Ölüm Takıntısı

Arkadaşlar merhabalar uzun süredir savaştığım bir konu hakkında sizden görüşlerinizi almak istiyorum. Yıllardır bende ölüm takıntısı mevcut. Bu kendime karşı değil,yani 'ölmekten korkuyorum' tarzı bir mesele değil.Sevdiklerimin ölümünden çok korkuyorum(ki bu öyle 5-6 kişilik bir kalabalık bile değil,çok az kişi) ve takıntı şeklinde kafamın içerisinde dönüp duruyor en alakasız zamanlarda bile.Günümün çoğu aklıma bu düşüncenin gelmesi ve onu savuşturmaya çalışmamla geçiyor.Obsesifliğe giriyormuş , forumda da okuduklarımdan aklıma gelen negatif şeylerin gerçekleşmesini önlemek için hemen ardından pozitifini düşünmem gerektiğini okudum,öğrendim. Ancak artık o kadar dayanılmaz bir nokta aldı ki kendimle kavga edip duruyorum. Sürekli kendiliğinden aklıma gelen negatif düşünceyi pozitifle nötrlemeye çalışırken buluyorum kendimi ve bu beni çok yoruyor üstelik modumu düşürüyor. Durduk yere aklıma hiçbir çağrışım olmaksızın geldiği de oluyor örneğin bir kitap okurken de geldiği oluyor. Kitapta sokakta oynayan çocuklardan güzelce bahsedilse dahi 'o yoldan x geçiyor olsa çocukların attığı top x yere gelse ve tepesine düşüp hayatını kaybetse ben mahvolurum kesin' tarzı düşüncelere dalıyorum. Bunu aşmam için önerileriniz nelerdir? Aramızda benden başka bunu yaşayan,yaşamış olup atlatan birileri var mı? Kendi kendime bir şeylerin gerçekleşmesine sebep olmaktan korkuyorum bu yüzden artık otomatiğe bağlamış durumdayım.

Seninki kadar şiddetli yaşamıyorum ama aynı sorun bende de var. Aynen dediğin gibi kendimle alakalı değil. sana verilecek cevap bana da verilmiş olacak teşekkürler

Merhaba yanlış anlamayın ama tam benlik bir konu.
Ölüm korkusu genel itibariyle bakarsak çok boyutlu ve çeşitlidir yalnızlık,yakınlarini kaybetme, ölüm ani ve ölüm sonrası fakat en çok değer verilen insanlara zarar gelme ve kaybetme korkusudur.
Her bireyde her yaşta görülen bir rahatsizlikdir(illet).
Aslında korkunun derecesi çeşitliliği kişinin inansına ve düşünce sistemine bağlıdır.
Kişi hayatına devam ettiği sürece ve yaşamın acimasizliklarini hatta imkansizliklarina şahit olunca ölümün ne olduğuna dair hissiyatı daha çok artmaktadır.
Peki o kadar laf söyledik yok mu bunun bir çaresi çıkış yolu?...
'' yüzleşme '' evet doğru duydunuz korku ile yuzlestigimiz sürece biz kazanırız bize bu kavramı hayat öğretti değil mi?
Az çok yapmamız gereken hayatın akışına ayak uydurmamiz gereken bir nokta vardır ölümle yüzleşen kişiyi uğurlamak cenazesinde bulunmak yahut yakınlarından o kişi hakkında iyi şeyler öğrenmek. Mezar ziyaretlerinin yapılması bize gerçeklerin aslında çok acı verici olmadığını hepimizin o yoldan geçeceği gerçeğini öğretecektir. Evet zor bir durum fakat oturup seyirci kalıp kendi içimizi yiyip durmaktansa etrafımızdaki insanlara negatif enerji yayıp bize karamsar bir yüzle bakilmasindansa gerçeklerle yüzleşmek daha kolay ve iyi gelecektir.
Kendimden örnek vermek gerekir ise ne zaman karanlık bir yolda yalnız yürüsem yanımdan geçen bir araçtan silah la oldurulcegimi hep sanırım. Sadece bu var başka bir şey yok. Fakat Oyle bir şey çevremde kimsenin başına gelmedi bu korkuyu tetikleyicek çevremde yaşayan kimsede olmadı.
Üstesinden o karanlık yollardan her daim geçtim her gün her gece durmaksızın minibüs kullanmam gereken yolda minibüse binmez 2-3km yürüdüğümü hatırlarim. Şimdi ise öyle bir şey yok. Düşüncem ve korkum o araba yanımdan geçerken benim oldurulmemdi taki bunu kendime yalan olduğunu ispatlayana kadardi...

