Bana da öyle geliyor...Burada konusu açılmışken kendi duygularımı da paylaşmak istedim.Son yıllarda hayvanlara karşı aşırı bir sevgi oluştu bende.Sebebi belki de onları saf buluyor olmamdır...
Ortamların Enerjisinden Aşırı Etkilenme
- Konbuyu başlatan Fehu
- Başlangıç tarihi
hekate22
Kayıtlı Üye
- Katılım
- 14 Nis 2022
- Mesajlar
- 439
- Tepkime puanı
- 298
Hep öyleydiler aslında
Insanların birbirini süzerken bakışlarıyla, özellikle köpeklerin bakışlarını karşılaştırınca büyük farkı gördüm.
düşünen ve inanan
Kayıtlı Üye
- Katılım
- 19 Şub 2013
- Mesajlar
- 703
- Tepkime puanı
- 1,221
Biz sosyalleşme mantığını deliklerden kaçan azılı fareler gibi algıladığımız içindir. Sokağa çıkıyorsun. Delisi bir yandan önüne çıkıyor, seni zorla güzellik merkezine sokmaya çalışan anketörü bir yandan, kavga edeni bir yandan, hırsızı bir yandan, sapığı bir yandan. Bu etabı geçiyorsun birileriyle buluşuyorsun onun derdini dinlemek zorunda kalıyorsun. Kanını emer gibi ya sevgilisini ya birini anlatıp duruyor. Çoğu buluşmamı sırf karşımda kendi olmayan çeneler yüzünden bitirdim.
Etkinlik, kulüp mantığımız çok az. Yeni birileriyle bir amaç uğruna eğlenmek, sosyal etkinliklere katılmak, bir aktivitede bulunmak mümkün ama biz onu da pek beceremiyoruz. Aman bana sarmasınlar diye reddeder hale geliyoruz. Böyle böyle bilinçli bir sosyal anksiyete geliştiriyoruz. İnsan için yanlış durum fakat toplumun karekteristik niteliklerine karşı bir tür zorlantılı adaptasyon işte.
Ben de uzun süre yalnız yaşadım ve hala yalnızım. Aktiviteler ve yardım kuruluşlarına gönüllü olarak bir şeyler yapmak istiyorum. Sadece sosyalleşmek için. Başka çözüm yolu bulamadım. Yanımda aksın gitsin insanlar ama iyi bir amaç ve niyetle olsun diye. Konumuz sen-ben değil 'o aktivite' olsun gibi şeyler.
İşte insan heralde böyle düşüne düşüne yalnız kalıyor.
Etkinlik, kulüp mantığımız çok az. Yeni birileriyle bir amaç uğruna eğlenmek, sosyal etkinliklere katılmak, bir aktivitede bulunmak mümkün ama biz onu da pek beceremiyoruz. Aman bana sarmasınlar diye reddeder hale geliyoruz. Böyle böyle bilinçli bir sosyal anksiyete geliştiriyoruz. İnsan için yanlış durum fakat toplumun karekteristik niteliklerine karşı bir tür zorlantılı adaptasyon işte.
Ben de uzun süre yalnız yaşadım ve hala yalnızım. Aktiviteler ve yardım kuruluşlarına gönüllü olarak bir şeyler yapmak istiyorum. Sadece sosyalleşmek için. Başka çözüm yolu bulamadım. Yanımda aksın gitsin insanlar ama iyi bir amaç ve niyetle olsun diye. Konumuz sen-ben değil 'o aktivite' olsun gibi şeyler.
İşte insan heralde böyle düşüne düşüne yalnız kalıyor.
Bütün yazdıklarınıza katılıyorum,eninde sonunda insan yalnızlığa razı oluyor ama bir yerde de hayata katılmak istiyor.Hayata katılmak,faydalı bir insan olmak istesek de bütün bu saydıklarınızla baş edemeyip kendimizi korumak için iyice kapatıyoruz ruhumuzu...Onunla da bitmiyor ,bu sefer ailemiz tarafından sürekli diğer insanlarla''sosyalleşmemiz gerektiği''baskısına maruz kalıyoruz.İki durumda da tam korumayı sağlayamıyoruz ...Kısaca şimdilik yuvarlanıp gidiyoruz ama bir gün biz de kendi frekanslarımızda ,sürekli kendi derdini kusmayan insanlarla bir araya geliriz belki...Ben de sizin gibi sosyalleşmek ve faydalı olmak için bazı faaliyetlerde bulunmayı düşünüyorum ama henüz adım atmadım...Sizin deyiminizle insan hem düşüne düşüne yalnız kalıyor hem de bütün zamanını çeşitli hobileriyle geçiriyorsa yalnızlık eğlenceli de olmaya başlıyor.İşte buna da kaptırıyoruz kendimizi.Ama bir yerde değişmek zorunda kalacakmışız gibi geliyor...Şimdilik geldiği gibi yaşamak en iyisi....Biz sosyalleşme mantığını deliklerden kaçan azılı fareler gibi algıladığımız içindir. Sokağa çıkıyorsun. Delisi bir yandan önüne çıkıyor, seni zorla güzellik merkezine sokmaya çalışan anketörü bir yandan, kavga edeni bir yandan, hırsızı bir yandan, sapığı bir yandan. Bu etabı geçiyorsun birileriyle buluşuyorsun onun derdini dinlemek zorunda kalıyorsun. Kanını emer gibi ya sevgilisini ya birini anlatıp duruyor. Çoğu buluşmamı sırf karşımda kendi olmayan çeneler yüzünden bitirdim.
Etkinlik, kulüp mantığımız çok az. Yeni birileriyle bir amaç uğruna eğlenmek, sosyal etkinliklere katılmak, bir aktivitede bulunmak mümkün ama biz onu da pek beceremiyoruz. Aman bana sarmasınlar diye reddeder hale geliyoruz. Böyle böyle bilinçli bir sosyal anksiyete geliştiriyoruz. İnsan için yanlış durum fakat toplumun karekteristik niteliklerine karşı bir tür zorlantılı adaptasyon işte.
Ben de uzun süre yalnız yaşadım ve hala yalnızım. Aktiviteler ve yardım kuruluşlarına gönüllü olarak bir şeyler yapmak istiyorum. Sadece sosyalleşmek için. Başka çözüm yolu bulamadım. Yanımda aksın gitsin insanlar ama iyi bir amaç ve niyetle olsun diye. Konumuz sen-ben değil 'o aktivite' olsun gibi şeyler.
İşte insan heralde böyle düşüne düşüne yalnız kalıyor.
