kopuklumocha
Kayıtlı Üye
- Katılım
- 12 Haz 2013
- Mesajlar
- 28
- Tepkime puanı
- 20
Bunları buraya neden yazdığım konusunda bir fikrim yok. belki cevap arıyorum belki farklı görüşlere ihtiyacım var. bilmiyorum.
İlk olarak düzenli ilerlemeye çalışacağım. Kendimi bildim bileli,ki bu oldukça küçük yaşlarıma denk geliyo,hani derler ya,bişeyler var,normal olmayan bişeyler.. bilmiyorum. öyleyim. nasıl desem. yaşıma rağmen kendimi daha farkında hissetmişimdir küçükken. mesela herkes çizgi filmleri izler sever,inananlar bile olur. ama ben hep bilmişimdir,çizgi filmler adı üstünde çizgi. gerçek değil. hatta bu çizgifilm çok saçma gerçekle alakası bile yok diye izlemediklerim bile oldu.. neyse..
Hatırladığım ufak şeylere gelecek olursam. 1995 doğumluyum ve 1999 depreminde giresunda köydeydim. o yıl depremin olduğu an ben odamda uyuyormuşum. ve birden yerimdem kalkıp koşarak ve ağlayarak annemlerin yanına gidip "İstanbul yıkıldı" demişim. annemler anlamamış,taa ki televizyonu açana kadar.. yine aynı yaşlarda,dedem rahatsızdı. hep ben gidiciyim,emanetimi bekliyorum,ondan sonra gidicem derdi.. (babaannem hacdaydı) neyse babaannem hacdan geliyo,dedem kalp krizi geçiriyo hastaneye götürüyolar. ben de annem yengemler falan köyde bekliyoruz. tabi ben anlamıyorum olanları. telefon çalıyo,daha kimse telefonu açmadan ben "dedem gittiii" diye ağlamaya başlamışım. annem sus kız ağzından yel alsın diyip terlik fırlatmış,telefonu açınca da malum haber tabi.. Bunları bana çok sonra anlattılar ve açıkçası hatırlamıyorum. ama buna benzer şeyler yaptığımı çokça dile getirirler. neyse.. ailem çalıştığı için ilkokula başlayana kadar tabiri caizse orda burda büyüdüm. sadece pazar günleri ailemle görüşebiliyodum. halam,babaannem,anneannem,kuzenim,yengem.. başkalarının elinde büyüdüm. Şimdi anlatacağım tuhaf şeylerin ise küçük yaşlarda ailemin yanımda olamamasından kaynaklanan bazı psikolojik problemlerimden olduğuna inanıyordum,ama artık değil. Çünkü kendimi psikoloji konusunda eğittim.karanlık fobim var mesela. fobimden kaynaklı bazı şeyler görürüm bazen,ama bunların psikolojik olduğunu bildiğimden aynı şekilde yok etmeyi de bilirim. migrenimi engelleyebiliyorum mesela.
İlk okula yeni başladığım dönemler,şirinevlerde ufak bi evde oturuyoruz. tam mutfağa geçerken normalde açık olan koridorun ışığı söndü. Anlam veremedim ve açtım. mutfağa gittim. geri döndüğümde ışık kapalıydı. tekrar açmadım. sonra annem mutfağa giderken aa bu ışığı kim açık bıraktı dediğini duydum. yanına gittim baktım ışık açık.. annem ışığı kapattı ben de onunla mutfağa gittim. geri dönerken ikimiz de ışığın açık olduğunu gördük...
