boşluk1982
Kayıtlı Üye
Neden içimdeki aydınlığı bulmaya çalışırken karanlığa saplanıp kalıyorum? Karanlık beni sarıyor ve bırakmıyor, aydınlığa ulaşamıyorum, insanlara gülümsüyorum ama gerçek anlamda mutlu olamıyorum, onlarla ne kadar konuşmak istemesem de konuşuyorum? Onları mutlu etmeye çalışıyorum ben mutsuz oluyorum bazen geçici diyorum belki yanıma bir arkadaş bulmalı, onunla vakit geçirmeliyim diye düşünüyorum ama kimseye güvenmiyorum, kendim dahil hiç kimseye güvenmiyorum. İnsanları sürekli kafamın içinde sorguluyorum, yürürken arkama bakmadan duramıyorum, kafamın içinde sapkın düşünceler var, onlardan kurtulamıyorum, belli bir müddet susturmaktan başka bir şey yapamıyorum. İnsanlar arasında çok sessizim ama asosyal değilim fakat kendi sessizliğimden korkuyorum. Bekliyorum sadece, hayallerimi gerçekleştirmeyi bekliyorum ama beklerken bazı şeyleri düzeltmek istiyorum, biraz da olsa mutlu olmak, üzüntülerden kendimi arındırmak istiyorum ama nasıl yapacağımı bilemiyorum ...
