Şimdi yazacaklarımı bazılarınız anlamayabilir bazılarınıza da tamamıyla saçma gelebilir ama şu an ne yazacağımı ben de bilmiyorum ama bakalım ortaya ne çıkacak.
Ben çocukluğumdan beri kendimle yani korkaklığımla bir savaş içerisindeyim arkadaşlar. Hiç istediğim gibi birisi olamadım. Hep kendimden nefret ettim. Şu an da ediyorum ve benim için yaşamanın pek bir anlamı yok.(intihar et dediğini duyar gibiyim) Evet bu da bir seçenek ve neredeyse her gün düşündüğüm aklımdan geçirdiğim bir seçenek ama biz bir gün ölürüz de arkamızdakiler her gün ölür. Ondan da pek emin değilim ama yine de yaşamak her şeye rağmen daha cazip geliyor. Bütün bu iğrençl benliğime rağmen. Fazla dağıttım yazacağım şeyi. Bilinçaltım küçüklüğümden beri nasıl yetişmişse bilemiyorum hiç hayalimdeki ''ben'' olamadım. Hep yaptıklarımdan yaptığım bir şeyden saniyeler sonra acı bir pişmanlık duyan ben oldum her zaman için. Ne olursam olayım hep kendimden pişmanım. Bunun bir kaçışı yok. Ben böyleyim; artık geri dönüşü yok. Hayatı böyle acınası yaşayacak birisi. Bazıları hayatını kurtarmaya, geleceğini düşünmeye çalışırken her an kendisiyle savaşmakta ve kaybetmekte olan birisiyim. Hepsi ne için bilmiyorum bilinçaltımın küçükken yaşadığım şeyleri içine atması yüzünden ne yapacağımı bilmiyorum. Herhangi bir olayda yapmam gereken bir şeyi yapmam gerekirken tamamıyla yapmayı istemeyeceğim bir şeyi yapıyorum. O anda onu düşünürken bile elimde olmadan içimden böyle geliyor. Engel olamıyorum kendime. Bu hayatımda yapmam gerekenleri yapamadığım için hayatım acınası bir halde. Hepsi de benim yüzümden. O sonrası oluşan pişmanlık insanı yiyip bitirir. Kimseye de anlatamazsın. Ayrıca bilinçaltı siz farkında olmadan bütün her şeyi kaydeder. Yaşadığın, düşündüğün aklının ucundan geçmeyecek şeyler büyüdüğünde öyle karşına çıkar. Yapmam lazım hayatımın geri kalanını güzel bir şekilde yaşayabilmem için. Yapmam gereken şeyleri hiç korkmadan düşünmeden yapmamı sağlayacak bir şey lazım. Her şeyin özeti bu oldu sanırım. Bu yüzden sizden yardım istiyorum. Bu düşündüklerimi ilk kez yazıyorum ve birilerine anlatıyorum. Onlar da sizlersiniz. Hatta böyle düşündüğümü bile tamamıyla bilmiyordum. Bakın neler çıktı içimden.
Ne olursa bana edeceğiniz yardım sizden istediğim şey belki de hayatımın geri kalanını kurtaracak. Buraya kadar okuyan derdime ortak olan hepinize tek tek teşekkür ederim.
Ben çocukluğumdan beri kendimle yani korkaklığımla bir savaş içerisindeyim arkadaşlar. Hiç istediğim gibi birisi olamadım. Hep kendimden nefret ettim. Şu an da ediyorum ve benim için yaşamanın pek bir anlamı yok.(intihar et dediğini duyar gibiyim) Evet bu da bir seçenek ve neredeyse her gün düşündüğüm aklımdan geçirdiğim bir seçenek ama biz bir gün ölürüz de arkamızdakiler her gün ölür. Ondan da pek emin değilim ama yine de yaşamak her şeye rağmen daha cazip geliyor. Bütün bu iğrençl benliğime rağmen. Fazla dağıttım yazacağım şeyi. Bilinçaltım küçüklüğümden beri nasıl yetişmişse bilemiyorum hiç hayalimdeki ''ben'' olamadım. Hep yaptıklarımdan yaptığım bir şeyden saniyeler sonra acı bir pişmanlık duyan ben oldum her zaman için. Ne olursam olayım hep kendimden pişmanım. Bunun bir kaçışı yok. Ben böyleyim; artık geri dönüşü yok. Hayatı böyle acınası yaşayacak birisi. Bazıları hayatını kurtarmaya, geleceğini düşünmeye çalışırken her an kendisiyle savaşmakta ve kaybetmekte olan birisiyim. Hepsi ne için bilmiyorum bilinçaltımın küçükken yaşadığım şeyleri içine atması yüzünden ne yapacağımı bilmiyorum. Herhangi bir olayda yapmam gereken bir şeyi yapmam gerekirken tamamıyla yapmayı istemeyeceğim bir şeyi yapıyorum. O anda onu düşünürken bile elimde olmadan içimden böyle geliyor. Engel olamıyorum kendime. Bu hayatımda yapmam gerekenleri yapamadığım için hayatım acınası bir halde. Hepsi de benim yüzümden. O sonrası oluşan pişmanlık insanı yiyip bitirir. Kimseye de anlatamazsın. Ayrıca bilinçaltı siz farkında olmadan bütün her şeyi kaydeder. Yaşadığın, düşündüğün aklının ucundan geçmeyecek şeyler büyüdüğünde öyle karşına çıkar. Yapmam lazım hayatımın geri kalanını güzel bir şekilde yaşayabilmem için. Yapmam gereken şeyleri hiç korkmadan düşünmeden yapmamı sağlayacak bir şey lazım. Her şeyin özeti bu oldu sanırım. Bu yüzden sizden yardım istiyorum. Bu düşündüklerimi ilk kez yazıyorum ve birilerine anlatıyorum. Onlar da sizlersiniz. Hatta böyle düşündüğümü bile tamamıyla bilmiyordum. Bakın neler çıktı içimden.
Ne olursa bana edeceğiniz yardım sizden istediğim şey belki de hayatımın geri kalanını kurtaracak. Buraya kadar okuyan derdime ortak olan hepinize tek tek teşekkür ederim.
Amacınız hedefe ulaştı mı bilemiyorum ama size bu konu hakkında birkaç naçizane tavsiye vermek istiyorum. Öncelikle dediklerinizi çok iyi anlıyorum çünkü dediklerinizi çocukluğumda dönemsel olarak ben de yaşadım. Tepki vermeniz gereken yerde kişiliğinizle bağdaşmayacak tepkiler vermenizi dikkat dağınıklığına bağlamak istiyorum. Biliyorum şu an çok alakasız görünüyor, açıklayacağım. 
