Sabır, insan ruhunun en sessiz ama en güçlü öğretmenidir. İnsan çoğu zaman huzuru sabırla eşdeğer tutar, oysa sabır huzurun kendisi değil, ona giden yoldur. Sabır, bir bekleyiş değildir sadece; içteki fırtınaya rağmen sükûneti koruyabilme sanatıdır. Bu yüzden Allah’tan sabır dilediğimizde, O bize bir duyguyu değil, o duygunun tohumunu ekeceğimiz bir toprağı verir. Çünkü sabır, yaşanmadan kazanılamaz.
Her insan hayatında sabrın imtihanını bir şekilde verir. Kimi bir kayıpla, kimi bir gecikmeyle, kimi ise anlaşılmamakla sınanır. O anlarda insan, “Neden ben?” diye sorar. Oysa ilahi sır tam da buradadır: “Senin gücünü benden başka kim bilebilir?” Allah, kuluna kaldıramayacağı yükü yüklemez; ama bazen kulun, aslında ne kadar güçlü olduğunu anlaması için o yükü hissetmesine izin verir. Sabır, işte bu fark edişin adıdır.
Sabır, dirençle değil, teslimiyetle büyür. Direnç, acıya karşı savaşmaktır; teslimiyet ise o acının içindeki hikmeti sezebilmektir. İnsan sabırla olgunlaştıkça, dış dünyadaki fırtınalar onu daha az sarsar. Çünkü sabır, dıştan gelen darbeleri değil, içte doğan sükûneti öğretir. Bu yüzden gerçek sabır, beklemek değil, beklerken kırılmamaktır.
Ve bazen insan sabır dilediğinde, karşısına gelen zorluk aslında bir lütuf olur. Çünkü o zorluk olmasa, insan içindeki direnci, sevgiyi, inancı keşfedemezdi. Allah sabrı bir anda vermez; onu hayatın içine gizler. Her sınavda, her sessizlikte, her gecikmede bir parça sabır büyür insanda. Ve bir gün fark ederiz ki, artık eskisi kadar kolay sarsılmıyoruz. İşte o zaman anlarız: sabır bize verilmedi, biz sabrı olduk.
Her insan hayatında sabrın imtihanını bir şekilde verir. Kimi bir kayıpla, kimi bir gecikmeyle, kimi ise anlaşılmamakla sınanır. O anlarda insan, “Neden ben?” diye sorar. Oysa ilahi sır tam da buradadır: “Senin gücünü benden başka kim bilebilir?” Allah, kuluna kaldıramayacağı yükü yüklemez; ama bazen kulun, aslında ne kadar güçlü olduğunu anlaması için o yükü hissetmesine izin verir. Sabır, işte bu fark edişin adıdır.
Sabır, dirençle değil, teslimiyetle büyür. Direnç, acıya karşı savaşmaktır; teslimiyet ise o acının içindeki hikmeti sezebilmektir. İnsan sabırla olgunlaştıkça, dış dünyadaki fırtınalar onu daha az sarsar. Çünkü sabır, dıştan gelen darbeleri değil, içte doğan sükûneti öğretir. Bu yüzden gerçek sabır, beklemek değil, beklerken kırılmamaktır.
Ve bazen insan sabır dilediğinde, karşısına gelen zorluk aslında bir lütuf olur. Çünkü o zorluk olmasa, insan içindeki direnci, sevgiyi, inancı keşfedemezdi. Allah sabrı bir anda vermez; onu hayatın içine gizler. Her sınavda, her sessizlikte, her gecikmede bir parça sabır büyür insanda. Ve bir gün fark ederiz ki, artık eskisi kadar kolay sarsılmıyoruz. İşte o zaman anlarız: sabır bize verilmedi, biz sabrı olduk.
