pasif-agresif...yardım lütfen

arkadaşlar selamlar öncelikle... ben sorunum için sizlerden büyü, telkin, tavsiye, ne olursa bir yardım bekliyorum. ben günlük hayatımda öfkemi içimde yaşayan biriyim. biri beni yıpratınca, kızdırınca sürekli içime gömüyorum. sonra bu birikiyor, birikiyor ve beni içten içe kemirmeye başlıyor. kendimi o an ifade edecek sözler bulabilsem bile konuşamıyorum bir türlü. çünkü konuşmaya başladığım an sesim titriyor, boğazımda büyük bir yumru oluyor, konuşamıyorum. konuşsam bile bu düşündüğümden çok daha sert ve kırıcı bir şekilde oluyor. sonuçta kendimi yediğimle kalıyorum ve psikolojimin yanı sıra, bedensel olarak da etkileniyorum. sürekli baş ağrılarımla mücadele etmek zorunda kalıyorum mesela. öfkemi yenmek için siteyi araştırdım aslında. bulduğum tavsiyeleri de deneyeceğim kesinlikle. ama yılların birikimi olmuş artık, kolayca silip atamıyorum. öfkemi boşaltmak ama bunu karşıdaki insanı kırmadan, ya da birden gözyaşlarına boğulmadan yapmak istiyorum. şimdiden teşekkürler.

Cosmo kendimi senin yerine koyunca gerçekten zor bir durum olduğunu hissediyorum. Mesela konuşarak öfkeni ifade edecekken boğazınad olan şeyle ilginç. Boğaz çakrasıyla ilgili tıkanma olabailir. Bu konuda uızman biriyle görüşebilirsin. Psikolojik olarak da öfkeni ifade edersen ne olacağını düşünüyorsun? Bu tür davranışlar erken çocukluk dönemindeki öğrenmeler sonucu oluşuyor. Mesela aile yapınız nasıldır? İletişime açık bir ailemi? Genel olarak duygularınızı ifade edebiliyor musunuz aile içinde birbirinize? Ve ya da çocukken öfkeni ifade etmek konusunda engellendin mi? Bazen bizler yakın ilişkilerimizde ya da aile ilişkilerimizde karşımızdakini kırmaktan korktuğumuz için öfkemzi ifade edemeyiz. Bazen de oldukça sert otoriter ebeveynlerimiz olabilir ve duygularımızın dışavurumu cezalandırılma korkusu nedeniyle engellenebilir. Eğer konuyla ilgili olarak temelde neye inandığını anlarsın ve otomatik düşüncelerini yakalarsan davranış değişikliğine gidebileceğini düşünüyorum.

aynı durum bende de var ne yalan söyliim. artık öyle bi durumdayım ki. istediğim zaman hiçbirşeyi hissetmiyorum.maalesef annemle biraz sorunlarım var küçük yaşlardan beri. hani devlet gibi kadın derler ya onun gibi otorite değilde onunda psikolojisi bozuk dedem çok otoriter biriydi. herşeyde bir afedersiniz pislik olduğunu her zaman insanların menfaatlerine göre birşey yaptığını özellikle erkeklerle konuşmaması gerektiğini ve birsürü baskıyla beraber annem biraz erkek gibi büyümüş.bide öyle ailede empati,saygı unsuru fazla yok. dertleşme,ya da şöyle diim hani bazı aileler vardır birbirlerine çok yakındır gömülüdür sanki. kendilerine çok bağlıdırlar bizde öyle birşey yok her iki taraftada.ben yalnız büyüdüm diyebilirm.maalesef annemde dedemin ona dediği gibi şeylerle doldurdu beni. sanki dünyadaki tüm insanlar iblis hepsi kötülük yapmak için sıradalar.. neyse bende de böyle bir sorun var.sanırım özgüven eksikliği de yaşıyorum. çünkü annem hiçbişeyi beğenmez. kötü kelimeler kullanmayıda pek sever kendisi..
dediğim gibi sorun onda değil yetişmesi böyle...
banada önerebileceğiniz bişey varsa lütfen yazın

