Anti-depresif ilaçlar falan bunların hepsi boş şeyler. (elbette kronik vakalarda ki yeri yadsınamaz.) depresyon, hayatı, ölümü yada içine düştüğümüz boşluk hissi, hayatın bazı dönemlerinde hepimizin yaşadığı şeyler. Mesele bu süreci rahat, zarar görmeden, zarar vermeden atlatabilmek.
Kendimden atıfta bulunmam gerekirse: ölüm, daha çok birilerini kaybetme ve inanç çatışması yaşadığım dönemlerimde: kimseye kulak asmadım. Eğer konu inanç olursa her kafadan farklı tonlarda ses çıkar, bu daha da kafa karışıklığı yaratır. O yüzden bu süreçte sessiz kalmayı daha çok kendimle konuşmayı ve cevapları kendi içimde aramayı tercih ettim.
Daha çok müzik dinlemeyi tercih ettim, çünkü insanlar ve dış sesler beni fazlaca boğdu.
Bu süreçte içinde bulunduğum çatışmadan uzak kalmak için zihnimi aşırı meşgül ettim.
Fazla kitap okumak olsun, hobi tarzı şeylerle uğraşarak sürekli aynı noktaya takılı kalmamayı sağladım.
Bir sürü anlamsız cümle kurdum farkındayım ama, zihninde ki bu kötü oluşumdab kendini uzak tutmaya çaba göster.
Şu zamanda şu şekilde çıkarsın, böyle atlatırsın diyecek kadar bilge değilim. Ancak ben kendimi hep gerekli, gereksiz meşguliyetler ile dolu tuttum. Bir baktım ki bunca şeyin içinde çaba gösterirken kendimi buldum. Farkıma vardım.