Ardından şirinevlerden taşındık. Beylikdüzü tarafına. Burdaki evimiz çok büyüktü. kocaman bi hol vardı ki yemek masası,vitrin,hatta bi çekyat bile sığıyordu aynı anda.. bu evi hiç sevmedim. anneme de söyledim. sevmiyorum bu evi içime sinmedi diye.. O evde ilk gecemde uyurgezerlik yapmışım.
bunlar normal şeyler,mekan değiştirdim sonuçta,araştırdım olabilirmiş ki bi daha olmadı zaten. amaa... odamın camı buzluydu. o zamanlar 3. sınıfa gidiyordum ve ne bilim,düşünemezdim diyelim. her sabah ama her sabah,odamın kapısı kapalıyken,her uyandığımda hiç şaşmaz bu,camın önünden birileri geçerdi. annem sanıp odadan çıktığım sonra annemi bulamayıp televizyon izlemeye gittiğim çok olmuştur.. çoğu zaman uzun siyah şeyler,bazen beyaz. beyaz olanlara melek der sevinirdim. biraz daha büyüyünce (5. sınıf) araştırdım ve bunların yine gerçek olmayacağına kanaat getirdim. Ta ki buzlu cama ihtiyacım olmadan görene kadar. bahsettiğim gibi çok büyük bi holümüz vardı evde. benim karanlık fobim aklım ermeye başladıkça artmıştı zaten. oturma odasından holün diğer tarafındaki tuvalate giderken önce ışığı açardım. o zamanlar karanlık fobimi yenmek için ışığı açmayı bırakmıştım ve bayaa işe yarıyodu. korkmuyodum bildiğin. neyse yine gidiyorum tam tuvaletin ışığını açtım giriyodum ki yatak odasından siyah uzun bişey odama girdi. karanlığın etkisiyle (gerçekten korkmadım başta) annem sandım ve peşinden gidicektim ki odamın ışığını açmadığını fark ettim. meraklanıp gittim ve ışığı açtım. annem mutfaktan beni çağırdı.. odam da boştu..
yine aynı ev. yaz mevsimi. korkularıma inanmayan ve büyüttüğümü düşünen annem bana bütün duaları öğretti. açıkçası dua okudukça rahat hissediyordum. odamda uyuyacaktım,annemler uyumuştu. ama uykum yoktu. ben de yataktan pencereyi kapatan krem rengindeki perdeme bakıyodum. perde çekiliyo gibi oldu. sanki yavaş yavaş açılıyodu. bakmaya devam ettim. cidden açılıyodu. korkmadım. psikolojik,ben öyle sanıyorum dedim. açılmaya devam etti. durucak şimdi dedim. devam etti. bakmadım bi süre,devam etti.. korkmadım,devam etti.. :banghead: inanmamakta diretiyodum ki perde artık çerçeve görününceye kadar açıldı. işte o zaman gerçekten açıldığını anladım ve koşarak annemin yanına gittim. onu uyandırdım olanları anlattım. odama gittiğimizde perde yeni kapanmıştı ve ucu sallanıyordu. annem yine abarttığımı düşündü ve uyumamı söyleyip beni odada tek bıraktı. ben de dua okuyup uyudum artık,oturmak daha kötüydü sonuçta..
Sonra ben bu durumlara yavaş yavaş alışmaya başladım. artık umursamıyordum ki yaşımın da ilerlemesinden olsa gerek,korkum azalmıştı. artık ensemde nefes hissetmek,annemin beni çağırdığını sanmam bişey değildi. sadece,annemin yatak odasından korkuyordum. liseye başladığım dönemler,okulda cin muhabbeti yaptık. psikolojik olarak etkilendim tabi. annem de tesadüf o gün komşuya gitmiş oturmaya. neyse ben eve girdim,bilgisayarda oturuyorum. mutfaktan sesler geliyo,sanki biri yemek falan yapıyo arada bişeyler yıkıyo gibi. annem evde sanıp takmıyorum ben de sonra annem evde olmadığı aklıma geldi.. korktuğumu belli etmek istemedim,tüylerim diken diken olsa da bilgisayarda takılmaya devam ettim,sesler de gelmeye devam etti. bi ara oturma odasına geçtim,televizyon izlemeye,mutfağa giremiyorum korkudan hala.. tencereler düşmüş gibi yüksek bi gürültü geldi mutfaktan. artık koşarak gittim mutfağa ve tencereler yerdeydi.. sonra annem geldi. ona anlatmadım. inanmıyo kadın nasıl olsa..
