blcknghtmr
Kayıtlı Üye
Hep hayaller kurarız hayatta, hep ulaşmaya çalışırız düşüncelerimizdeki güzelliklere. Çalışırız, çabalarız ömür boyu ama -hayal nedir?- ulaşmak istediğimiz, sonu var mıdır?
Hep isteriz, en iyisine sahip olmak için, iyi olmak için sabrederiz, bekleriz, dinleriz ve büyürüz. Büyüdükçe, hayatta neyin hayal edilip neyin edilmeyeceğini ya da hayallerin aslında hayatımıza yön vermeyen olduğunu anlarız. Büyürüz, değişik iklimlerin yetiştirdiği bahçelerde, oradaki çiçekler gibi olur rengimiz ve onlara benzer kokumuz, çıkamayız dışına asla o bahçenin, biliriz ki dışarıda hayallerimiz var. Fakat çıkmak gerektirir o bahçeden, hayale ulaşmak. Ne yazıktır ki kimse istemez bahçeden çıkılmasını ve biz de isteyemeyiz, neden olduğunu bilmeden. Kim bizim köklerimizi ekmiştir ki o toprağa çıkmamızı istemeyen kapıdan. Hayallerimiz daima kapıların ardındadır, bizi tatmin edecek olanın orada olduğunu biliriz fakat aklımız ordadır da bir türlü kopamayız köklerimizin saklı olduğu o topraktan. Nedir bizi o kapıların ardındakine çeken bilemeyiz ama hayallerimiz oradadır deriz.
Hayallerimiz… Kimin kısıtlamalarıyla oluştu ki hayallerimiz? Bahçıvanın mı? Yoksa aynı dalda olduğumuz çiçeklerin mi? Kısıtlanmasak, açık olsa kapımız hayal kurar mıydık kapıların ardındakilere, yoksa başka hayaller mi doğardı yaşamamızı heyecanlandıracak, bizim her sabah güneşin doğuşuyla açmamıza vesile olacak? Nedir hayat? Nedir hayal? Nedir bizi ayakta tutan gerçekte? Hayallerimiz mi yoksa soluduğumuz toprak mı ?
İnsanoğludur ayakta kalan, gelecek için beklemeyi göze alan, kalmak için ölmeyi göze alan. Almak için, elindekileri verendir insan, ne verdiyse onu alacağını bilir ve ne isterse onu verir. Ben ne istiyorum, neden yazıyorum neden paylaşıyorum, ne veriyor ki bana yazdılarım, ne kazandırıyor… Saklı işte hayat bu ince çizgide.
Saklayabilmek aklımızın en ince derin noktalarındaki arzularımızı, isteklerimizi, ideallerimizi koruyabilmek, ne uğruna olduğunu bilerek. Sonra onları saçmak insana karşılıksız, ama neden karşılıksız olan ilişkilerin hakim olduğu bir dünyada bunu yapmak insana haz verir ki, yapma isteği doğurur ki? Çiçeklerimizdeki güzelliği bahçıvana göstermek mi? Yetiştirilenin kıymetli olduğunun anlaşılmasını sağlamak mı?
Kim bizim güzel olduğumuza karar verecek? Bahçıvan mı yoksa çevremizdeki diğer çiçekler mi? Hangi çiçek kendi güzelliğini görebilir ki, hangi çiçek kendini büyütebilir ki, bahçıvan olmadan?
Ne için yaşıyoruz? Kendimiz için mi, bahçıvan için mi, diğer çiçeklere var olan güzelliğimizi göstermek için mi yoksa kapıların ardındaki hayallerimize ulaşmak için mi? Ne için? Nedir bizi ayakta tutan, bahçıvanın serpiştirdiği serin sular mı, her sabah açan güneş mi yoksa bir gün kapının ardındakini görme umudu mu?
Her sabah uyandığımızda farklı bir hayat beklemeyiz… Hep hayallerimizdeki güzelliğe ulaşmayı bekleriz, fakat ya bizden beklenenler… Onların ne olduğunu bilir miyiz? Nedir ki bir insandan beklenen. Her insandan beklenen aynı mıdır ki, bir insandan beklenen bütün insanların beklentisini karşılasın. Kim bekler ki birisinden hayallerini gerçekleştirmesini, kim gerçekleştirebilir ki bir insanın düşlediği güzelliği. İnsan, insandan ne bekler ki? İnsan insandan neden bekler ki? İnsan beklediğinden, beklentisini elde edecek umuduna neden kapılır ki? İnsan neden insandan bekleyecek kadar küçülür ki? Neyi bekliyoruz ki, bunu yine beklenen gerçekleştirebilsin. Beklenen de bekleyen de bir şeyleri beklemiyor mu? Her insan bir diğer insan gibi kapıların ardındakini görmek istemiyor mu? Hangi çiçek köklerinden kopup da kapıyı açabilir ki? İnsan o kapıyı açabilir mi ki?
Hep sorularımız vardır, uçsuz bucaksız boş bulduğumuz araziye savururuz, birileri cevap bulur beklentisiyle, yine bir bekleyiş içerisinde. Neden bir şeyler bekleriz ki birilerinden ya da Bir’inden. Neden beklediklerimiz için harekete geçmeyiz ki?
Dünya birbirlerinden birşeyler bekleyen insanlarla dolu. Bekleyişlerle dolu. Hayallerle dolu. Beklenenlerle dolu. Hepimize bizim kaldıramayacağımız yüklerin yüklenmediği bir dünyada uyanmak ümidiyle iyi beklentiler.
