... Temiz bir yüzü olan benim yaşlarımda güzel bir delikanlı. Bana şunları söylüyor. "Korkmana gerek yok. Onlar, herkesin işine burunlarını sokmayı severler yalnızca."
Uzun bir süredir rüya günlüğü tutuyorum, ufak bir dejavu yaşadım, ve o rüyam unuttuğum yerden çıkıverdi. Hatırladım, daha doğrusu bana kendini hatırlattı. Aslında, benim için önemli bir rüyaydı. Ki, defterime yazmamışım niyeyse...
İçimde şüpheye yer veren, eminlik duygusu vermeyen, berrak bir zihin ile görmediğim rüyaların üzerinde duran biri değilim. Ama nasıl desem.... Bu farklıydı. Benim birleştiremediğim parçalar var. Rüyama yorum rica ediyorum demeyeyim de, benim kaçırdığım, bulamadığım noktalar, birleştiremediğim yahut hiç görmediğim sembolleri ve kendinizce nasıl göreceksiniz merak ediyorum. Bu rüya yenide, değil. Göreli oluyor biraz.
Siyah damarlı beyaz mermerden ve inciden kolidorlarda koşuyorum. Etraf çift ve tek kanatlı, üzerinde çeşitli altın işlemeler ve mücevherlerle dolu beyaz kapılarla dolu. Altın ve zümrütler... Fakat, o kapıların hepsi mühürlü. Hiçbiri açılmıyor. Arada kaçıp kurtulabilmek için o kapıları zorluyorum. Ama nafile. Kurtuluş yolum yok. Çok telaşlıyım, arkama bakma gafletinde bulunuyorum. Çılgınlar gibi beni kovalayan kara köpeği görüyorum. Gözleri bana kilitli, ve ağzından köpükler çıkıyor. Dişlerinin birbirine vuruyor sinirden. Öylesine öfkeli ki bana, eline geçirse parça parça edecek. Şüphem yok. Çaresiz, koşmaya devam ediyorum. Derken... İşte olmamasını istediğim şey karşımda. Işığı kırarak, rengarenk gösteren bir vitraylı pencerenin önündeyim. O uzun kolidorun sonu, yolun sonu. Kaçacak yer yok. Köpeğin hırlaması artık çok yakından geliyor. Bana doğru atlayacağını biliyorum, eğilip saldırmaya hazırlanıyor. Ve Çığlık atıp gözlerimi kapatıyorum. Ne yapabilirdim ki? Etime geçecek dişlerin vereceği acıyı bekliyorum. Çeliğin sesi, etin yırtılması, kanın akma sesi... Gelen tek ses bunlar. Hırıltılar kesiliyor. Gözlerimi açacak cesareti bulduğumda, yeşil gözleri boş bakan bir adam duruyor önümde. Ölü gibi. Gövdesinden giren bir kılıç var. Yalnız,kanı akmıyor adamın. Bir kaç saniye bana bakıyor, ve ben o zamana kadar elimde olduğunu bile unuttuğum hançeri boğazına saplıyorum. Kılıç ve hançer... Adam yere düşüyor. O adamın kim olduğunu biliyorum. Beni kovalayan kara köpek. Adam, kara bir bulut gibi, sis gibi yok oluyor, dağılıyor. Sonra diğeri bana yaklaşıyor. Kılıcı saplayan. O kılıca bakıyorum bir süre. Bu herkese çok tanıdık gelecek, ağzı çatallı kılıç. Zülfikar. O, bana gülümsüyor. Çok güzel mavi gözleri var. Benim en sevdiğim renk... Temiz bir yüzü olan benim yaşlarımda güzel bir delikanlı. Bana şunları söylüyor. "Korkmana gerek yok. Onlar, herkesin işine burunlarını sokmayı severler yalnızca."