bu evden taşınmaya karar verdik. ben nasıl mutluyum. yeni ev aldık ve şimdiki evimiz,çok sevdim. kanım kaynadı. tabi geçmişten kalan psikolojik etki sayesinde annemin yatak odasından hala rahatsızım.. ben bu süreçte bişey fark ettim. 6. hissim. eğer birine ısınmazsam bu güne kadar ya bana ya da çevremdekilere zararı dokunduğunu fark ettim. anneme anlattım. başta inanmasa da bi-iki derken o da kabul etti bu gerçeği. lise 3 dolaylarında ben parapsikolojiye oldukça merak saldım. önceden de merak ederdim ama hangi başlık altında araştırabileceğimi bilemezdim. öyle bakınıyorum,telekinezi falan ilgimi çekiyo,astral deniyorum,evimden memnunum.. hatta odama yaptığım avizeyi istediğim yöne döndürebiliyorum. hala. neyse herşey böyle güzel giderken,ben bi gün çok detaylı araştırma yaptım. cinler tarihine,nasıl çağırılıcağına,hayatlarına,yaşanmış hikayelere... 3 gün araştırdım. durup durup. bıkmadan. cinlerin elektriği etkileyen enerji varlıklar olduklarını,bazı yerlerde boyutlar arası perdenin inceldiğini ve bu yerlerde onları hissebilme olasığımızın fazla olduğunu,herkesin onları göremeyeceğini bunun kişinin yeteneğine de bağlı olduğunu.. çok fazla şey öğrendim yaa. ve öğrendiklerim onlara olan korkumu o kadar azalttı ki..
Ve en çok etkilendiğim olay... bi gece tuvalete gidicem,yeni evimizde tuvalet uzun bi koridorda,koridorun sonunda da annemin yatak odası var. neyse. tuvaletin ışığını açtım,gözüm annemin odasına kaydı ki kaymaz olaydı. uzun boylu siyah bişey bana bakıyo orda,duruyo öylece. bi sakinleşip psikolojik mi acaba diye bakındım,uzunca bi süre baktım öyle. hayır. bildiğin orda durmuş bana bakıyo. aklıma elektrikten etkilenebilicekleri falan geldi,hemen koridorun ışığını açtım ve çok büyük bi hızla odanın koridorun ışığını almayan bölümüne çekildiğini gördüm karaltının.. ben de deli cesareti vardır. odaya gittim hemen. bişey yok. neyse dua falan okuyup normal devam ettim. o gece gayet rahat da uyudum kafama takmadım. sabah okula gitmek için sabah ezanından erken uyanmak zorundaydım o zamanlar. okula uzaktı evim. hava da karanlık olurdu hep. yine okula gidicem,uyandım,salonun ışığını açtım falan. kış aylarındayız,bütün kapılar kapalı,koridora rüzgar girmesi imkansız. koridordaki avizenin bazı taşları sallanıyodu. ses çıkarıyo falan böyle. aklıma hemen ertesi geceki olay geldi. dedim benimle dalga geçiyolar heralde. dua okuyarak gittim avizeyi durdurdum. elimi çektiğim gibi sallanmaya devam etti. bunu bi kaç kere yaptım,en sonunda baktım durmuyo uğraşamam diyerek aynanın karşısına saçımı yapmaya gittim. hatta sesli sesli uğraşamam sabah sabah bile dedim. neyse gayet sakinim avize oynuyo ben saçımı yapıyorum falan,ya olmaz olsun öyle sabah,tam ezan ALLAHU EKBER der demez daha ikinci ALLAHU EKBERi diyemeden elektrikler kesildi. ayna karşısında olduğumdan hemen gözlerimi kapattım,aynaların varlıkları görmede etkili olduğuna inanırım,eğer gözlerimi kapatmasaydım ya gerçekten görücektim ya da psikolojimin kurbanı olucaktım. o mantıkla hemen kapattım ve odamda uyuyan babaannemin yanına gittim. kadın uyanmıyo. hayy. bi kere çağırdım yok iki kere çağırdım yok sonunda şiddetle dürttüm de anca uyandı.. ondan sonra babamı uyandırdım beni apartmandan o çıkardı..