Hatırladığım kadarıyla Kubler-Ross araştırmasına göre 5 farklı süreçten geçtiği ve bu süreçler : 1 reddetme 2- nefret 3-pazarlik 4- pes etme
Bu süreçler bu düşünce ve korkuya sahip olan 200 kişi üzerinde görüldüğü tespit edilmiştir.

Aslında açık konuşmak gerekir ise depresyona girmiş kişilerde bu korku var olmaktadır. Ölüm döşeğinde değilsiniz Allah korusun yakınınız sevdiğiniz kisiler ölümle burun buruna değil ki her dk korkasaniz... O yüzden bu depresyondan çıkmanın yolunu farklı yollarla aramalıyiz, şahsen ben kendim yüzlesmeyi tercih ettim ve kendimi kabullendirdim.
Top oynayan çocuğun başına bir sorun sıkıntı gelmedi değil mi?
Hızlı koşan çocuk biran düşüp boynunu kırmadı değil mi?
Hızlı giden bir araba kaza yapmadi değil mi?
İçtiğiniz ilaç kimseye öldürecek bir zarar vermedi değil mi?
Vs vs daha binbir örnek verebilir ve kendi kendimize evet aynen öyle deriz
Tabi hayat istisnalar ile doludur elbet hepimiz ölümle yuzlesicez ama senin korkundan dolayı değil yahut senin endisenden dolayı kimse ölmeyecek...

Asırlardan beri var olan ölüm korkusu sadece bireyleri değil toplumlari hatta ve hatta padişahları komutanları da ele almıştır...
Ölüm korkusundan dolayı hayatınızı düzene oturamiyacak bir hal alicaksinizdir ( bunu mu istiyorsunuz? )
Yaşamaktan korkan evlenmekten korkan eglenmekten korkan kendinden başkasınin dahi sosyallesmesinden korkar bir hal alicaksiniz(bunu mu istiyorsunuz?)
Hayata tutunan eğlenen eğlendiren mutlu olan mutlu eden bir birey mi olmak istiyorsun yoksa?...

Okuduğunuz için teşekkürler bazı yerler acı verici doğrulukta olabilir şimdiden kusura bakmayın

Bendede var benzer bir korku,son bir iki yılda ortaya çıktı.Yakınlarımla ilgili bir korku.

Aslında bir bakıma ölüm takıntısı güzel bir şey keşke bendede bulunsa ama sizinki aşırıya kaçmış durumda.Sanırım sevdiklerinize çok fazla değer vermenizden kaynaklanıyor.Acilen bu durumdan çıkmalısınız.Aksi taktirde farklı hastalıklar oluşabilir.

İnsan sorgulayıcıdır. Her neye gönülden inanırsa inansın ölümden sonra ne olacağını yine de merak eder, ya hiçbirşey yoksa? sorusu kafasına takılır. Bu yüzden bazı dönemlerde bu tarz şeyler düşünülebilir. Ama bu durum gelip geçmiyorsa bir sorun var demektir. Bu sorunla yaşamak hayatınızı her anlamda olumsuz etkiler. Bu yüzden de bir psikologdan yardım alabilir ya da hipnozla bir çözüme gidebilirsiniz. Hangi çözüm yolunu denerseniz deneyin alanında uzman bir kişi bulun.
Sevgi ve ışıkla.

