Bazen İnsan Kapana Kısılır

İnsan bazen her yerden sarıldığını hisseder. Neye, kime elini atsa elinde kalır. Normalndogum yapanlar bilir, biomeyenler icin onlarca kemigin ayni anda kirilmasi gibi bir his. Ve ruh dimdik saglikla ertesi gune uyanir, yine de sukur der. Sukrun frekansi yuksektir. Bunca muhtesem yaratilmisligin icinde, bunca engin, cosku dolu duygular, sevgi yuku icinde neden hala bu kadar zor gider yasam? O insanlardan siyrilma zamani gelmistir de ondan... Cunku o insanlar etrafta oldukca onlardan gelenlerden kacinilamaz. Peki. Duygularimizi ya da pozitif bakis acimizi etkileyemediler ama maddi olarak bizi cok buyuk bir kulfete soktular. Bir sekilde siyrilmak mumkun degil midir? Elbette gecer. Ama o insanlar ailenizse ne yapacaksiniz. Elinizde kalan bir avuc insandan bazilariysa... Kotu hissediyorum, ofkeli ve uzgunum. Her seferinde daha guzel oluyoruz, hep iyiye gidiyoruz deeken paramparca ediyorlar. İyi ki nefws egzersizleri ve meditasyon diye bir sey var <3 iyi ki her sey iluzyon. Bunlarin gercek oldugunu dusunsem yasayamazdim sanirdim.

Hislerime tercüman olmuşsunuz.Aynı durumu yaşyorum

Büyük bir oyun var, çok büyük hemde, insanı role sokup sonrada şükretmeleri bekleniyor; maksat oyun devam etsin seyir devam etsin. eee! e'si vaat. Bir vaat için sabır, sukünet salık veriliyor. İnsanın hiç bir zaman seçim şansı yok maalesef. İnsan gücün yalakası olup, perde önüne çıkmaya rıza gösteriyor, gösteriyi reddeden de zaten ya yalıtılıyor ya infaz ediliyor, sapkınlıkla suçlanıyor. Boşluğu kim seçebilmiş; o bu olmaktan kim ne zaman kendisi olabilmiş...

Alay etmemizi sağlayan maskelerimizi kırarsak her şey daha güzel olacak.

Geçicidir hepsi bunların. Sabretmek önemli.

Bazen de içindeki karanlığı tanımlayamıyor insan.. Susturuyor, kelimelere dökülmüyor, dümdüz bakıyorsun.. Düzelecek diyorsun geçmiyor da. Tanımlasan ne olduğunu adım atacaksın ama karanlık tanımlatmıyor kendini.. Bazen de en büyük isteğinle imtihan olursun.. İleri adım atmak istiyorum der çabalarsın ancak geldiğin nokta yine aynı yerdir..