Yaşamak

İnsan, doğası gereği başarıya ve yaşama tutunmaya meyilli bir varlıktır. Bu eğilim, sadece bir hedefe ulaşma arzusu değil, var olmanın, mücadele etmenin ve anlam bulmanın içgüdüsel bir ifadesidir. Çünkü insanın içindeki yaşam kıvılcımı, ne kadar karanlık bastırsa da sönmemek için çabalar.

Zorluklar, kayıplar, hayal kırıklıkları… Bunlar insanın omuzlarına ağırlık koyar. Ama o ağırlık, aslında kasları güçlendirir ruhun kaslarını. Her düşüşte bir ders, her kırıkta bir ışık vardır. Başarıya yönelme içgüdüsü, insanı yeniden denemeye, yeniden doğmaya çağırır. Bu yüzden hiçbir acı, sonsuz değildir. İnsanın içinde onu aşacak bir güç zaten vardır.

İntihar, işte o içsel gücü gölgede bırakan en karanlık yanılsamadır. Oysa insanın doğası, devam etmeye programlıdır. Her hücremiz, her nefesimiz yaşamak ister. Başarıya duyulan o derin eğilim, sadece kariyer ya da hedeflerle ilgili değildir, yaşamın kendisinde başarı vardır. Bir sabah uyanmak, bir kez daha denemek, bir yudum su içmek bile, hayatla yapılan küçük ama kutsal bir anlaşmadır.

İnsan, en derin çukurda bile yukarıya bakabilen tek varlıktır. Çünkü içimizde, bizi yukarı çağıran bir ses vardır. O ses, yaşam içgüdüsüdür. Henüz bitmedi der. Bir şey daha var, göreceğin bir ışık daha.

Bu yüzden insan, ne kadar zorlanırsa zorlansın, yaşamdan yana olmalıdır. Çünkü hayatın kendisi, bir direniştir. Ve yaşamak, en büyük başarıdır.