HeLga
Kayıtlı Üye
Merhaba sizlere bir sıkıntımı paylaşmak istiyorum yardımcı olursanız çok sevinirim..
Nedenini tam olarak bilmiyorum ama kendimden aşırı derecede nefret ediyorum kendimi beğenmiyor zerre değer vermiyor ve kendime güvenmiyorum aynaya bakmak bile istemiyorum bakdığım da ''genemi sen su haline bak iğrençsin'' gibi düşünceler beynimi hemen kaplıyor, bu bütün yaşamımı etkiliyor.
21 yaşındayım tek bi günüm bile farklı geçmedi..Ergenlik dönemimde psikolojik tedavi görmüştüm fakat bi yararı olmadı ilaca bağımlı yaşamanı istiyorlar. Aşk ilişkim de bile karşımdaki insana güvenemiyorum.. hep tetik de duruyorum gerçekden bu beni ve karşımdaki insanı çok yıprattı ilişkimiz çıkmaza gidiyor, kendi cinsimi pek sevmediğim için yolda erkek arkadaşımla doğru düzgün yürüyemiyorum bile.. sürekli biri bakıyomu yada arkadaşım birine bakıyomu diye kontrol ediyorum buna engel olamıyorum..
kendime acıyorum diğerlerinin yanında sanki eziliyorum küçülüyorum.. Karşımdaki insana tüm kalbimle güvenmek istiyorum.
Kendini sev diyorlar ama neyimi sevicem hani sevilcek bir yanım yokki diyorum. Ama gerçekden kendime değer vermek sevmek istiyorum
telkin vermek mi olumlama yapmak mı pek işe yaramadı bi türlü kendimle barışamadım bu sensin diyemedim hep aykırı düşünceler..
Sizce ne yapmalıyım fikriniz öneriniz varsa lütfen paylaşın minnettar kalırım bunlar galiba son çırpınışlarım..
Yoksa gene psikologa düşücek yolum o da beni psikiyatriye yönlendiricek ve klasik ilaç yazmalar yok dozları.. Bunu tekrar istemiyorum ayakda uyumak istemiyorum
Nedenini tam olarak bilmiyorum ama kendimden aşırı derecede nefret ediyorum kendimi beğenmiyor zerre değer vermiyor ve kendime güvenmiyorum aynaya bakmak bile istemiyorum bakdığım da ''genemi sen su haline bak iğrençsin'' gibi düşünceler beynimi hemen kaplıyor, bu bütün yaşamımı etkiliyor.
21 yaşındayım tek bi günüm bile farklı geçmedi..Ergenlik dönemimde psikolojik tedavi görmüştüm fakat bi yararı olmadı ilaca bağımlı yaşamanı istiyorlar. Aşk ilişkim de bile karşımdaki insana güvenemiyorum.. hep tetik de duruyorum gerçekden bu beni ve karşımdaki insanı çok yıprattı ilişkimiz çıkmaza gidiyor, kendi cinsimi pek sevmediğim için yolda erkek arkadaşımla doğru düzgün yürüyemiyorum bile.. sürekli biri bakıyomu yada arkadaşım birine bakıyomu diye kontrol ediyorum buna engel olamıyorum..

Kendini sev diyorlar ama neyimi sevicem hani sevilcek bir yanım yokki diyorum. Ama gerçekden kendime değer vermek sevmek istiyorum

Sizce ne yapmalıyım fikriniz öneriniz varsa lütfen paylaşın minnettar kalırım bunlar galiba son çırpınışlarım..
Yoksa gene psikologa düşücek yolum o da beni psikiyatriye yönlendiricek ve klasik ilaç yazmalar yok dozları.. Bunu tekrar istemiyorum ayakda uyumak istemiyorum