eğer öfkemi ifade edebilirsem, karşımdakine de zarar vermeden tabii, düşüne düşüne beynimi yiyeceğime, karşımdakiyle birlikte bu konuya bir çözüm bulmayı umuyorum. mesela karşıdaki insan bir şeyler yapıyor ama bunun seni ne kadar incittiğini göremiyor. sen de bir şey söylemediğin zaman bu böyle sürüp gidiyor. ama başta kendini ifade edebilmiş olsan belki de sorunu birlikte halledeceksiniz. nedeni bu.
bizim aile yapımız biraz karmaşık aslında. ancak en kısa ifadeyle ben küçükken ayrıldılar ve ikisi de başkalarıyla evlendi. ben annemle kaldım. kendi ailem sert değildir. çok hazır cevap bir çocuktum ben de, lafımı esirgemezdim. ama annem kocasından laf işitmesin diye bastırıldım. söylemek istediklerimi hep yutmak zorunda kaldım ve bu da yıllar yılı sürünce böyle biri oldum. hırsımı, istemeden de olsa çevremdeki diğer insanlardan çıkarmaya başladım ve hatta arkadaşlar arasında agresif olarak tanındığım söylenebilir. öfkemin asıl nedeni olan insanlaraysa boyun eğmek zorunda kaldım. şimdi yeri geliyor, kendi ailemle bu konuları konuşmak istiyorum ama artık istesemde yapamıyorum, tıkanıyorum. hatta başka bir arkadaşımla bir sorunum oluyor, konuşayım derken ağlamaya başlıyorum. babamın diğer ailesi tarafından da dışlanıyorum. benimle sadece beni aşağılama fırsatı bulunca konuşuyorlar. bazen kafamda kuruyorum bir dahaki sefere şunları şunları söyleyeceğim diye ama ancak kısık bir sesle, onaylayıcı bir şekilde konuşuyorum. o an düşünüyorum babam üzülecek. üvey annem, benim anneme laf edecek 'yetiştirememiş çocuğunu diyecek.' böyle işte.

aynı durum bendede var çok çabuk öfkeleniyorum her gördüğüme bağırıyorum ama tek bir fark var ben bağırdıktan sonra pişman olmuyorum onlar benim huyumu biliyorlar neden beni kızdırıyorlar diye ben küçüklüğümden beri herkese bağırınca şimdi artık kimse beni kızdırcak davranışta bulunmuyor ama öylede çok çok küçük şeylere sinirlenen biri değilim sadece çabuk sinirlenirim

zor bi durum ama hayata dolu tarafında baksa daha iyi olcak SENİ KIZDIRANLARDA UZAK DUR VE ONLARDA DAHA DAHA ZEKİ VE YETENEKLİ OLDUĞUNUN GÖSTER YANİ( senin kızdırdıkları ve üzdükleri zaman sende aynısın onlara yap ve BUNDA ZEVK ALDIĞININ GÖSTER
BEN bunları yapıyorum

genel olarak yaptığım oydu zaten. anne baba ayrı olunca 'başımı alır giderim' triplerine girmek biraz daha kolay. ama birisi bana bunun savaşmak, yüzleşmek değil; kaçmak olduğunu söyledi.

Her şeyden ve herkesten önce kendinizi sevmenizi ve güvenmenizi sağlayacak olumlamalar oluşturun ve bunları özellikle 21 gün boyunca her gün sabah akşam kendinize söyleyin. Birde nefes tekniklerine göz atın, en azından daraldığınız zamanlarda kendinizi rahatlatabilirsiniz. Nefesi burundan alıp, burundan verin ve diyafram nefesini kullanın. Yani nefes alırken karnınız şişsin, verirken insin. Bu nefesi yaparken mavi enerjinin boğaz çakranıza girdiğini ve ifade yeteneğinizi güçlendirdiğini de düşünün, faydası olacaktır.
Size vereceğim linkteki onaylamadan bir alıntı yapacağım,

http://www.gizlimabet.com/showpost.php?p=98553&postcount=1

Bana sevgisini sunmayanlar içimdeki sevgiyi,beni onaylamayanlar kendimi keşfetmeyi ,beni anlamayanlar ifade gücümü artırmak için benimleydiler… Onlara teşekkür ediyorum,,,,

Bizi mutsuz eden kişi ve olayların bizim gelişimimiz için olduklarını hatırlayalım.