Başımdan en son bu geçti. Ve şu sıralar,üniversiteye yeni başladım. özel yurtta kalıyorum. odamız iki kişilik ve oda arkadaşım liseden sınıf arkadaşım. Kızın paranormal olaylarla haşır neşir olduğunu biliyorum,yaz tatilinde bi sürü şey yaşamış. baykuş bunu takip etmiş falan,buraya geldiğimiz ilk gece odamızın önünde baykuş vardı zaten ötüp durdu.. neyse. ben artık yaşın da verdiği etkiyle korku faktörünü nerdeyse yok'a indirdim. ama arkadaşım baya bi ödlek. ve odamızda tuhaf şeyler olmaya başladı. her gece hiç şaşmadan saat 3 sularında bişeyler oluyo. mesela bi gece arkadaşım ders çalışıyo,kulaklık hemen yanında biliyorum. o da biliyo bunu. bi ara bana kulaklık nerde dedi. baktık yok. odayı aramaya başladık,ara ara yok.. sonra arkadaşımın çalışma masasının altından ritmik ses duyduk "tık,tık,tık" ama ritmik dediğim gibi. kız eğildi bi baktı kulaklık yerde.. bundan iki üç gece sonra ben uyanığım arkadaşım uyuyo. saati söylememe gerek yok. arkadaşımın masasının altından o ritmik tıklama sesini duydum. başta biraz dinledim. baktım mantıklı değil bu ses,hemen ışığı açtım ve kesildi.. yine başka bi gece baykuş geldi camımıza. ötüyo. o ötüyo ya bizde baykuşun farklı varlıklar görebildiğini bildiğimizden uyuyamıyoruz. cam kapalı yaa cam kapalı. perde oynadı. hani sanki biri perdeyi tuttu eliyle havaya kaldırıp bıraktı. bi ben görsem neyse de ikimiz de gördük. yetmedii. arkadaşımın terliğinin teki kayboldu. daha yeni bulduk. bi gece saat 3 suları yine,üst kattan erkek sesleri ve kapı gıcırtıları geldi (televizyon sesi net bi şekilde ayırt edilebiliyo) ki kız yurdundayız... ve en son olan olay; ikimiz de hazırlandık dışarı çıkacağız,benim bilgisayarım kapalı,arkadaşımın bilgisayarı da uyku modunda. en son vine izlemiştik,ama kapattık herşeyi öyle uyku moduna aldık. bilgisayar uyku modundan çıkmadı,hala ekran falan kapalı ama o vine açıldı... bildiğin video açıldı ses var görüntü yok. hızla odadan çıktı arkadaşım ben de onun tepkisinden ürküp çıktım dışarı. anneme anlattım olanlara. kızım sizinle uğraşıyolar belli dedi kadın bana. bana KURAN vermişti,o Kur'anı orta yere koy,saklama dedi. dediğini yaptım. Şuanda ses falan yok bişeyler olmuyo ama sol kolum arada bi kasılıyo,uyuşuyo,ağrıyo.. arkadaşımın da midesi ağrıyo.
DİPNOT: Ben normalde bu mevzular açıldığında çevresindekilere ya korkmayın bişey yok,varsa da korkuyla besleniyolar saçmalayın belli etmeyin korktuğunuzu vs. şeyler söyleyen insanım. Hala öyleyim,oda arkadaşım sen olmasan ben burda kalamam diyo. Ama bilmiyorum. Bunların bi açıklaması olmalı.. Bu arada arkadaşım az önce anlattı,o da geceleri annesi tarafından çağırılırmış tuvalate.. Ama hep uyuyakalırdım diyo. Annesine anlattığında ben çağırmıyorum diyomuş. kadıncağız en sonunda sakın gitme beni görsen bile gitme demiş.. Ayrıca ben çok küçükken konserden dönüyoduk annemlerle. çok tuvaletim gelmişti,annem de yer bulamayınca bi ağacın dibine tuvaletimi yaptırmıştı. ondan sonra vücudumda kırmızı bi sürü kabarcık çıktı. bi haftaya geçti. annem o zaman bana sakın tuvaletini dışarı yapma,sana cinler musallat oldu,çok şükür müslümanlardı da kurtardık seni dedi..
