blcknghtmr
Kayıtlı Üye
Zaman satın almak istiyorum.
Çocukluğumuz, annelerimizin sokakta oynarken bizi hava kararmadan eve çağırmasına rağmen hayatımızın en özgür günleriymiş. Tabi okul başlayana kadar. Yaşımız 7 oldu ve okul hayatı başladı. Gündüz okul akşam ev. Ev ödevi çalış, çalış, çalış. Aileni memnun et, öğretmenini memnun et. Zaten o yaşlarda at yarışı gibiydi herşey, ailelerimiz diğer ailelerin çocuklarıyla kıyaslar durur ve bu üniversite bitene kadarda son bulmaz.
İlkokul bitti ve ortaokul başladı. Değişen tek şey boyunuz ve kilonuzdur. Çalışıp memnun etmek zorunda olduğunuz çok kişi vardır. Ve belkide daha kendinizi yeni yeni bulacağınız yaşlarda, sizin bütün memnuniyetiniz alınır elinizden. Eğer birde göz önünde bir ailenin çocuğuysanız sizin için herşey çok daha zordur. Sizin başarılı olmanızı ister aileleriniz, ne güzel bir istek zaten böyle olmalı ama size nerede başarılı olacağınızı sormazlar. Aileler sizin başarılı olacağınız yerleri zaten kafalarında belirlemişlerdir. Doktor, mühendis, mimar vs vs... Ama siz resim çizmek istiyorsunuz, yada sanatın herhangi bir dalını. Siz sanatçı olarak doğmuşsunuz. Ya ailenizin isteği üzerine lisede bir bölüme yerleşirsiniz, yada benim gibi diretir güzel sanatlar okursunuz. İki şekildede anlatacağım son değişmeyecek. Neden mi? Dinleyin: Lise daha az baskı ve ufak tefek yalanlar, güzel anılar ve arkadaşlıklarla bitmiştir. Entrikasız bir şekilde, masum aşklar, küçük notlar felan. Lise yıllarımıza geri dönebilseydik acaba. İstermiydiniz dönmeyi. Çoğunluğunuz isterdi. Lise güzeldir.
Sıra geldi üniversiteye. Kazanması ayrı bir dert okuması çok çok ayrı bir dert. Kazanana kadar yine bir yarış içindesin. Hayır rakiplerin, üniversiteye girmek isteyen diğer arkadaşların değil! Rakiplerin, annenin babanın arkadaşlarının çocukları yada komşuların, akrabaların çocukları. Onlar kazanırda sen kalırsan vay haline. Çalışmak zorundasın. Sen kendi geleceğini yapmıyosun, sen ailenin egolarını tatmin etmek zorundasın, o yüzden çalış. Eğlenme, gezme, gülme, çalış! Çünkü sınav arefesinde bunlar en çok göze batan şeyler. Peki ya ders çalışırken verdiğin enerjiyi geri nerede toplayacaksın? Nerede deşarj olacaksın. Zaten bu dönemde en yakın arkadaşın ailenin en büyük düşmanı olur. O kızdan yada erkekten uzak dur, seni dersten alı koyuyor, kazanamazsan onun yüzünden. Sınav geçti ve artık sonuçlar bekleniyor. İyide gelse kötüde gelse, kazansanda kazanamasanda anlatacağım son değişmeyecek. Neden mi? Dinleyin: Sınavı kazandınız, ya ailenizin istediği bir bölüme yerleşirsiniz, yada direttiğiniz bölüme gidersiniz. Herkes mutludur azda olsa.
