cosmo
Kayıtlı Üye
Merhabalar,
Yaşam kalitemi çok uzun yıllardır etkileyen devamlı bir korku hali içerisindeyim, özellikle son birkaç yıldır. Korkularım 2 temele dayanıyor.
1- hayatını düzgün yaşamaya çalışsan, kurallara uysan da başına çok ama çok kötü şeyler gelebiliyor. cezalandırılabiliyorsun. hem de asıl zalimlik yapanlar rahat yaşarken. yani bir stabilite yok, bu belirsizliğe katlanamıyorum. her adımımı hesaplasam da kaçamayacağımdan korkuyorum.
2- diğer büyük korkum teknolojiyle ilgili. biraz yaptığım işten de kaynaklı olarak aslında tüm akıllı cihazlarımızın hemen her koşulda dinlenebildiğini biliyorum. bu beni çok ama çok ama çok korkutuyor. görüntüler, telefon konuşmaları, aldığınız notlar ve daha nicesi... hatta isimsiz olarak bir foruma yazmak bile şu an anksiyetemi coşturuyor.
Bu sorunlara baktığımda, çocukluğumda yerleşmiş bazı düşünce kalıplarından çıktıklarını ayırt edebiliyorum. Yaklaşık 8 yaşımdan beri belli seviyede bir paranoyam vardı zaten. Çünkü içinde bulunduğum koşullar yaptığım her hareketi, söylediğim her sözü, her seçimimi ince eleyip sık dokumamı gerektiriyordu. Çünkü vereceğim her açık, her düşüncesiz davranışın ağır bedelleri oluyordu. Ben de kendimce böyle bir koruma mekanizması geliştirdim: bir şey yapacağım zaman olabilecek her sonucu hayal etmeye çalıştım. Onlarca senaryodan en uygun gördüklerimle ilerledim. Büyüdükçe yaşamın karmaşıklığı arttığından, bu sürecin şiddeti de artarak ilerledi. 2 yıl önceyse kaldıramayacağım ağırlıkta bir olay yaşadım. Daha doğrusu, galiba yaşadığımı sandım. Detay veremeyeceğim ama konunun benim yanlış anlayıp büyütmemden mi kaynaklandığı yoksa gerçekten altında başka bir şey mi yattığı hala net değil. En büyük korkumu 1.5 sene boyunca durmaksızın deneyimlemek zorunda kaldım diyelim. Problemi yakın arkadaşlarımla çözemeyince en sonunda psikiyatriste gittim ve anksiyete, hafif obsesyon ve şiddetli depresyon tanısı koydu. Aylarca bir terapistle görüştüm. Faydalı oldu, ama birçok konuda beni anlamadığını hissettim. çünkü korkularım 2 temele dayansa da bu hayatımdaki birçok olaya sirayet ediyor ama terapistim her olayla beni tek tek yüzleştirmeye çalışıyordu. "başına bu gerçekten gelse ne olur ki? en kötü ne olabilir?" aklıma gelen en kötü olasılığın çeyreğiyle bile kendi hayatında baş edemeyeceğine yemin edebilirim, bu yüzden önemsizleştirme çabalarını samimi bulamadım. bu arada 2 hafta da bir yapılan zamlar verim alamamayla birleştiğinde 5-6 ay önce terapiyi kestim.
Çok nadir görüşme imkanımın olduğu çok değerli bir arkadaşım var. Onun benimle yaptığı 1 saatlik konuşma, sonrasında işle ilgili çalışmalarımın yoğunlaşması son 4-5 ayımı kurtardı. bu sürede bu konulara çok takılmadan devam edebildim. şu an tekrar boşluğa düştüm ve kolay kolay odaklanamıyorum. aklıma her zaman olabilecek en ama en kötü olasılık takılı kalıyor ve büyüyerek devam ediyor. yazdığım 2 madde gerçekte olan şeyler ama benim başıma gelme ihtimali düşük olabilir. yine de o çizgiyi görmekte ya da bundan emin olmakta zorlanıyorum çoğu zaman. başıma olabilecek en kötü şey gelecek gibi hissedip bu düşünceyle felç oluyorum, hastalıklı kısmı da bu. bunu kendim çözmemin bir yolu var mı?
Yaşam kalitemi çok uzun yıllardır etkileyen devamlı bir korku hali içerisindeyim, özellikle son birkaç yıldır. Korkularım 2 temele dayanıyor.
1- hayatını düzgün yaşamaya çalışsan, kurallara uysan da başına çok ama çok kötü şeyler gelebiliyor. cezalandırılabiliyorsun. hem de asıl zalimlik yapanlar rahat yaşarken. yani bir stabilite yok, bu belirsizliğe katlanamıyorum. her adımımı hesaplasam da kaçamayacağımdan korkuyorum.
2- diğer büyük korkum teknolojiyle ilgili. biraz yaptığım işten de kaynaklı olarak aslında tüm akıllı cihazlarımızın hemen her koşulda dinlenebildiğini biliyorum. bu beni çok ama çok ama çok korkutuyor. görüntüler, telefon konuşmaları, aldığınız notlar ve daha nicesi... hatta isimsiz olarak bir foruma yazmak bile şu an anksiyetemi coşturuyor.