İlk olarak düzenli ilerlemeye çalışacağım. Kendimi bildim bileli,ki bu oldukça küçük yaşlarıma denk geliyo,hani derler ya,bişeyler var,normal olmayan bişeyler.. bilmiyorum. öyleyim. nasıl desem. yaşıma rağmen kendimi daha farkında hissetmişimdir küçükken. mesela herkes çizgi filmleri izler sever,inananlar bile olur. ama ben hep bilmişimdir,çizgi filmler adı üstünde çizgi. gerçek değil. hatta bu çizgifilm çok saçma gerçekle alakası bile yok diye izlemediklerim bile oldu.. neyse..
Hatırladığım ufak şeylere gelecek olursam. 1995 doğumluyum ve 1999 depreminde giresunda köydeydim. o yıl depremin olduğu an ben odamda uyuyormuşum. ve birden yerimdem kalkıp koşarak ve ağlayarak annemlerin yanına gidip "İstanbul yıkıldı" demişim. annemler anlamamış,taa ki televizyonu açana kadar.. yine aynı yaşlarda,dedem rahatsızdı. hep ben gidiciyim,emanetimi bekliyorum,ondan sonra gidicem derdi.. (babaannem hacdaydı) neyse babaannem hacdan geliyo,dedem kalp krizi geçiriyo hastaneye götürüyolar. ben de annem yengemler falan köyde bekliyoruz. tabi ben anlamıyorum olanları. telefon çalıyo,daha kimse telefonu açmadan ben "dedem gittiii" diye ağlamaya başlamışım. annem sus kız ağzından yel alsın diyip terlik fırlatmış,telefonu açınca da malum haber tabi.. Bunları bana çok sonra anlattılar ve açıkçası hatırlamıyorum. ama buna benzer şeyler yaptığımı çokça dile getirirler. neyse.. ailem çalıştığı için ilkokula başlayana kadar tabiri caizse orda burda büyüdüm. sadece pazar günleri ailemle görüşebiliyodum. halam,babaannem,anneannem,kuzenim,yengem.. başkalarının elinde büyüdüm. Şimdi anlatacağım tuhaf şeylerin ise küçük yaşlarda ailemin yanımda olamamasından kaynaklanan bazı psikolojik problemlerimden olduğuna inanıyordum,ama artık değil. Çünkü kendimi psikoloji konusunda eğittim.karanlık fobim var mesela. fobimden kaynaklı bazı şeyler görürüm bazen,ama bunların psikolojik olduğunu bildiğimden aynı şekilde yok etmeyi de bilirim. migrenimi engelleyebiliyorum mesela.
İlk okula yeni başladığım dönemler,şirinevlerde ufak bi evde oturuyoruz. tam mutfağa geçerken normalde açık olan koridorun ışığı söndü. Anlam veremedim ve açtım. mutfağa gittim. geri döndüğümde ışık kapalıydı. tekrar açmadım. sonra annem mutfağa giderken aa bu ışığı kim açık bıraktı dediğini duydum. yanına gittim baktım ışık açık.. annem ışığı kapattı ben de onunla mutfağa gittim. geri dönerken ikimiz de ışığın açık olduğunu gördük...
Ardından şirinevlerden taşındık. Beylikdüzü tarafına. Burdaki evimiz çok büyüktü. kocaman bi hol vardı ki yemek masası,vitrin,hatta bi çekyat bile sığıyordu aynı anda.. bu evi hiç sevmedim. anneme de söyledim. sevmiyorum bu evi içime sinmedi diye.. O evde ilk gecemde uyurgezerlik yapmışım.