http://www.gizlimabet.com/showthread.php?t=17269

http://www.gizlimabet.com/showpost.php?p=130449&postcount=1

http://www.gizlimabet.com/showpost.php?p=106369&postcount=1

Sevgi ve ışıkla kalın

Hayatın getirdiklerinin içinde bambaşka kişiliklere kavuşmuş olabiliyoruz maalesef.En iç acıtanı da hangi kişilikle doğup hangi karakterle devam edildiği kısmı sanırım.Ego kodları yıllar içinde bizlere yapıştırılır.Aitlik duygusu kendimizle çelişmemize sebep oluyor çok kereler.Söylesem şunlar bunlar olacak söylemesem içimde sanrıları artacak derken ikilemler en çok insanı karıştıran."Ego" dan kısace söz etmek istiyorum aslında bildiğimiz bencil egoist durum değil de bilinç altımıza kazınan yine bizim bize başta fayda için zamanla zulum için işlenmiş karmaşalarımız.Ego zamanla görüp anladığım kadarıyla ego kodları bizi istemediğimiz yanlışlara sürükleyen durumları oluşturabiliyor.Ego kodlarını araştırabilirsiniz.Aykut oğutun popüler olan evrenden torpilim var ve aynalı kitabını öneririm.Kuantum vb farklı ele alan ama en önemlisi de ego kodlarını nasıl sileceğimizi anlatan kitaplar.Şöyle ki çocuk yaşlarda edindiğimiz ego kodları "bizi korumaya yönelik" sürekli biizkontrol ediyor.Çağ çağı durum durumu tutmayınca da kendimize ediyoruz zulumleri kısacası bu.Reikide bile ego kodları temizleme teknikleri var.Uzun oldu daha da yazmak isterdim ancak bilinç altı denilsin ego kodu denilsin zehirleyebiliyor hayatları ilk evvela doğru yönetimini sağlamak sanırım mesele.

Ben çok üzüldüm ve etkilendim.. Benim de kızım böyle yaşıyor.. Ama umursamaz görünüyor.. Biliyorum, içten içe ne kadar yıprandığını, bunu göstermemek için de çok sert bir imaj yaratmış kendisine.. Canım o benim canım..

Onunla çok konuşurum, olumlamalar yapmasını tavsiye ederim.. Ama yok o daha sert tutumlar sergiliyor kendine karşı.. Kendine hiç acımıyor ama benim içim acıyor, fena halde..

Garip bir zincir bu,annemden göremediğim sevgiyi, ben kızıma gösterdim.. Babasıyla ayrı olduğumuz için, hem anne, hem 2 kere anne olmaya çalıştım.. Ama baba olamadım..Başka bir baba almayıda hiç düşünmedim..

Şimdi 3 nesil bir aradayız.. Görünüşte çok hoş.. Ama evde kan kusuyorum, annemin baskıcı ve anlayışsız tutumundan..

Sanırım çok gençsiniz henüz ve çare arıyorsunuz kendinize..Şimdi arayın zaten.. Daha geç kalıp, çocuğunuza da yaşatmayın aynı kaderi.. Olumlamalar
düzgün bir şekilde, devam edildiğinde işe yarıyor gerçekten..

Ne diyordu moderatörler?? Sevgi ve ışık sizinle olsun..

Sevgili Cosmo,

Karakterlerimiz çok büyük benzerlik gösteriyor. Hatta tamamen aynı diyebilirim öfkemizi yönet(e)memiz konusunda. Öncelikle Sevgili Embriyo'nun tavsiyelerine katılarak şöyle bir yöntem önerebilirim (bana Sevgili Urum'un tavsiyesidir):

"Seni sinirlendirenlere, üzenlere karşılık veremiyorsan / vermek istemyiorsan, kimseyle konuşamıyorsan, git toprağa anlat, rüzgara anlat veya git musluğu aç; akan suya anlat, bağır, çağır, içini dök ve rahatla... Yeter ki içinde kalmasın neye anlatırsan anlat..."

Deneyin, tavsiyemdir.

Sevgi ve ışıkla.

bence kardeşim içinde biriken enerjini dışarıya at bir kum torbası al ve yumrukla bu olmazsa koşuya cık ve süratli bir şekilde koş amaç içinde biriken o hidddetli enerjiyi dışarıya yansıt