Bu sorunlara baktığımda, çocukluğumda yerleşmiş bazı düşünce kalıplarından çıktıklarını ayırt edebiliyorum. Yaklaşık 8 yaşımdan beri belli seviyede bir paranoyam vardı zaten. Çünkü içinde bulunduğum koşullar yaptığım her hareketi, söylediğim her sözü, her seçimimi ince eleyip sık dokumamı gerektiriyordu. Çünkü vereceğim her açık, her düşüncesiz davranışın ağır bedelleri oluyordu. Ben de kendimce böyle bir koruma mekanizması geliştirdim: bir şey yapacağım zaman olabilecek her sonucu hayal etmeye çalıştım. Onlarca senaryodan en uygun gördüklerimle ilerledim. Büyüdükçe yaşamın karmaşıklığı arttığından, bu sürecin şiddeti de artarak ilerledi. 2 yıl önceyse kaldıramayacağım ağırlıkta bir olay yaşadım. Daha doğrusu, galiba yaşadığımı sandım. Detay veremeyeceğim ama konunun benim yanlış anlayıp büyütmemden mi kaynaklandığı yoksa gerçekten altında başka bir şey mi yattığı hala net değil. En büyük korkumu 1.5 sene boyunca durmaksızın deneyimlemek zorunda kaldım diyelim. Problemi yakın arkadaşlarımla çözemeyince en sonunda psikiyatriste gittim ve anksiyete, hafif obsesyon ve şiddetli depresyon tanısı koydu. Aylarca bir terapistle görüştüm. Faydalı oldu, ama birçok konuda beni anlamadığını hissettim. çünkü korkularım 2 temele dayansa da bu hayatımdaki birçok olaya sirayet ediyor ama terapistim her olayla beni tek tek yüzleştirmeye çalışıyordu. "başına bu gerçekten gelse ne olur ki? en kötü ne olabilir?" aklıma gelen en kötü olasılığın çeyreğiyle bile kendi hayatında baş edemeyeceğine yemin edebilirim, bu yüzden önemsizleştirme çabalarını samimi bulamadım. bu arada 2 hafta da bir yapılan zamlar verim alamamayla birleştiğinde 5-6 ay önce terapiyi kestim.
Çok nadir görüşme imkanımın olduğu çok değerli bir arkadaşım var. Onun benimle yaptığı 1 saatlik konuşma, sonrasında işle ilgili çalışmalarımın yoğunlaşması son 4-5 ayımı kurtardı. bu sürede bu konulara çok takılmadan devam edebildim. şu an tekrar boşluğa düştüm ve kolay kolay odaklanamıyorum. aklıma her zaman olabilecek en ama en kötü olasılık takılı kalıyor ve büyüyerek devam ediyor. yazdığım 2 madde gerçekte olan şeyler ama benim başıma gelme ihtimali düşük olabilir. yine de o çizgiyi görmekte ya da bundan emin olmakta zorlanıyorum çoğu zaman. başıma olabilecek en kötü şey gelecek gibi hissedip bu düşünceyle felç oluyorum, hastalıklı kısmı da bu. bunu kendim çözmemin bir yolu var mı?
. Ne kadar guclu olsak da hepimiz zaman zaman ihtiyac duyariz guvendigimiz biri tarafindan cesaretlendirilmeye. Annem bigun ( cocuktum o zaman) , yilandan korkmadigini ama gordugu yilani olduremez de kacirirsa ozaman icini korku kapladigini anlatmisti. Cocuklugu limon ve muz bahcelerinde gecmis ve cok yilan oldurme macerasi vardir. Sonra ben buyudum... hayati ve insanlari tanidikca bi suru korkularim olustu.. bi sure sonra deneyimlerim bana, korkularimdan kacamayacagimi ogretti. Eninde sonunda yuzlesiyordum onlarla. Ozellikle de geceleri daha buyuk canavarlara donusuyordu korkularim. Ve kacmaktansa, uzerlerine gitmenin beni nasil huzura kavusturdugunu kesfettim. Yani annem gibi, ben de yilani olduremedigimde tedirgin oluyordum esas. Ve yilanlari bir bir oldurdukce, her seferinde daha buyuk yilanlari oldurebildigimi farkettim. O ozguven mayasini bikere atinca ruhunuza, geri donusu olmuyor emin olun. Artik siz asla eski siz olmuyorsunuz. Benim yilanlarim mecaz tabii
hayvanlara hic kiyamam ben. Hele dogada yilan gorunce hipnotize oluyorum resmen, inanilmaz ahenkli surunüsunun buyusune kapilip merakla izlerim onlari.. Son olarak, kader ve kaza konusunda farkli bakis acilariyla yapilmis izahlara bi goz atmanizi oneririm nacizane. Algilarinizin oldukca acik oldugunu tahmin ettigimden, size ozelikle bir isim onermeyecegim. Zira biliyorum ki siz, konuya at gozluguyle bakan despot "yazanlari" kolayca ayiklayip, faydalanabileceginiz dogru insanlari bulabilme idrakindesiniz. Uzun bi yazi oldu, kusura bakmayin. Umudunuz ve huzurunuz daim olsun.
Teşekkür ederim.