bunlar normal şeyler,mekan değiştirdim sonuçta,araştırdım olabilirmiş ki bi daha olmadı zaten. amaa... odamın camı buzluydu. o zamanlar 3. sınıfa gidiyordum ve ne bilim,düşünemezdim diyelim. her sabah ama her sabah,odamın kapısı kapalıyken,her uyandığımda hiç şaşmaz bu,camın önünden birileri geçerdi. annem sanıp odadan çıktığım sonra annemi bulamayıp televizyon izlemeye gittiğim çok olmuştur.. çoğu zaman uzun siyah şeyler,bazen beyaz. beyaz olanlara melek der sevinirdim. biraz daha büyüyünce (5. sınıf) araştırdım ve bunların yine gerçek olmayacağına kanaat getirdim. Ta ki buzlu cama ihtiyacım olmadan görene kadar. bahsettiğim gibi çok büyük bi holümüz vardı evde. benim karanlık fobim aklım ermeye başladıkça artmıştı zaten. oturma odasından holün diğer tarafındaki tuvalate giderken önce ışığı açardım. o zamanlar karanlık fobimi yenmek için ışığı açmayı bırakmıştım ve bayaa işe yarıyodu. korkmuyodum bildiğin. neyse yine gidiyorum tam tuvaletin ışığını açtım giriyodum ki yatak odasından siyah uzun bişey odama girdi. karanlığın etkisiyle (gerçekten korkmadım başta) annem sandım ve peşinden gidicektim ki odamın ışığını açmadığını fark ettim. meraklanıp gittim ve ışığı açtım. annem mutfaktan beni çağırdı.. odam da boştu..yine aynı ev. yaz mevsimi. korkularıma inanmayan ve büyüttüğümü düşünen annem bana bütün duaları öğretti. açıkçası dua okudukça rahat hissediyordum. odamda uyuyacaktım,annemler uyumuştu. ama uykum yoktu. ben de yataktan pencereyi kapatan krem rengindeki perdeme bakıyodum. perde çekiliyo gibi oldu. sanki yavaş yavaş açılıyodu. bakmaya devam ettim. cidden açılıyodu. korkmadım. psikolojik,ben öyle sanıyorum dedim. açılmaya devam etti. durucak şimdi dedim. devam etti. bakmadım bi süre,devam etti.. korkmadım,devam etti.. :banghead: inanmamakta diretiyodum ki perde artık çerçeve görününceye kadar açıldı. işte o zaman gerçekten açıldığını anladım ve koşarak annemin yanına gittim. onu uyandırdım olanları anlattım. odama gittiğimizde perde yeni kapanmıştı ve ucu sallanıyordu. annem yine abarttığımı düşündü ve uyumamı söyleyip beni odada tek bıraktı. ben de dua okuyup uyudum artık,oturmak daha kötüydü sonuçta..
Sonra ben bu durumlara yavaş yavaş alışmaya başladım. artık umursamıyordum ki yaşımın da ilerlemesinden olsa gerek,korkum azalmıştı. artık ensemde nefes hissetmek,annemin beni çağırdığını sanmam bişey değildi. sadece,annemin yatak odasından korkuyordum. liseye başladığım dönemler,okulda cin muhabbeti yaptık. psikolojik olarak etkilendim tabi. annem de tesadüf o gün komşuya gitmiş oturmaya. neyse ben eve girdim,bilgisayarda oturuyorum. mutfaktan sesler geliyo,sanki biri yemek falan yapıyo arada bişeyler yıkıyo gibi. annem evde sanıp takmıyorum ben de