Üniversite... Neresinden başlasam bilemedim. Hayatı ve insanları gerçekten tanıdığınız ve aslında tanıdığınızı sandığınız, ender dürüst insanla karşılaşabileceğiniz ve siz ne kadar temiz ve masum olursanız olun masumiyetinize ufakta olsa leke sürülen ve aslında buna büyümek denilen, yani büyüdüğümüz yerdir üniversite. Okuması bir dert, bitirmesi ayrı bir dert, hocaları başka bir cumhuriyet zaten. Üniversitede eskiye zamanla kendinize daha çok zaman ayırırsınız. Vizelerden, finallerden, dosya ve projelerden kaldığı kadar işte. Ama hakkını yemeyelim, üniversite insanın hayatı boyunca kendine en çok vakit ayırabildiği yerdir, sadece üniversite okuyanın hiç parası olmaz. Milyarlar yetmez bir ayda öğrenciye ve elle tutulur birşey de yoktur ortada. Yetmez sadece ay sonu gelmez. Ve vaktinizin en çok olduğu bu dönemde de paranız yoktur. Kampüsün çimenliklerine oturun, yada gezin boş boş. Ama inanın o bile çok güzel en azından kendinize ayırdığınız bir vakit. Neden mi, çünkü üniversite bitip iş hayatına atıldığınızda, kazandığınız parayı harcamaya bile vaktiniz olmayacak. Memnun etmeniz gereken bir patronunuz olacak. Uykusuz kalıcaksınız artık geç uyanmalar yok, işten çıktığınız saat 7, geriye ne kaldı eve git 8 yemek yap ev işi, sonra iş işte de bitiyor sanmayın açın yeniden çalışın çünkü menun etmeniz gerekenler var. İş hayatında yaptığınız iyi şeyler hiçbir zaman gözükmez ama en ufak hatanız su yüzündedir. Tatiliniz sadece pazar günü, halletmeniz gereken işler varsa o gün yapılır yoksa biraz daha uyuyabilirsiniz ve bu büyük bir lükstür. Eğer birde evliyseniz sorumluluklarınız çok daha fazladır. Peki ya ne oldu? Siz memnunmusunuz bu hayattan? Kendi seçtiğiniz iş kendi hayalini kurduğunuz meslek. Diğer ailesinin istediği mesleği yapan arkadaşınız farklımı, hayır oda çok çalışıyor, o da çalışmak için yaşıyor. Peki ya üniversiteyi kazanamayan arkadaşınız. Muhtemelen oda çalışıyor ve daha ağır bir işte. Yani herkes için son aynı. Peki ya çalışanlar hiçmi mutlu olmaz. Umudum oluyor olması. Anlayışlı patronlar olabilir, yada bizden çocukluğumuzu gençliğimizi çalan aileler daha anlayışlı olabilir. İşte bize bir fırsat biz iyi birer aile ve ileride iyi birer patron olabiliriz. Ozaman herşey çok güzel olur. Hayat çok kısa. İnsanın bu yoğun tempo içinde, tranvaydaki bir teyzenin en ufak bir tebessümü bile insanı mutlu edebiliyorken zaten çok birşey beklemiyoruz. Ne oldu da bu kadar katı insanlar olduk. Siz yorulmadınız mı. Ben bu yaşımda çok yoruldum. Ve ışığımı kaybetmek üzereyim.
Konuyu psikolojiyi ilgilendirdiği için buraya açtım umarım doğrudur. Yanlışlarım ve başınızı ağrıttığım için kusura bakmayın arkadaşlar.
Çocukluğumuz, annelerimizin sokakta oynarken bizi hava kararmadan eve çağırmasına rağmen hayatımızın en özgür günleriymiş. Tabi okul başlayana kadar. Yaşımız 7 oldu ve okul hayatı başladı. Gündüz okul akşam ev. Ev ödevi çalış, çalış, çalış. Aileni memnun et, öğretmenini memnun et. Zaten o yaşlarda at yarışı gibiydi herşey, ailelerimiz diğer ailelerin çocuklarıyla kıyaslar durur ve bu üniversite bitene kadarda son bulmaz.
İlkokul bitti ve ortaokul başladı. Değişen tek şey boyunuz ve kilonuzdur. Çalışıp memnun etmek zorunda olduğunuz çok kişi vardır. Ve belkide daha kendinizi yeni yeni bulacağınız yaşlarda, sizin bütün memnuniyetiniz alınır elinizden. Eğer birde göz önünde bir ailenin çocuğuysanız sizin için herşey çok daha zordur. Sizin başarılı olmanızı ister aileleriniz, ne güzel bir istek zaten böyle olmalı ama size nerede başarılı olacağınızı sormazlar. Aileler sizin başarılı olacağınız yerleri zaten kafalarında belirlemişlerdir. Doktor, mühendis, mimar vs vs... Ama siz resim çizmek istiyorsunuz, yada sanatın herhangi bir dalını. Siz sanatçı olarak doğmuşsunuz. Ya ailenizin isteği üzerine lisede bir bölüme yerleşirsiniz, yada benim gibi diretir güzel sanatlar okursunuz. İki şekildede anlatacağım son değişmeyecek. Neden mi? Dinleyin: Lise daha az baskı ve ufak tefek yalanlar, güzel anılar ve arkadaşlıklarla bitmiştir. Entrikasız bir şekilde, masum aşklar, küçük notlar felan. Lise yıllarımıza geri dönebilseydik acaba. İstermiydiniz dönmeyi. Çoğunluğunuz isterdi. Lise güzeldir.
