Bahsettiğiniz durum bende de oluyor ara ara. Hiçbir şey yapmak istemiyorum, anlık istediklerimi yapmak için de gereken azmi bulamıyorum kendimde. Ki aklıma koyduğumu yapan biriyimdir, karar verme sürecini aştıktan sonra, artıları eksileri iyice hesaplayıp kendimi ikna ettikten sonra hiçbir şekilde pes etmem. Fakat bu aşamaya gelene kadar kılı kırk yararım.
Sizin gibi olduğumda yarım kalan ne var diye bakarım hayatımda. Yani geçmişte öyle yaptım. Mesela bir ara program kodlamaya merak salmıştım ve ucundan kıyısından başlamıştım. Sonra sıkılmış ve bırakmış sonra yaparım diye ertelemiştim. Bir süre sonra bunun gibi ertelemeler zihinde yük olmaya başlıyor. Beynin bir kısmı hep o iş için beklemede kalıyor. Tek tek düşününce yarım bıraktıklarımı, artık kesinlikle istemediklerimi belirledim ve onları yapmayacağımı kendime açıkça söyledim. Onlarla ilgili tüm arşivlerimi sildim, tüm bağları kopardım.
Bu yarım bırakılanlar bir dil ise mesela her gün 10 kelime çalışacağım gibi basit, uygulanabilir ve sıkmayacak bir hedef belirlenebilir. Ya da yarım bıraktığınız her ne ise onu devam ettirmek için ufak adımlar atabilirsiniz. Ben yazıyorum, haftalık plan yapıyorum artık. Bazen bir hafta içinde yapmadıklarım çok oluyor. Bakıyorum, istiyor muyum diye soruyorum, "şu an ne istiyorum" diye soruyorum birkaç kez. Bu soru çok etkili bence. Soruyu sorduktan sonra içimde kıpırtılar oluşan şeyler istediklerimdir diyorum ya da beni sıkan şeyler istemediklerimdir. Bu şekilde kendimle çalışıyorum.
Sizin yönteminiz farklı olabilir. Benim, sizin durumunuzdan kurtulma yolumun anahtarı ne istediğimi kendime defalarca sormam ve istemeyip de bana yük olan şeyleri ardımda bırakmam.
Umarım içinizde bir fikir oluşturur bu yazdıklarım.
Sevgi ve ışıkla..