sonra annem evde olmadığı aklıma geldi.. korktuğumu belli etmek istemedim,tüylerim diken diken olsa da bilgisayarda takılmaya devam ettim,sesler de gelmeye devam etti. bi ara oturma odasına geçtim,televizyon izlemeye,mutfağa giremiyorum korkudan hala.. tencereler düşmüş gibi yüksek bi gürültü geldi mutfaktan. artık koşarak gittim mutfağa ve tencereler yerdeydi.. sonra annem geldi. ona anlatmadım. inanmıyo kadın nasıl olsa..bu evden taşınmaya karar verdik. ben nasıl mutluyum. yeni ev aldık ve şimdiki evimiz,çok sevdim. kanım kaynadı. tabi geçmişten kalan psikolojik etki sayesinde annemin yatak odasından hala rahatsızım.. ben bu süreçte bişey fark ettim. 6. hissim. eğer birine ısınmazsam bu güne kadar ya bana ya da çevremdekilere zararı dokunduğunu fark ettim. anneme anlattım. başta inanmasa da bi-iki derken o da kabul etti bu gerçeği. lise 3 dolaylarında ben parapsikolojiye oldukça merak saldım. önceden de merak ederdim ama hangi başlık altında araştırabileceğimi bilemezdim. öyle bakınıyorum,telekinezi falan ilgimi çekiyo,astral deniyorum,evimden memnunum.. hatta odama yaptığım avizeyi istediğim yöne döndürebiliyorum. hala. neyse herşey böyle güzel giderken,ben bi gün çok detaylı araştırma yaptım. cinler tarihine,nasıl çağırılıcağına,hayatlarına,yaşanmış hikayelere... 3 gün araştırdım. durup durup. bıkmadan. cinlerin elektriği etkileyen enerji varlıklar olduklarını,bazı yerlerde boyutlar arası perdenin inceldiğini ve bu yerlerde onları hissebilme olasığımızın fazla olduğunu,herkesin onları göremeyeceğini bunun kişinin yeteneğine de bağlı olduğunu.. çok fazla şey öğrendim yaa. ve öğrendiklerim onlara olan korkumu o kadar azalttı ki..
Ve en çok etkilendiğim olay... bi gece tuvalete gidicem,yeni evimizde tuvalet uzun bi koridorda,koridorun sonunda da annemin yatak odası var. neyse. tuvaletin ışığını açtım,gözüm annemin odasına kaydı ki kaymaz olaydı. uzun boylu siyah bişey bana bakıyo orda,duruyo öylece. bi sakinleşip psikolojik mi acaba diye bakındım,uzunca bi süre baktım öyle. hayır. bildiğin orda durmuş bana bakıyo. aklıma elektrikten etkilenebilicekleri falan geldi,hemen koridorun ışığını açtım ve çok büyük bi hızla odanın koridorun ışığını almayan bölümüne çekildiğini gördüm karaltının.. ben de deli cesareti vardır. odaya gittim hemen. bişey yok. neyse dua falan okuyup normal devam ettim. o gece gayet rahat da uyudum kafama takmadım. sabah okula gitmek için sabah ezanından erken uyanmak zorundaydım o zamanlar. okula uzaktı evim. hava da karanlık olurdu hep. yine okula gidicem,uyandım,salonun ışığını açtım falan. kış aylarındayız,bütün kapılar kapalı,koridora rüzgar girmesi imkansız. koridordaki avizenin bazı taşları sallanıyodu. ses çıkarıyo falan böyle. aklıma hemen ertesi geceki olay geldi. dedim benimle dalga geçiyolar heralde. dua okuyarak gittim avizeyi durdurdum. elimi çektiğim gibi sallanmaya devam etti. bunu bi kaç kere yaptım,en sonunda baktım durmuyo uğraşamam diyerek aynanın karşısına saçımı yapmaya gittim. hatta sesli sesli uğraşamam sabah sabah bile dedim. neyse gayet sakinim avize oynuyo ben saçımı yapıyorum falan,ya olmaz olsun öyle sabah,tam ezan ALLAHU EKBER der demez daha ikinci ALLAHU EKBERi diyemeden elektrikler kesildi. ayna karşısında olduğumdan hemen gözlerimi kapattım,aynaların varlıkları görmede etkili olduğuna inanırım,eğer gözlerimi kapatmasaydım ya gerçekten görücektim ya da psikolojimin kurbanı olucaktım. o mantıkla hemen kapattım ve odamda uyuyan babaannemin yanına gittim. kadın uyanmıyo. hayy. bi kere çağırdım yok iki kere çağırdım yok sonunda şiddetle dürttüm de anca uyandı.. ondan sonra babamı uyandırdım beni apartmandan o çıkardı..