Sıra geldi üniversiteye. Kazanması ayrı bir dert okuması çok çok ayrı bir dert. Kazanana kadar yine bir yarış içindesin. Hayır rakiplerin, üniversiteye girmek isteyen diğer arkadaşların değil! Rakiplerin, annenin babanın arkadaşlarının çocukları yada komşuların, akrabaların çocukları. Onlar kazanırda sen kalırsan vay haline. Çalışmak zorundasın. Sen kendi geleceğini yapmıyosun, sen ailenin egolarını tatmin etmek zorundasın, o yüzden çalış. Eğlenme, gezme, gülme, çalış! Çünkü sınav arefesinde bunlar en çok göze batan şeyler. Peki ya ders çalışırken verdiğin enerjiyi geri nerede toplayacaksın? Nerede deşarj olacaksın. Zaten bu dönemde en yakın arkadaşın ailenin en büyük düşmanı olur. O kızdan yada erkekten uzak dur, seni dersten alı koyuyor, kazanamazsan onun yüzünden. Sınav geçti ve artık sonuçlar bekleniyor. İyide gelse kötüde gelse, kazansanda kazanamasanda anlatacağım son değişmeyecek. Neden mi? Dinleyin: Sınavı kazandınız, ya ailenizin istediği bir bölüme yerleşirsiniz, yada direttiğiniz bölüme gidersiniz. Herkes mutludur azda olsa.
Üniversite... Neresinden başlasam bilemedim. Hayatı ve insanları gerçekten tanıdığınız ve aslında tanıdığınızı sandığınız, ender dürüst insanla karşılaşabileceğiniz ve siz ne kadar temiz ve masum olursanız olun masumiyetinize ufakta olsa leke sürülen ve aslında buna büyümek denilen, yani büyüdüğümüz yerdir üniversite. Okuması bir dert, bitirmesi ayrı bir dert, hocaları başka bir cumhuriyet zaten. Üniversitede eskiye zamanla kendinize daha çok zaman ayırırsınız. Vizelerden, finallerden, dosya ve projelerden kaldığı kadar işte. Ama hakkını yemeyelim, üniversite insanın hayatı boyunca kendine en çok vakit ayırabildiği yerdir, sadece üniversite okuyanın hiç parası olmaz. Milyarlar yetmez bir ayda öğrenciye ve elle tutulur birşey de yoktur ortada. Yetmez sadece ay sonu gelmez. Ve vaktinizin en çok olduğu bu dönemde de paranız yoktur. Kampüsün çimenliklerine oturun, yada gezin boş boş. Ama inanın o bile çok güzel en azından kendinize ayırdığınız bir vakit. Neden mi, çünkü üniversite bitip iş hayatına atıldığınızda, kazandığınız parayı harcamaya bile vaktiniz olmayacak. Memnun etmeniz gereken bir patronunuz olacak. Uykusuz kalıcaksınız artık geç uyanmalar yok, işten çıktığınız saat 7, geriye ne kaldı eve git 8 yemek yap ev işi, sonra iş işte de bitiyor sanmayın açın yeniden çalışın çünkü menun etmeniz gerekenler var. İş hayatında yaptığınız iyi şeyler hiçbir zaman gözükmez ama en ufak hatanız su yüzündedir. Tatiliniz sadece pazar günü, halletmeniz gereken işler varsa o gün yapılır yoksa biraz daha uyuyabilirsiniz ve bu büyük bir lükstür. Eğer birde evliyseniz sorumluluklarınız çok daha fazladır. Peki ya ne oldu? Siz memnunmusunuz bu hayattan? Kendi seçtiğiniz iş kendi hayalini kurduğunuz meslek. Diğer ailesinin istediği mesleği yapan arkadaşınız farklımı, hayır oda çok çalışıyor, o da çalışmak için yaşıyor. Peki ya üniversiteyi kazanamayan arkadaşınız. Muhtemelen oda çalışıyor ve daha ağır bir işte. Yani herkes için son aynı. Peki ya çalışanlar hiçmi mutlu olmaz. Umudum oluyor olması. Anlayışlı patronlar olabilir, yada bizden çocukluğumuzu gençliğimizi çalan aileler daha anlayışlı olabilir. İşte bize bir fırsat biz iyi birer aile ve ileride iyi birer patron olabiliriz. Ozaman herşey çok güzel olur. Hayat çok kısa. İnsanın bu yoğun tempo içinde, tranvaydaki bir teyzenin en ufak bir tebessümü bile insanı mutlu edebiliyorken zaten çok birşey beklemiyoruz. Ne oldu da bu kadar katı insanlar olduk. Siz yorulmadınız mı. Ben bu yaşımda çok yoruldum. Ve ışığımı kaybetmek üzereyim.
Konuyu psikolojiyi ilgilendirdiği için buraya açtım umarım doğrudur. Yanlışlarım ve başınızı ağrıttığım için kusura bakmayın arkadaşlar.
Şimdi okudumda bayada uzun yazmışım 