Kaynak İnternet:
Hepimizin hayalleri var. Sizin hayaliniz ne ve ona ulaşmak için ne yapıyorsunuz?
Hep isteriz, en iyisine sahip olmak için, iyi olmak için sabrederiz, bekleriz, dinleriz ve büyürüz. Büyüdükçe, hayatta neyin hayal edilip neyin edilmeyeceğini ya da hayallerin aslında hayatımıza yön vermeyen olduğunu anlarız. Büyürüz, değişik iklimlerin yetiştirdiği bahçelerde, oradaki çiçekler gibi olur rengimiz ve onlara benzer kokumuz, çıkamayız dışına asla o bahçenin, biliriz ki dışarıda hayallerimiz var. Fakat çıkmak gerektirir o bahçeden, hayale ulaşmak. Ne yazıktır ki kimse istemez bahçeden çıkılmasını ve biz de isteyemeyiz, neden olduğunu bilmeden. Kim bizim köklerimizi ekmiştir ki o toprağa çıkmamızı istemeyen kapıdan. Hayallerimiz daima kapıların ardındadır, bizi tatmin edecek olanın orada olduğunu biliriz fakat aklımız ordadır da bir türlü kopamayız köklerimizin saklı olduğu o topraktan. Nedir bizi o kapıların ardındakine çeken bilemeyiz ama hayallerimiz oradadır deriz.
Hayallerimiz… Kimin kısıtlamalarıyla oluştu ki hayallerimiz? Bahçıvanın mı? Yoksa aynı dalda olduğumuz çiçeklerin mi? Kısıtlanmasak, açık olsa kapımız hayal kurar mıydık kapıların ardındakilere, yoksa başka hayaller mi doğardı yaşamamızı heyecanlandıracak, bizim her sabah güneşin doğuşuyla açmamıza vesile olacak? Nedir hayat? Nedir hayal? Nedir bizi ayakta tutan gerçekte? Hayallerimiz mi yoksa soluduğumuz toprak mı ?
İnsanoğludur ayakta kalan, gelecek için beklemeyi göze alan, kalmak için ölmeyi göze alan. Almak için, elindekileri verendir insan, ne verdiyse onu alacağını bilir ve ne isterse onu verir. Ben ne istiyorum, neden yazıyorum neden paylaşıyorum, ne veriyor ki bana yazdılarım, ne kazandırıyor… Saklı işte hayat bu ince çizgide.
Saklayabilmek aklımızın en ince derin noktalarındaki arzularımızı, isteklerimizi, ideallerimizi koruyabilmek, ne uğruna olduğunu bilerek. Sonra onları saçmak insana karşılıksız, ama neden karşılıksız olan ilişkilerin hakim olduğu bir dünyada bunu yapmak insana haz verir ki, yapma isteği doğurur ki? Çiçeklerimizdeki güzelliği bahçıvana göstermek mi? Yetiştirilenin kıymetli olduğunun anlaşılmasını sağlamak mı?
Kim bizim güzel olduğumuza karar verecek? Bahçıvan mı yoksa çevremizdeki diğer çiçekler mi? Hangi çiçek kendi güzelliğini görebilir ki, hangi çiçek kendini büyütebilir ki, bahçıvan olmadan?
Ne için yaşıyoruz? Kendimiz için mi, bahçıvan için mi, diğer çiçeklere var olan güzelliğimizi göstermek için mi yoksa kapıların ardındaki hayallerimize ulaşmak için mi? Ne için? Nedir bizi ayakta tutan, bahçıvanın serpiştirdiği serin sular mı, her sabah açan güneş mi yoksa bir gün kapının ardındakini görme umudu mu?
Her sabah uyandığımızda farklı bir hayat beklemeyiz… Hep hayallerimizdeki güzelliğe ulaşmayı bekleriz, fakat ya bizden beklenenler… Onların ne olduğunu bilir miyiz? Nedir ki bir insandan beklenen. Her insandan beklenen aynı mıdır ki, bir insandan beklenen bütün insanların beklentisini karşılasın. Kim bekler ki birisinden hayallerini gerçekleştirmesini, kim gerçekleştirebilir ki bir insanın düşlediği güzelliği. İnsan, insandan ne bekler ki? İnsan insandan neden bekler ki? İnsan beklediğinden, beklentisini elde edecek umuduna neden kapılır ki? İnsan neden insandan bekleyecek kadar küçülür ki? Neyi bekliyoruz ki, bunu yine beklenen gerçekleştirebilsin. Beklenen de bekleyen de bir şeyleri beklemiyor mu? Her insan bir diğer insan gibi kapıların ardındakini görmek istemiyor mu? Hangi çiçek köklerinden kopup da kapıyı açabilir ki? İnsan o kapıyı açabilir mi ki?
Hep sorularımız vardır, uçsuz bucaksız boş bulduğumuz araziye savururuz, birileri cevap bulur beklentisiyle, yine bir bekleyiş içerisinde. Neden bir şeyler bekleriz ki birilerinden ya da Bir’inden. Neden beklediklerimiz için harekete geçmeyiz ki?
Dünya birbirlerinden birşeyler bekleyen insanlarla dolu. Bekleyişlerle dolu. Hayallerle dolu. Beklenenlerle dolu. Hepimize bizim kaldıramayacağımız yüklerin yüklenmediği bir dünyada uyanmak ümidiyle iyi beklentiler.
Kaynak İnternet:
Hepimizin hayalleri var. Sizin hayaliniz ne ve ona ulaşmak için ne yapıyorsunuz?
