Evlilik, inanmadığım halde İçerisinde 17 seneyi bitirdiğim bir kurum benim için.
17 senede (abartmıyorum) 40 çift arkadaşımın son verdiği kurum ayni zamanda da...
Evliliğimin bu kadar uzun sürmesinin gizi belki de kuruma inanmamaktan geçiyor. Evliliği toplumun dayattığı Şekilde yasamamaktan... Nedir bu dayatmalar?
Erkeğin muhakkak kadından yasça büyük olması, eğitim seviyesinin erkeğin
Lehine yâda en azından eşit olması Bunların sadece ikisi... Olmaz, yürümez diyor toplum... Erkek yasça büyük Olmalı ki, kadına "hot" dediğinde oturmalı kadın... Yâda Yumuşatıyorlar; efendim kadın erkekten önce çöktüğü için (hani doğum falan) küçük olmalıymış yaşı... Eğitimde de böyle. Kadının çok okumuşu bilmiş olurmuş,
Evde kalmakmış layığı.
ESİM BENDEN 2 YAS BÜYÜK; ne "hot" dememe gerek kaldı 17 senede,
Ne de benden önce çöktü... Yıllar içinde ben yaslandıkça o gençleşti, "o Ömer
Bey kapmışınız çıtırı esprilerine muhatap dahi oldum. ESİM 3 ÜNİVERSİTE BİTİRDİ; ben bi taneyi 9 senede bitirdim... Ne o bana bilmişlik tasladı, ne ben ona ezik baktım...
Kulağa gelen müzik tekse de, onu oluşturan notalar farklıdır der Halil Cibran... Bunu unutmadık biz. Ben konuşurken o dinledi, Ben dinlerken o konuştu 17 sene.
O öfkeliyken ben, ben Öfkeliyken o "haklısın bitanem..." dedik,
Öfke bitip fırtına durulduğunda "ama bi de böyle düşün" dedik
Fikrimizi savunurken, farklı insanlar olarak görmedik birbirimizi, ayni amaç
için savaşan neferlerdik bu hayatta...
Asla bilmedik ne kadar para kazandığımızı, ortak cüzdanımızdan
Gerektiği kadar aldık... Ne kadar çalarsa çalsın masanın üstünde telefon, kim bu
Saatte arayan karsı cins diye sorgulamadık da ama...
Sevginin en büyük dostuydu bizim için "güven"... Ve güvenin ardına saklanmış
Bir "saygı" vardı daima...
Ne kavgalar, ne badireler atlattık 17 Senede... Eee ülkeler neler gördü, biz
Çekirdek aile mi sütliman yasayacaktık...
Öyle bir girdik ki birbirimize, ben ilk kez odamın dışında yattım bi gece, misafir odasında...
Gece yarısı kapı açıldı, esim "ne yapıyosun burada?" diye sordu kapının esiğinden,
"uyuyorum" dedim buz gibi bir sesle... Gitti, gelmesi 1 dakikasını almıştı
Elinde yastıkla... "kay yana" dedi daracık yatakta.
Ne yapıyorsun?" dediğimde "benim yerim senin yanın, sen gelmezsen
Ben gelirim" dedi...
Anladım ki o gece, en uzun kavgamız yatma saatine kadar sürecek...
Ve bence doğrusu da bu...
Özen gösterdik o günden sonra, evin her yerinde kavga ettik, yatak odamız hariç...
Kırsak da zaman zaman kalplerimizi, asla kin tutmadık birbirimize...
Toplum kurallarıyla oynasaydık bu oyunu Belki de 41 inci çift olacaktık o
listede... Ama oyunun kurallarını biz koyduk...
Nede olsa bizim oyunumuzdu, oynanan...
Evlilik; hesapsız içine dalınması gereken bir oyun bence...
Topluma kulaklarını tıkayarak hem de... Ne benim, ne de bizim sözlerimizle...
Sadece gönlünüzden geçtiğince...
Dediği gibi Ataol Behramoglu' nun;
"...Yasadıklarımdan öğrendiğim bir şey var: Yasadın mı büyük yaşayacaksın,
Irmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına. Çünkü ömür dediğimiz şey,
Hayata sunulmuş bir armağandır.
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana..."
CAN DÜNDAR
