Hiç bir işim rast gitmiyor..

Bir uğraşın peşinden gitmeyi ve kendinizi meşgul etmeyi deneyin. Vakit öldürmekle beraber belli bir alışılmışlık düzeyine gelerek kendi rutininizi kurabilir ve zevk alacağınız aktivitelere doğru ilk adımı atabilirsiniz. Yalnız açıkca belirtmek gerekirse bu rutine ulaşmanız hemen olmayacaktır. Biraz sabır ve gayretle üstesinden gelemeyeceğiniz şey yoktur. Kendinize inancınız tam olsun. Umarım zamanla atlatırsınız. İnsan ilişkileri konusunda kişiliğinizi bilmediğimden yorum yapamayacağım.

mir' Alıntı:

Merhabalar arkadaşlar kısa ve öz olarak neye elimi atsam hep hayal kırıklığı hep hüsran. Okulum ailem işim ikili ilişkilerde vs her şeyde mutlaka sorunlar oluyor.
Dini inancım 2 seneye yakındır yok gibi bişi desitim şu anlık ateizme doğru kayıyorum. Kime sorunlarımı paylaşırsam bana sürekli dini yönelimler sonucu bu halde olduğumu söylüyorlar fakat ben eskiden de böyleydim. Ne yapabilirim neden bu haldeyim. İçimde hiç kimseye kin gütmedim. Hayatı, hayatı hayvanları insanları hep sevdim her zaman empati ile yaklaşırım herkese. Kaç zamandır intiharı düşünüyorum çok denemeye kalktım fakat yaparsam ölmem sakat kalırım diye vazgeçtim. Psikoloğa psikiyatriye gittim
Depresyon dediler çok ağır geçirdim aylarca evden çıkmadım ve hala öyleyim. İyi olamıyorum bir önerisi olan var mı? Benim gibi olan kimse görmedim. Hayatım bitsin istiyorum artık.

Genişletmek için tıkla ...

Silkelenmen lazım .İşim rast gitmiyor ,intiharı düşünüyorum lafları şu ortamda, şu koşullarda bana şımarıklık gibi geliyor kusura bakma.İnsanlar bir şekilde hayata tutunmaya çalışıyorlar .Bu kadar kırılgan olma.Olumsuzluklar nedir ki yeter ki hayatı sev.Bir uğraş edin gerçekten seni hayata bağlayacak nitelikte ,yok deme elbette vardır .inanç meselesini de sorgula bence .Araştırarak ateist olduğunu düşünmüyorum zaten yazıda da belli etmişsin kayıyorum gibi ifadelerle.Sen kendine yardım etmeyi iste yoksa kimse yardım edemez .

Merhabalar. Aslında hayatta ters gittiğini düşündüğümüz şeylere bile başka açılardan baktığımızda çok farklı sonuçların farkına varırız. Ve hayata karşı olumsuz hislerimiz varsa, intiharı düşünecek seviyeye geldiysek aslında sorun kafamızda olayları yanlış yargılarla değerlendirmemizin sonucudur.

Psikoloğa, psikiyatriste gittim demişsiniz ve depresyon tanısı da almışsınız. Peki tedavi olarak neler geçirdiniz? Tamamladınız mı? Tamamlamış olmadığınızı düşünüyorum çünkü burada intihardan bahsedebilecek bir kişiyi psikolog sen oldun diyerek bırakmaz.

Belki iyi gelmemiş olabilir danıştığınız kişiler. Ama yılmadan tekrar birini bulmalıyız böyle bir durumda. Hayatta yaşadığımız, bize çok büyük gelen şeyler başkaları için çok küçük, saçma veya şımarıklık olarak görülebilir. Ne yaşadığını, ne hissettiğini en çok sen bileceksin her zaman. Ama anlayabilecek diğer kişiler de uzmanlar. Bu yüzden burada çözüm aramayı bırakıp iyi bir psikolog bulmanın en iyisi olduğunu düşünüyorum.

Kitap okumak istersen de David Burns-İyi Hissetmek kitabını tavsiye ederim. Profesyonel bir kitaptır.

