Ne yarın ne de dün!

Çok zaman önceydi. O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu.

İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı. Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan. Bir parçasına dün dedi

diğer parçasına bugün

öteki parçasına da yarın.

Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu. Dünü düşünüp pişman oldu

yarını düşünüp telaşlandı; ama işin ilginç tarafı tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı. Farkında olmadan rezil etti bu gününü.

Oysa yarın

bugüne dün diyor

dünde bu gün için yarın diyordu. Bir türlü beceremedi. Bir eliyle yarına

diğer eliyle düne yapıştı. Bu günü eline yüzüne bulaştırdı… Mutsuz oldu insan. Ve ne gariptir ki yarının telaşı da

dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı; ama bugünü hiç yaşayamadı. Ne yarın ne de dün!

Can Dündar

Dün kopan bir yapraktı, düşen kuru bir daldı
Bu günden güzel değil bulacağın yarın da.

Carpe Diem dostlarım...

Çok güzeldi. Ne güzel anlatmış yazar. Teşekkürler.

Ne dersiniz, insan mutsuz olmaktan zevk alıyor olabilir mi?
Ya da çevremizde kabul görmek, sevilmek maksatlı mı sürekli endişeli ve mutsuz oluşumuz. Osho'nun dediği gibi mutlu olduğumuzda, mutlu göründüğümüzde başkaları mutsuz mu oluyor, egoları mı zedeleniyor? İçten içe mutlu insan gördüğümüzde rahatsız mı oluyoruz?

Hayat "bir gun" dur,o da "bugun" dur......