Ben kendi deneyimimi paylaşayım seninle.
Bir dönem bende sorunlu bir ilişki yaşamıştım.Sonucunda ayrılık geldi.Fakat sorun ayrılıkta değil benim onu unutamayışımdı.
Aşk acım 3 seneden fazla sürdü.
Yapmadığım, denemediğim şey kalmadı.
Buraya da bu sebepten dolayı üye olmuştum.Belki birkaç yöntem öğrenirim de geri gelir diye



Hiç bitecek gibi değildi bu acı.
Facebook, instagram takipleri... sürekli kontrol ediyorum.Whatsapp son görülme saatlerine bakıyorum .
Hatta öyle bir acıydı ki inançlarımı derinden sarstı.Allah'ım hayırsızsa bile geri dönsüm dedim.Dönmeyince de her şeyden soğudum.
Sonra bir baktım ki aslında aşık olduğum için değil sadece egomdan dolayı sevmişim onu.
Şaka gibi değil mi?
Yemin ederim değil..İnsanın buna inanması çok zor.Ben kendimi hep mütevazi olarak tanımlarım.Çevremde böyle tanıtır.Farkında olmadan onu sürekli takip ederek bilinçaltımda şunu oluşturmuşum; nasıl üzülmez? ben acı çekiyorum o neden çekmiyor? vs vs..
Sonra kendimi arındırdım.Egolarımı yendim.Nefsime bir dur! dedim.Anadolu insanını çok severim.Oturdum türkü dinledim.O sözlerde ki sadeliği, nefsi bir kenera bırakmayı öğrendim.Hayatımı hep birinin mutluluğu üzerine kurduğumu farkettim. Kendimi hiç sevmediğimi...
İşte o zaman bitti her şey... Nefsimi yendim.Bazen merak ediyorum ne yapıyor diye.Hemen kendime egon yine susmuyor diyorum.
Umarım yardımcı olabilmişimdir.