Kristina Zakharova
Kayıtlı Üye
- Katılım
- 23 Ocak 2016
- Mesajlar
- 16
- Tepkime puanı
- 21
Merhabalar
Hayatımın en zor zamanlarını yaşıyorum. Hepimizin zor zamanları elbette ki oluyor, fakat bu kadar şeyin üst üste gelişini açıklayacak tek kelime bile bulamıyorum. Yaklaşık 1 yıldır süregelen bir herşeyin olması gerekenden de kötü ilerlemesi durumu var. Zaman geçtikçe daha kötü hale gelmeye başladı. Mızmız, dirençsiz bir insan değilim, fakat sabrımın sınırına ulaştım. Gerçekten hiçbir işim rast gitmiyor ve her seferinde daha kötü olamaz artık derken, herşey daha kötü oluyor. Bir yıl içinde defalarca kez hakkım yendi, yaptığım tüm işlerde başarısız oldum, sevdiğim herkesi kaybettim. Gün içinde oyalıyorum kendimi ama her gece başımı yastığa koyduğumda kalbim sancılar içinde kalıyor, uyuyamıyorum, nefes alamıyorum. Hayatında ölümü düşünmeyen biri olarak ölümün bu acıya son verebilecek tek şey olduğunu düşünmeye başladım.
En önemlisi, herkesi ve herşeyi kaybettiğim bu süreçte, sanki ne kadar dua edersem o kadar çıkmaza giriyorum. Eskiden dua ettiğimde tanrıyı hissederdim, beni duyduğunu bilirdim. Zamanla bir şeyler değişir, yoluna girerdi. Her gece dua ediyorum ona, bir şey beklediğim için değil, sadece herşey kötü bitecek olsa bile tek dostum, tek sırdaşım yine o olduğu için. Ama hissedemiyorum onu, sanki çok uzakta, sesimi artık duymuyor gibi. Bilmiyorum, belki çocukça bir düşünce, fakat tam anlamıyla böyle.
Bu psikolojik bir şey midir, yoksa anlayamadığım başka sebepleri mi var. Böyle durumlarda siz ne yaparsınız, ne önerirsiniz. Aylardır yaşamıyorum, herşey daha kötüye gidiyor. Böyle giderse tek bir şansım kalacak geriye.
Hayatımın en zor zamanlarını yaşıyorum. Hepimizin zor zamanları elbette ki oluyor, fakat bu kadar şeyin üst üste gelişini açıklayacak tek kelime bile bulamıyorum. Yaklaşık 1 yıldır süregelen bir herşeyin olması gerekenden de kötü ilerlemesi durumu var. Zaman geçtikçe daha kötü hale gelmeye başladı. Mızmız, dirençsiz bir insan değilim, fakat sabrımın sınırına ulaştım. Gerçekten hiçbir işim rast gitmiyor ve her seferinde daha kötü olamaz artık derken, herşey daha kötü oluyor. Bir yıl içinde defalarca kez hakkım yendi, yaptığım tüm işlerde başarısız oldum, sevdiğim herkesi kaybettim. Gün içinde oyalıyorum kendimi ama her gece başımı yastığa koyduğumda kalbim sancılar içinde kalıyor, uyuyamıyorum, nefes alamıyorum. Hayatında ölümü düşünmeyen biri olarak ölümün bu acıya son verebilecek tek şey olduğunu düşünmeye başladım.
En önemlisi, herkesi ve herşeyi kaybettiğim bu süreçte, sanki ne kadar dua edersem o kadar çıkmaza giriyorum. Eskiden dua ettiğimde tanrıyı hissederdim, beni duyduğunu bilirdim. Zamanla bir şeyler değişir, yoluna girerdi. Her gece dua ediyorum ona, bir şey beklediğim için değil, sadece herşey kötü bitecek olsa bile tek dostum, tek sırdaşım yine o olduğu için. Ama hissedemiyorum onu, sanki çok uzakta, sesimi artık duymuyor gibi. Bilmiyorum, belki çocukça bir düşünce, fakat tam anlamıyla böyle.
Bu psikolojik bir şey midir, yoksa anlayamadığım başka sebepleri mi var. Böyle durumlarda siz ne yaparsınız, ne önerirsiniz. Aylardır yaşamıyorum, herşey daha kötüye gidiyor. Böyle giderse tek bir şansım kalacak geriye.