"Gizlimabet Parapsikoloji Platformu"

Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.

İnsanlar İç İçe Olmak ve Farkındalık

Durum
Üzgünüz bu konu cevaplar için kapatılmıştır...

gizliherif

Kayıtlı Üye
Merhaba, sorum şu insanlarla ne zaman iç içe olsam farkındalığımın git gide azaldığını hissediyorum, kendim olmadığımı hissediyorum.Bunu aşmanın bir yolu var mı ?
 
İnsanlar arasında kendiniz gibi davranmıyorsanız bu normal olur. İnsanların arasında farklı yalnızken farklı hissetmen doğal bir şey, benim başıma da gelir ara sıra. Eğer bu o kadar canını sıkıyorsa kendin olmadığın düşüncesini bırak, o anki ruh haline göre konuş; üzgünsen üzgün davran, iyiysen iyi davran, mutluysan mutlu, kızgınsan kızgın davran. İnsan duygularını kontrol edebilir ama bunu yapmak insanlığımız öldürür. Kafanı rahat tut, gerisi önemli değil :)
 
O duygu benim de başıma geliyor. Örneğin sınıfta tek otururken kendimi farklı hissediyordum şimdi bi arkadaşımla oturuyorum onunla konuşurken de farklı hissediyorum, sanki değişmişim gibi ama eve geldiğimde benliğim geri geliyor, diye düşünüyorum fakat biraz kafa yorduktan sonra aslında benliğim hiç gitmiyor çünkü ilk önce tek otururken kimseyle konuşmuyordum yalnız hissediyordum kendimi ama sonra onlar benle arkadaş olmak istediler ve onların yanına gidip oturdum biraz sosyalleşince değiştim sanıyorum ama o duyguya bedenim aç olduğu için beynim öyle algılıyor. Sadece psikolojik, Sheriff'in dediği gibi kafanı rahat tut :)
 
Merhaba, sorum şu insanlarla ne zaman iç içe olsam farkındalığımın git gide azaldığını hissediyorum, kendim olmadığımı hissediyorum.Bunu aşmanın bir yolu var mı ?

[FONT=&quot]Uzlet; farz ve fazilet olan uzlet olarak ikiye ayrılmıştır. Farz olan uzlet, şerden ve şerli kimselerden; fazilet olan uzlet ise, lüzumsuz ve faydasız işlerle bunları âdet haline getirmiş kimselerden uzak durmaktır. HALKTAN UZAK OLAN HAKKA YAKIN OLUR.....[/FONT]
 
Merhaba, sorum şu insanlarla ne zaman iç içe olsam farkındalığımın git gide azaldığını hissediyorum, kendim olmadığımı hissediyorum.Bunu aşmanın bir yolu var mı ?
Bu herkesin sorunu çünki insanların seviyesi düşük,auraları kirli hırs aç gözlülük öfke nefret yayıyorlar uyumsuz düşük titreşmler içindeler,titreşimlerini yükseltmek istiyorsan yalnızlığı seçmelisin en azından zamn zaman.
 
Şu hayatta tek başına inzivada kalarak, sadece kendi sesinin yankısını duyarak, Hakikat' i keşfedemezsin.

Farkındalık ışık gibidir.Kaynağından bir kere çıktı mı geri dönemez,önüne engeller çıkabilir mi ? Evet.
Karanlığı ancak siz aydınlatabilirsiniz.
 
Asosyalliğe geçmediğiniz sürece sorun yok.Farkındalığı yüksek insanlar genelde kendini heryerde yalniz hisseder.Astrexin dediği gibi aynen.Bırakın öyle hissetmeyi yanlarında durmak bile bazen mide bulandırıyor.Çevrenizdeki insanları eleyin.Samimiyetine dürüstlüğüne ve sevgisine inandığınız bir tane bile olsa yeter. Sırf zaman geçsin yada dışarda sohbet vs adına boş kafaları yanınızda tutmayın.Bulunmayın aralarında.
 
Òyle insanlar var ki onların arasında bazen bende kendim olmadığımı hissediyorum.Mecbur kalmadıkçada aralarında olmuyorum zaten.Sizde öyle yapın .Kendinize yakın olmak istiyorsanız bazı insanlardan uzak olun.
 
Değerli yorumlarınız için teşekkür ederim, durumum nedeniyle her sabah göz göze geliyorum veya konuşmak zorunda kalıyorum normalde yalnızlığı çok severim fakat dediğim gibi benliğimi yitiriyorlar.
 
Bende de eskiden olurdu sık sık farkındalığımı insanlar içinde yitirebiliyordum.Daha sonrada bunu neden yaptım diye kendime üzülüyordum.Biraz yalnız kalıp kendimi toparladım ve insanlarla ilişkimin sınırlarını belirledim kafamda .İlk zamanlar zorlansamda şimdi kendimle bir uyum içerisindeyim.Fakat bu mücadele asla bitmeyecek gibi
 
Hepimiz ergenlik döneminde diğer insanlar için 2. bir kimlik geliştiririz bu doğal bi şey keşke evimizde nasıl davranıyosak hep öyle kalabilsek.
 
Ortaokulda arkadaşlarım hep dalga geçerdi benimle, bir arkadaşım bir dostum olsun diye onlara sabreder her dediklerine susardım. O yaşta aldığım yara büyüdükçe kocaman olacağını bilemedim. Büyüdükçe insanların yanında rahat olamamaya, hislerini okumaya başladım. Dost edinemedim bu yüzden. Tanıştığım bir insanın benim hakkımda ne düşündüğünü bilirdim, halsizleşirdim. Negatif insanların yanında huzursuz olmaya başladım. Bir süre onlarla iyi anlaşıyor rolü yapsam da uzaklaştığım zaman kalbimdeki sıkıntı geçerdi. Onlarla bir daha görüşmemek için bahaneler arar dururdum. 20 li yaşların sonunda artık anladım ki benim iyi hissettiğim insanlar ancak 1-2 kişi. Mutsuz ve huzursuz olduğum, ben olmaktan çıktığım ortamlarda insanlarla yan yana gelmemeye dikkat ediyorum şimdi. Kafam rahat. Nasıl ve nerede mutluysan orada ol. Çözümü kendinde ;)
 
Durum
Üzgünüz bu konu cevaplar için kapatılmıştır...
Geri
Üst