Benim durumum sizinkinden çok daha kötü.
Uyurken odama birisi gelirse aniden gözlerimi açıp,
konuşmaya başlıyorum. Gittiğinden emin olunca da
geri uykuya dalıyorum.(korku filmi gibi).
Bu yüzden nefes alamadığımı, kalbimde çarpındığını,
zihnen iki alem arasında kaldığım zamanlar oldu.
Ve işin trajik yanı; ailemin bunu ciddiye almaması
ve evdeyseler hergün mutlaka bu durumu ısrarla
yapmalarıdır.
Bu kalp bu zulme ne kadar daha dayanır bilinmez.
Birgün kalp krizinden öbür tarafı boylamam yakındır.
Böylece benden de kurtulmuş olacaklar.
Bu konu vasıtasıyla paylaşmış olayım ki;
ilede beni aranızda göremeyince merak etmeyesiniz, bilesiniz.