Öncelikle merhaba, durumunuza üzüldüm ve sizi anladığımı belirtmek isterim. Yaşadığınız dönemi ben tam iki sene yaşadım. Neye elimi atsam kuruyordu, insan ilişkilerinde ne kadar dikkat edersem edeyim sonucu hüsran oluyordu. İş yerinde hiçbir şey yolunda gitmiyor, sanki tüm insanlar ahenkle üzerime oynuyor gibi hissediyordum. Kapana kısılmış gibiydim, meditasyon yapıyordum, koşuya çıkıyordum, antidepresan alıyordum. Tam bir sabah mutlu uyanıyordum ki telefon çalıyor ve kötü bir haber alıyordum. Depresyonu atlatamıyordum. Kendimi ne kadar zorlarsam zorlayayım artık yemek bile yemek bana işkence gibi geliyordu. Fiziksel olarak türlü hastalık ve zayıflık sorunuyla elimde sadece sıkıntılarımla atlattığım iki senenin sonunda aniden kafama bir düşünce süzüldü. Bence yanlış bir laftır ama beynimin içinde şu cümle süzülüyordu. "Herkes hakettiğini yaşar." Bu düşünceden ne kadar nefret etsem de hakettiğimi düşündüğüm bir döneme girdim. Bu dönemde ne yapmak gerekirdi? Psikolojik yardım bana hiçbir zaman yeterli gelmiyordu. Bende birşeyler araştırıp okumaya karar verdim. Normalde bu forumda hayalet gibi takılırım. Pek yorum yapmam fakat sizin döneminizden geçtiğim için size fikir sunmayı istedim. Bu forumda çok şey okudum. Çok yararını gördüm. Acılarımı kabul ettim. Sorunlarımı kabullenmek için öncelikle sorunumun ne olduğunu bilmem gerekiyordu. Türlü meditasyonlar var bu konuda. Yanlış hatırlamıyorsam bu forumda da bulmuştum bir tane. Bulabilirsem link koyarım. "Tüm sorunlarımı kabul ediyorum ve kötü enerjimi serbest bırakıyorum." Duymaktan bıkmışsınızdır bu cümleyi belki. Ama inanın odaklı bir meditasyonla insana gerçekten iyi geliyor. Kendimce yeni şeyler denedim. Sorunlarımı yazmak gibi. Yaşadıklarımı, insanlar hakkında düşündüklerimi, bana yapılanları, alındığım en ufak sözü bile yazdım kağıtlara. Ay her zaman rahatlatmıştır beni. Ay ışığında yaktım. İnancımı kaybetmedim ve sanki yanan kağıtla tüm sorunlarım yok oluyormuşçasına zorla da olsa gülümsedim. Uzun sürdü bu evre evet, sorunlarımı kabullenmek, yüzleşmek, hatalarımı görmek, utandığım anları kendi yüzüme çarpa çarpa tekrardan düşünmek ve yazmak, her gün her gün yakmak.. Yaklaşık bir buçuk ayımı aldı. İlk günler sanki olmayacağını bile bile yapmış olmak için yaptığım bu eylemi bir zaman sonra iple çeker olmuştum, gerçekten rahatlıyordum. İşte bu evreden sonra iyiliği çağırmak gelmişti. Yine bu forumda bir sürü meditasyon ve olumlamalar var. Hayatımda neyi değiştirmek istiyordum? Ne çekmek istiyordum? Para, aşk, arkadaşlık.. Ne varsa. Aşık olmak istediğim adamın tipine kadar. Hayal ettim geceleri, yazdım yastığımın altında sakladım, çalışmak istediğim iş yerinin önünden geçtim her gün, eskiden sevdiğim ama artık yiyemediğim yiyecekleri evime doldurdum.. İstedim. Çok hayal ettim. Kendime çok telkin verdim ve evet.. İlk günler olmayacak ama yapayım ya dediğim bu şeyleri daha sonra anlayamadığım bir istek ve inançla yaptım. Hayal kurmak için akşam sekizde yatağa girdiğim olurdu. Evet bunlar hala depresyonun evresydi. Ama iyi geliyordu. Bunları yaptıktan hemen sonra dertlerim bitti mi? Elbette hayır. Uzun sürdü. İstediğim işe giremediğim gibi kovuldum, hayalini kurduğum adamla tanıştım ama beni sevmedi, para vardı ama yetmedi.. Yaptıklarımın bir anlamı yok dedim, intihar etmeye kalktım. Onca verdiğim emeği bile unutmuştum. Kendimi iyileştirmek için yaptıklarımı. İşe yaramaz olduğunu düşünmüştüm. Sonra bir baktım ki işler yavaş yavaş yoluna giriyor. Bir yerlerden ufak paralar geliyor, daha cazip bir iş ilanı görüyorum, yeni insanlarla tanışıyorum.. Sanırım evrenin işleyişi. Neyi çok istersen vermiyor ama tam unuttuğun anda bşr bakıyorsun olmuş. Yaptığım meditasyonları ritüelleri unutmuştum bile. Bir anda değil tabiki ama ufak ufak umutlar doğuyordu. Güzel şeyler oluyordu. Bu süreçte ruh halim çok mutlu sayılmasa da yüzüm asıldığı anda beni sevindirecek ufak şeyler yaşanıyordu. Depresyonu tamamen üzerimden atmam bir sene sürdü. Olumsuzluklar elbette oluyordu fakat eskisi gibi depresif yaklaşamıyordum. Sonradan anladığım ektiğimi biçtiğimi. Demekki dedim evren istemeyi bilene yanıt veriyormuş. İstemeyi bilmeliyiz. Doğru yöntem kesinlikle bu diyemem size fakat sorunlarınızı görün önce, yüzleşin, kabul edin. Evet var napalım dünyanın sonu mu? Kabul ediyorum hatalarımı da bana yapılanları da. Evet düşündükçe işkence gibi geliyor insana ama bence insan kendi ilacı olabiliyor. Psikolojik destekle birlikte size önerim bunlardır. Kabul et ve def et. Sonra yenisini iste. Size bunları yazmak bana da iyi geldi. Evet belki bir başarı hikayesi değil fakat bir uyanma hikayesi bence. Uyanmanın vakti geldi.