seni ÇOK İYİ ANLIYORUM. bir ara bende de oluşmuştu aynı takıntı. şöyle düşün; yolda yürürken koca bir ağaç devrilip üzerine düşebilir, bu ihtimali yok sayamazsın değil mi? her şey olabilir. insanlar ayağı kayıp düşüyor, ölüyorlar bile. olacağı varsa olur diye rahatlat kendini. bunu takıntı haline getirmek ölümdür, yapma bunu kendine. güzel düşün, ben kafamı oyaladım sürekli. ölüm diye bir gerçek var, herkes sevdiklerini kaybetmekten korkar. bunu sürekli düşünmemeyi başarabilirsin.

emin ol çoğu insanın sevdikleri var ve her insanda bunu düşünmemiş değildir. Anlatacak ne kelime var nede Bir Cümle. artık alışmaya çalışacağız.

Farklı Zaman dilimlerinde ve farklı yerlerde kendimi birkaç dakika sonrasında çeşitli senaryolarla ölmüş görüyorum. Bu görü anlık olarak gözümün önünden film şeridi gibi geçiyor. Ve şimdiki âna ürpererek dönüyorum. Çok sık yaşamaya başladım. İntihar gibi bir düşüncem yada ölüm korkum yok, sadece ölüm aklımdan çıkmıyor diyebilirİm...

Durumunuzun obsesiflik olduğunu varsayarsak uzmanlar bunun sebebine dair bir açıklama da bulunuyor.Bilinçdışında yaşanılan çatışmalı bir durumun bilinçaltına itilmesi ile gerçeleşen bir durumdur.Çatıştığınız olayı bilincinizden atıyorsunuz ama o olayın tezahürü olan duygu başka bir şekilde kendisini gösteriyor.
Bu sorunda şema terapisi ve EMDR terapisi çok faydalı sonuçlar veriyormuş diye duydum.Bu konuda bir uzmana başvurun.
Kendinizi rahatlatmak için ise bir uzmana gideceğiniz güne kadar şunu yapmanızı tavsiye ediyorum.

-İnternetten araştırarak bir gevşeme egzersizi belirleyin kendinize bu ölüm ve kaybetme duygusunu yaşamaya başladığınız zaman o duyguların içerisindeyken gevşeme egzersizlerini yapın sizi rahatlatıcaktır.

Okb tarzı birşey olabilir. Psikolojik olarakta bir ölçüp tartın. Herşeyi in cine bağlamayalım lütfen

Korkular ancak yaşandıkça azalıyor yada yok oluyor.Bende bu korku en az 15 yıldır var.Yakınlarımla ilgili değil direk kendimle ilgili fakat bu aslında tam manasıyla ölüm korkusu değil.Daha çok kötü ölmek.Bu korku ile panik atak hastalığından sonra kaldı.Panik atak krizleri biteli yıllar oldu o ve buna benzer bir kaç korku kaldı.
Mantığımda ölmekten asla korkmuyorum.Bir başlangıç yada devam etme olduğunu biliyor ya da kabul ediyorum.Fakat başka açarak gireceğim duruma,korkuların tamamen kişinin yaşam şartlarıyla pararel gidiyor.Buna uyumlu olarak gelişiyor büyüyor yada yok oluyor.Tabiren derler ya fikrini değiştir hayatın değişsin,bu cümle bu konuda işe yaramıyor ,tam aksini yapmak gerekiyor.Yaşamınızı bir şekilde değiştirin.Sosyal hayatınızı yaşadıklarınızı kişileri işi..Zamanla biraz daha azaldığını göreceksiniz.Daha önce panik atak benzeri bir rahatsızlık yaşadınız mı bilmiyorum fakat bu durumlar ya çocukluktan kalma bır travma sonrası çıkan korkular ya da duygu - akıl birliğinin dengesizliğiyle ortaya çıkabiliyor..
Ne yapmanız gerektiğine gelince kendinizle savaşıcaksınız.Kendinizi iyi etmenin yollarını başkasından önce kendinize sorucaksınız.

İyi forumlar.