Başımdan en son bu geçti. Ve şu sıralar,üniversiteye yeni başladım. özel yurtta kalıyorum. odamız iki kişilik ve oda arkadaşım liseden sınıf arkadaşım. Kızın paranormal olaylarla haşır neşir olduğunu biliyorum,yaz tatilinde bi sürü şey yaşamış. baykuş bunu takip etmiş falan,buraya geldiğimiz ilk gece odamızın önünde baykuş vardı zaten ötüp durdu.. neyse. ben artık yaşın da verdiği etkiyle korku faktörünü nerdeyse yok'a indirdim. ama arkadaşım baya bi ödlek. ve odamızda tuhaf şeyler olmaya başladı. her gece hiç şaşmadan saat 3 sularında bişeyler oluyo. mesela bi gece arkadaşım ders çalışıyo,kulaklık hemen yanında biliyorum. o da biliyo bunu. bi ara bana kulaklık nerde dedi. baktık yok. odayı aramaya başladık,ara ara yok.. sonra arkadaşımın çalışma masasının altından ritmik ses duyduk "tık,tık,tık" ama ritmik dediğim gibi. kız eğildi bi baktı kulaklık yerde.. bundan iki üç gece sonra ben uyanığım arkadaşım uyuyo. saati söylememe gerek yok. arkadaşımın masasının altından o ritmik tıklama sesini duydum. başta biraz dinledim. baktım mantıklı değil bu ses,hemen ışığı açtım ve kesildi.. yine başka bi gece baykuş geldi camımıza. ötüyo. o ötüyo ya bizde baykuşun farklı varlıklar görebildiğini bildiğimizden uyuyamıyoruz. cam kapalı yaa cam kapalı. perde oynadı. hani sanki biri perdeyi tuttu eliyle havaya kaldırıp bıraktı. bi ben görsem neyse de ikimiz de gördük. yetmedii. arkadaşımın terliğinin teki kayboldu. daha yeni bulduk. bi gece saat 3 suları yine,üst kattan erkek sesleri ve kapı gıcırtıları geldi (televizyon sesi net bi şekilde ayırt edilebiliyo) ki kız yurdundayız... ve en son olan olay; ikimiz de hazırlandık dışarı çıkacağız,benim bilgisayarım kapalı,arkadaşımın bilgisayarı da uyku modunda. en son vine izlemiştik,ama kapattık herşeyi öyle uyku moduna aldık. bilgisayar uyku modundan çıkmadı,hala ekran falan kapalı ama o vine açıldı... bildiğin video açıldı ses var görüntü yok. hızla odadan çıktı arkadaşım ben de onun tepkisinden ürküp çıktım dışarı. anneme anlattım olanlara. kızım sizinle uğraşıyolar belli dedi kadın bana. bana KURAN vermişti,o Kur'anı orta yere koy,saklama dedi. dediğini yaptım. Şuanda ses falan yok bişeyler olmuyo ama sol kolum arada bi kasılıyo,uyuşuyo,ağrıyo.. arkadaşımın da midesi ağrıyo.
DİPNOT: Ben normalde bu mevzular açıldığında çevresindekilere ya korkmayın bişey yok,varsa da korkuyla besleniyolar saçmalayın belli etmeyin korktuğunuzu vs. şeyler söyleyen insanım. Hala öyleyim,oda arkadaşım sen olmasan ben burda kalamam diyo. Ama bilmiyorum. Bunların bi açıklaması olmalı.. Bu arada arkadaşım az önce anlattı,o da geceleri annesi tarafından çağırılırmış tuvalate.. Ama hep uyuyakalırdım diyo. Annesine anlattığında ben çağırmıyorum diyomuş. kadıncağız en sonunda sakın gitme beni görsen bile gitme demiş.. Ayrıca ben çok küçükken konserden dönüyoduk annemlerle. çok tuvaletim gelmişti,annem de yer bulamayınca bi ağacın dibine tuvaletimi yaptırmıştı. ondan sonra vücudumda kırmızı bi sürü kabarcık çıktı. bi haftaya geçti. annem o zaman bana sakın tuvaletini dışarı yapma,sana cinler musallat oldu,çok şükür müslümanlardı da kurtardık seni dedi..
