Bana önerileriniz

Daha önce bir kaç işte çalıştım. Hepsi başarısızlıkla sonuçlandı. Uzun bir süre evde oturdum neredeyse üç yıl falan. Ailem beni artık dışarıya bile zorla çıkartıyorlardı. Beş gündür yeni işe başladım. Çok zorlanıyorum. Bende eve bağlılık var galiba. Mesela işim bittiyse ve eve gitmek gerekirken müdürüm beni oyalıyorlarsa sinirlerim acayip bozuluyor, dayanamıyorum kızgınlığımdan. Kendi halimden korkmaya başladım. İş o kadar da zor iş değil. Ama işimde 2-3 hata yaparsam gün boyu o hatalarımı düşünüp kendimden utanıyorum. Eve yeterince zaman ayıramadığım için de üzülüyorum. Bana önerileriniz nedir? Bu durumdan bir an önce kurtulmam lazım. Bende iş korkusu var.

Bence buradan öneri almak yerine bir piskologla konuşmanız çok daha mantıklı olur. Sonuçta onlar bu işte uzman ve sizin bu durumunuz için varlar.

Sosyalleşeceksiniz, en kestirme çözüm bu.
Panik atak deniyordu eskiden, hala aynı tanımla mı kullanılıyor bilmiyorum, şimdiki tanımlamaya uymasa da yan kolu gibi bir şey.
Benzer biçimde sürekli gemide, denizaltında kalan insanlarda da görülen bir rahatsızlık.
Psikoloğa gidebilirsiniz ama eş dost akraba ile dışarı çıkmanız sohbetler kurmanız ve sosyalleşmeniz,dış dünyayla barışmanız sorununuzu çözer sanıyorum

Olabildiğince kendinizi dışarı atın derim.Ben de sizin gibiydim evden dışarı çıkmak istemiyordum.Okulda dersim uzayınca eve geç gideceğim için sinirden ağlıyordum.Ama arkadaşlarımla yavaş yavaş dışarı çıkmaya, dışarıda vakit geçirmeye başladım ve bu durumum biraz daha düzeldi.

gümüş' Alıntı:

Sosyalleşeceksiniz,

Genişletmek için tıkla ...

başka yolu yok ...

Bu durum sosyal fobi olabilir psikiatriste gidın bu konu için bazı ilaçlar var ayrıca psikoterapi desteğinden yarar görürsüniz.

Hata yapmaktan korkmamakla işe başlayabilirsin. Dışarıdaki diğer insanlar da aynı senin ve benim gibi hata yapabilen insanlar, bunu iyi düşün derim. Dışarı çıkma konusunda ise benim önerim bir süre işten çıktıktan sonra eve gitmene bir engel olmadığı halde gitmemek ve eve gideceğin zamanı uzatmak.

Değerli yorumlarınız için her birinize teşekkür ederim. Benim hiç arkadaşım yok. Ahpaplarımdan da uzaklaşmış sayılırım. Bir tek annemle iyi anlaşıyorum. Dışarı çıkmak istesem de birlikte dolaşacak arkadaşım yok. Hem dışarıya çıkacak isteyim de yok. Bakkala bile zorla gönderiyorlar. Kendime kapanmış birisiyim. İnsanlardan uzaklaşıyorum her gün biraz daha. İşimle alakalı bir çok insanla üzleşmek zorunda kalıyorum. Öyle haddini bilmeyen insanlar oluyorki dayanamıyorum. Kendimi zor tutuyorum. Ama işimide bırakamıyorum. Çünkü aileme haksızlık etmiş olurum

Sizi anlıyorum. Bende eskiden böyleydim. Kendimi herkese kapamıştım. Bıkkınlıkla okula gider eve gelince de odama kapanıp müzik dinlerdim. Hiç arkadaşım yoktu. Zamanla açıldım, sosyalleşmeye başladım. Arkadaşlarımın gıcık olduğunu zannederdim (ki hepsi bana gıcık olurdu) Ama ben onlarla iletişim kurunca onlarla benle kurdu. Şu an mutluyum hiç bir sıkıntım yok. Yapmanız gereken biraz sosyalleşmeye çalışmak görüceksiniz canınız zamanla daha fazla (arkdaş, ahbap,aile) ile konuşmak zaman geçirmek isteyecek.

Ekip çalışmalarına gireceksiniz.
İnsan sosyal bir varlıktır. başlarda çekingenlik hissetseniz de zamanla uyum sağlarsınız. mahalli futbol takımı, herhangi bir spor takımı, halk eğitim ve çıraklık eğitim merkezlerindeki grup aktiviteleri, varsa etrafınızda AKUT gibi sosyal dayanışma gruplarına dahil olabilir ve ekip çalışması içerisinde sosyalleşmeyi deneyebilirsiniz. Özellikle gönüllü çalışmaları- başkalarına yardım ederken kendinizi de iyileştirme de çok etkili bir çözümdür . Tüm bunlar için temel şart sizin kendinizi biraz iteklemeniz gerekliliği,diğer türlü siz kendinize yardım etmek istemezseniz ilaçla doktorlarla ya da büyü ile aşabileceğiniz bir durumda olmadığınızı söylemek durumundayız. Soru yanıtlandığı için konu kapatılmıştır.