İntihar düşüncesi daima bozulmuş beyin kimyasını işaret eder.

Kendinizi tek saniyorsaniz yaniliyorsunuz... Bi çok insan hayatinda bi cok kez sizin gibi hissetmis, dibin dibini görmüştür hatta emin olun. Intihar düsüncesi, tanriya asilik, inancini sorgulama, kadere isyan, insanlardan nefret etmek, kendinden nefret etmek...say say bitmez ordan oraya sürükledigi ruh halleri. Ama hicbir sefahat sonsuz olmadigi gibi, hicbir keder de sonsuz degildir. Her yeni gun bir cok mucizelere gebedir. Bigün o mucizelerden biri, bir kaçı belki sizin icin dogacaktir muhakkak. Ama bunu görebilmek için, yaşamanız şart!

Sevgili dost, yaşamımız; üzerinde yürüdüğümüz bir yol gibidir ve o yol taşlarla dolu. Acı her zaman var. Sıkıntılar her zaman var olabiliyor. Ama unutma geceden sonra gündüz, kıştan sonra yaz geliyor. Hiçkimse benim gibi değil diyorsun, yanılıyorsun. Herkes bu süreçleri yaşıyor. Kapıdan dışarı çıkıldığında bu acılar kalbe gömülüyor ve hiçkimseye yansıtılmamaya çalışılıyor. Ama bu çok ağır süreçler sonucunda gerçekten büyük bir farkındalık kazanıyoruz. Nerde hata yaptığımızın bilincine varıyoruz. Bir çok konuda tecrübe sahibi oluyoruz.

Olgunlaşıyoruz.

Andre Gide'ye ait bir söz var:

"Yaşam, acımasız bir öğretmendir. Önce sınav yapar sonra ders verir."

Bu sınavı sabırlı bir şekilde atlatmamız gerekiyor. Sabır oturup beklemek değil, bu süreci atlatana kadar elimizden geleni yapmaktır.

Sana tavsiyelerim

1. Eğer inançlı biri isen Allah'a yönelmen. Samimi bir şekilde O'na dua etmen. Bazen başımıza gelen musibetler ona daha fazla yaklaşmamız için oluyor. Allah bizi kendine çağırıyor ona daha güzel bir kalple, tüm samimiyetimizle yönelmemiz için.

