Beddua, sadece bir kelimeler bütünü değil; kalpten kopup gelen yoğun bir enerji dalgasıdır. Bir haksızlığa uğrayanın gözlerinden süzülen yaşla birleştiğinde, o söz artık evrende yankılanan bir titreşime dönüşür. Çünkü söz, niyetle birleştiğinde canlılık kazanır; bir ok gibi hedefine yönelir. Mazlumun yüreğinden çıkan bu karanlık dua, boşlukta kaybolmaz. O an, görünmeyen âlemlerden bir kapı aralanır ve sözcükler, adeta ilahi dengeyi sarsan bir çağrıya dönüşür. Dualar gibi beddualar da yükselir; ama bunlar rahmet yerine adalet talep eder. Hakkı gasp edilenin ahı, bazen rüzgârla, bazen uykusuz bir gecede fısıltıyla geri döner sahibine. Kimi zaman olaylar tesadüf gibi görünür, ama aslında görünmeyen bir terazinin kefesi yavaşça dengeye gelir. Mistik inançlara göre evren her şeyi kaydeder; hiçbir söz kaybolmaz, hele ki kalpten çıkanlar... İşte bu yüzden, beddua tutar mı sorusu değil, “hangi kalpten çıktı?” sorusu önemlidir. Çünkü bazı kalpler, adaletin diliyle konuşur.
Beddua, sadece bir hedefe yönelen lanet değil, aynı zamanda sahibini de kuşatan karanlık bir niyettir. Eğer bir kişi, gerçekten mazlum değilse ya da sadece kin ve kıskançlıkla bu karanlık sözü savuruyorsa, evren o sözü alır ve geri yansıtır. Çünkü evrensel dengede niyetin saflığı her şeyden önce gelir. Hak etmeden edilen her kötü söz, sahibinin kaderine ince bir çatlak bırakır. Kimi zaman bu çatlak, yıllar sonra bir aksilikte belirir; kimi zaman da kişinin iç huzurunu kemiren görünmez bir lanete dönüşür. Eski öğretiler, kötü niyetle edilen her sözün önce sahibini sınadığını söyler. Tıpkı karanlıkta taş attığında sesin dönüp sana çarpması gibi… Bu yüzden, beddua yalnızca bir başka kişiyi değil, aynı zamanda edenin ruhunu da sarar. Ve evrenin terazisi şaşmaz: Haksız yere edilen her söz, sahibine dönmeden huzur bulmaz.
Beddua, sadece bir hedefe yönelen lanet değil, aynı zamanda sahibini de kuşatan karanlık bir niyettir. Eğer bir kişi, gerçekten mazlum değilse ya da sadece kin ve kıskançlıkla bu karanlık sözü savuruyorsa, evren o sözü alır ve geri yansıtır. Çünkü evrensel dengede niyetin saflığı her şeyden önce gelir. Hak etmeden edilen her kötü söz, sahibinin kaderine ince bir çatlak bırakır. Kimi zaman bu çatlak, yıllar sonra bir aksilikte belirir; kimi zaman da kişinin iç huzurunu kemiren görünmez bir lanete dönüşür. Eski öğretiler, kötü niyetle edilen her sözün önce sahibini sınadığını söyler. Tıpkı karanlıkta taş attığında sesin dönüp sana çarpması gibi… Bu yüzden, beddua yalnızca bir başka kişiyi değil, aynı zamanda edenin ruhunu da sarar. Ve evrenin terazisi şaşmaz: Haksız yere edilen her söz, sahibine dönmeden huzur bulmaz.