Klavyeye bakıp dakikalarca başlangıç cümlesini düşünmektense... Her neyse: sadece içimi bir şekilde dökmem gerekiyordu ve geri kalanı umrumda bile değil.
Sorun şu ki kafamda hiçbir zaman bir konuda başarılı olamayacağım düşüncesi var ve yer ediyor uzun zamandan berli. Sebebi geçmişim olabilir diyorum ama bilemiyorum. Babamı 4 yaşında hiç tanımadan kaybetmem ve sadece birkaç anı hatırlamamda ayrı bir sorundu benim için.
Küçükken çok fazla ezilen ve yaşıtlarım tarafından hep dalga geçilen ciddiye alınmayan birisiydim, ama her koşulda onları affedip iyi ilişkiler kurmak ve iyi geçinmek için elimden geleni yapardım, ama her fırsatta bana karşı hakaretler aşağılayıcı sözler söyler ve dalga geçerlerdi, bu o kadar karmaşık hale gelmişti ki 1 yıl boyunca bir çocuk en yakın arkadaşımla birlikte dalga geçiyordu, ben ise sesimi çıkarmayıp sabrediyordum. Şunu çok açık bir halde söyleyebilirim ki o zaman iyi, sempatik, herkese eşit davranan çok iyi birisiydim ve bunu karşılıksız olarak herkese yapıyordum. o çocuğa hiçbir şey yapmamıştım ve benimle sürekli uğraşıyordu. Resmen düşmanım olmuştu. Daha sonra bir kıza aşık olmuştum ve şundan eminim ki ben başka birisini o şekilde sevmedim... Ama kızla sadece 1 ay beraber olmuştuk ve ben kıza çok bağlıyken beni saçma bir nedenle bırakması beni çok üzdü ve 1 yıl boyunca deprosyanda kaldım.
Daha sonra kendimi kurtarmam gerektiğini anladım ama bana yardım eden kimse yoktu ve daha anlatmadığım kadar çok sıkıntılı bir dönem geçirdim. Beni kırılamayacağım kadar çok kırdılar ve bir özürü bile çok gördüler ve kendi hayatlarına devam ediyorlar. Kendime yeni bir başlangıç yapıyım dediğimde her defasında yere çakılıyordum.
Ve hala kendime çok harikasın, iyi olman gerek, sakin ol diyorum ama bugüne kadar yaşadıklarımın sadece küçük bir kısmını size paylaştım. Sorun şu ki: ben hala Allah'a dua ediyorum ki bana insanların ibret alacağı başarı vermesini, Bitmeyen bir zenginlik ve bolluk vermesini ve o zenginliği ihtiyaç sahiplerine ve iyi insanlara vermek istiyorum. Ve insanların '' Bu aptalın orda ne işi var?'' demelerini ve içimde yanan ateşi körüklemelerini ve en tepeye çıkmak istiyorum ve arkamı dönüp onlara bütün nefretimi kusmak istiyorum. Ama sürekli içimdeki bir şey '' sen birinci olamazsın, en fazla 2. olursun'' diyor ve bu beni delirtiyor. Ve kurduğum her hayale yanımdaki insanların karşı çıkması ve çok büyük şeyler düşünüyorsun demeleri beni sinir ediyor. Bana sorun yaşatan herkesin canını okumak istiyorum ve bunu sadece kendim için değil, canı yanan her insan adına yapmak istiyorum.
Buraya yazmazsam kendimi tüketeceğimi biliyorum ve okuyanında kafasını şişirdim ama 1 gram umrumda bile değil.
Şimdi size soracağım soru şu ki: Neden 1 numara olmak kafamda sürekli sorun ve neden sürekli 2. lik beni çekiyor gibi hissediyorum? Oysa 1. olmak isterken ben ?
Sorun şu ki kafamda hiçbir zaman bir konuda başarılı olamayacağım düşüncesi var ve yer ediyor uzun zamandan berli. Sebebi geçmişim olabilir diyorum ama bilemiyorum. Babamı 4 yaşında hiç tanımadan kaybetmem ve sadece birkaç anı hatırlamamda ayrı bir sorundu benim için.
Küçükken çok fazla ezilen ve yaşıtlarım tarafından hep dalga geçilen ciddiye alınmayan birisiydim, ama her koşulda onları affedip iyi ilişkiler kurmak ve iyi geçinmek için elimden geleni yapardım, ama her fırsatta bana karşı hakaretler aşağılayıcı sözler söyler ve dalga geçerlerdi, bu o kadar karmaşık hale gelmişti ki 1 yıl boyunca bir çocuk en yakın arkadaşımla birlikte dalga geçiyordu, ben ise sesimi çıkarmayıp sabrediyordum. Şunu çok açık bir halde söyleyebilirim ki o zaman iyi, sempatik, herkese eşit davranan çok iyi birisiydim ve bunu karşılıksız olarak herkese yapıyordum. o çocuğa hiçbir şey yapmamıştım ve benimle sürekli uğraşıyordu. Resmen düşmanım olmuştu. Daha sonra bir kıza aşık olmuştum ve şundan eminim ki ben başka birisini o şekilde sevmedim... Ama kızla sadece 1 ay beraber olmuştuk ve ben kıza çok bağlıyken beni saçma bir nedenle bırakması beni çok üzdü ve 1 yıl boyunca deprosyanda kaldım.
Daha sonra kendimi kurtarmam gerektiğini anladım ama bana yardım eden kimse yoktu ve daha anlatmadığım kadar çok sıkıntılı bir dönem geçirdim. Beni kırılamayacağım kadar çok kırdılar ve bir özürü bile çok gördüler ve kendi hayatlarına devam ediyorlar. Kendime yeni bir başlangıç yapıyım dediğimde her defasında yere çakılıyordum.
Ve hala kendime çok harikasın, iyi olman gerek, sakin ol diyorum ama bugüne kadar yaşadıklarımın sadece küçük bir kısmını size paylaştım. Sorun şu ki: ben hala Allah'a dua ediyorum ki bana insanların ibret alacağı başarı vermesini, Bitmeyen bir zenginlik ve bolluk vermesini ve o zenginliği ihtiyaç sahiplerine ve iyi insanlara vermek istiyorum. Ve insanların '' Bu aptalın orda ne işi var?'' demelerini ve içimde yanan ateşi körüklemelerini ve en tepeye çıkmak istiyorum ve arkamı dönüp onlara bütün nefretimi kusmak istiyorum. Ama sürekli içimdeki bir şey '' sen birinci olamazsın, en fazla 2. olursun'' diyor ve bu beni delirtiyor. Ve kurduğum her hayale yanımdaki insanların karşı çıkması ve çok büyük şeyler düşünüyorsun demeleri beni sinir ediyor. Bana sorun yaşatan herkesin canını okumak istiyorum ve bunu sadece kendim için değil, canı yanan her insan adına yapmak istiyorum.
Buraya yazmazsam kendimi tüketeceğimi biliyorum ve okuyanında kafasını şişirdim ama 1 gram umrumda bile değil.
Şimdi size soracağım soru şu ki: Neden 1 numara olmak kafamda sürekli sorun ve neden sürekli 2. lik beni çekiyor gibi hissediyorum? Oysa 1. olmak isterken ben ?