2. Esmaları çekebilirsin benim pozitif olarak rahatlamama çok faydası olmuştu. Sayıları az oluyor zaten.

Bu program, hangi saatte hangi esmayı okumanın daha etkili olduğuyla ilgili otomatik güncellenen esma okuma klâvuzu içeriyor. Göz atabilirsin. Ben kullandım ve dediğim gibi çok iyi gelmişti.
?
Esma

3. Eğer gitmiş olduğun pskiyatriye güvenmiyorsan daha iyi bir doktor bulmaya çalışabilirsin.

4. Kitaplarla biraz daha haşır neşir olabilirsin. Kafanın dağılması için kurgu okumak güzel bir fikir olabilir.

5. Hergün yeni bir bilgi öğren bu insanı çok mutlu ediyor.

6. Uğraşmaktan zevk aldığın bir işle meşgul ol.

Örneğin resim yapmak. Çizim yapmak gerçekten terapi gibi hissettiriyor. Rahatlama veriyor.

7. Müzik dinle

Bu müzik beni bir dönem inanılmaz derecede rahatlatmıştı tavsiye ederim.


8. Film izle

İnsana o an ki durumunu unutturup, mükemmel duygular yaşatan ve çok farklı yerlere, istersen uzaya dahi götürebilecek kadar güzel filmler var.

Tavsiye etmediğim şey ise:

1. Boş durmak.
2. Boş durmak.
3. Boş durmak.

Hepimiz bu yolda taşlara ara sıra takılıp, tökezliyoruz. Ama savaşçı olmalıyız. O savaşçı ruhunun herkeste olduğu gibi senin de kalbinin derinliklerinde var olduğuna inaniyorum.

Lütfen unutma güzel insan, en karanlık vakit, güneşin doğmasına en yakın vakittir.

Umarim en kısa zamanda, sabırla bu dönemi atlatıp, mutluluğa erişirsin.?

"İnsan için meşguliyetten daha iyi bir tedavi yoktur." Razi

Aslında bu durum için daha fazla video ve içerik uygulanması gerekir fakat bu videoları sırasıyla ve istediğin dakika kadar 7 gün süresince dinlemenin iyi olabileceğini düşünüyorum.

mutluluğun dış kaynaklı referanslarla belirlenmiş. içindeki boşlukların dışarıdaki güzel şeylerle alakalı olduğunu düşünüyorsun...

işlerin %100 rast gitmesi gibi bişey yoktur. Olurda "keşke" dediğin şeyler gerçek olsa bile Hayatta sorun dediğin şeylerin bitmediğini göreceksin...

dışarıda olmayan şeyler "içindeki olmayan" şeylerle paralel... Hayatını olduğu gibi sevip şükranlık duymaya başla... İçindeki eksiklikleri keşfet ve onları bastırma...

"parasızlık hissi, değersizlik, yanlızlık, onaylanmama"

bunları keşfet...

Hayatını baştan göz geçirebilirsin, bu süreçte nerelerde hata yaptıysan düzeltme imkanı sunabilir. Sivil toplum kuruluşlarına üye olabilirsin. Sosyal etkinlikler her zaman iyi hissetmene yardımcı olacaktır. Belki de hayatı'nın bir düzene girmeye ihtiyacı vardır. Nereden başlayacağını bilmiyorsan, Elmalılı Hamdi Yazır'ın tesviri ile Kur'an dan başlayabilirsin. Ya da kendini daha iyi hissettirecekse, başka kaynaklara da bakabilirsin. Kişisel gelişim kitaplarını tavsiye ederim. Osho - Chakra kitabı güzel bir başlangıç olabilir. benim hayatımı olumlu yönde değişmesini sağlayan bir kitap olmuştur.

Bu dünya gerçek değil, asıl dünya ahiret. Çok duyduk bu lafı değil mi
Bazen her şey üst üste gelir ve hayatımızın en kötü dönemini yaşarız; işte böyle dönemlerin, bu dünyanın illüzyonunu adeta kafamıza vura vura anlatmak için peyda olduğunu düşünüyorum artık. Ev birbirine girdiğinde, kavga kıyamet koptuğu anlarda bir an dünya durur, çok kısa bir an için bütün bunların gerçek olmadığı hissine kapılırım. Anı devam ettiremediğim için de hüzne kapılmayı sürdürürüm, yaşadıklarımı gerçek sanmaya kaldığım yerden devam ederim.
Her şey yolunda giderken asıl gerçekliği göremeyiz ve görmen gereken tek gerçek, bunların hiçbirinin gerçek olmadığı.