Böyle ani duygu patlamalarını ben hemen kaleme alırım.Teknik açıdan amatör falandır ama iyi geliyor biraz paylaşmak istedim.
*************************
Siyah-
Öyle zor ki sen siyahlar içindeyken seni görememek.Her zerresine hayran olduğum suretine bakamamak.Bilemezsin.Sen hiç sensiz kalmadın ki,sen hiç senin özleminle hıçkıra hıçkıra ağlamadın.Sen hiç seni unutmaya çalışmadın.Sen bana hep imkansız kaldın,başka insanlar la başka yerler de mutlu oldun.Öyle sessiz kırdın ki beni kimseler duymadı.
Gidişini kabullenmek,senin gülüşlerini,sevişlerini unutmak her defasında simsiyah suretini gözlerimden akıtmak zorunda olmak kolay değildi..Ben defalarca öldüm.Yaşanmışlıkların en acı tarafı hep buydu.Unutmaya çalışırdı ya hep bir taraf diğerinin çoktan silmişliğinde.Birileri hep yalnız ağlamak zorundaydı ya.Böyle konulmuştu bir kere.Aşk dı adı.Acının eş anlamlısı.Bizim hep adını koymakta zorlandığımız.Hep sonbahardı ve ıslaktı.Bu ıslaklık bedeni öyle bir yakardı ki kalem ehli bir araya gelse anlatamazdı.Özlemdi teması.Aşık göremezdi.Siyah-beyazdı renkleri,o hariç her yer siyahtı.Bazen gri anları da vardı aşkın,müzikti.İşe yaramazdı o da bir zamandan sonra.En zoru da anılardı,asla tekrar yaşanmıyacakları gerçeği,en az ölüm kadar kesin,ölümden sonrası kadar da acıydı elbet.
-dalgaların arasında ilerleyen vapurda yan yana oturan iki insan ve gelen sorunun içinde aranan binlerce umut,
-İyi misin ?
-Değilim,sen ?
-Sen kötüyken benim iyi olmam diye bir şey olamaz.-
İyi değildin ya sen ben iyi değilken,benim iyileşmem iyi olmazdı sen varken.Senin iyi olman demek değildi her zaman benim iyi olmam.
Canımı acıtan,senin başka insanlara iyi olmandı.
En sevilmiş için sadece bir umut var dı en derinde.Ne kadar gerçekse bir o kadar muamma,ne kadar büyük ise bir o kadar da uzakta.
(Siyah benim en sevdiğim renktir.)
*************************
Yine siyah dı benim gözlerim.Yine simsiyah dı benim gözyaşlarım.Siyah kalemle yazılmıştı benim kaderim.Kaderine yazılmıştı yaşanmışlık.Gidişin öyleydi ki ne güneş açardı,ne gökyüzü boyardı.Akardı ya mürekkepler kağıdımdan yağmur misali...Temizler miydi ki bilinmezdi.
Nasıl silebilmiştin bu kadar kolay,siyah benim için bu kadar anlamlıyken nasılda giymiştin bütün kederiyle üzerine o rengi.Özleyişlerim bu kadar koyu iken söylesene nasıl bu kadar gülebildin.
Her şey öyle karışıktı ki,ben gülüşüne öldüm,sen ölüşlerime güldün.Ben siyahına öldüm,dudaklarınla gömdün.Gitsem buralardan,nahoş olsa yaşadığımız tüm dakikalar,intihar etse teker teker umutlar,ruhun acısında,yokluğunun acısında defalarca neşter vurulup sarılan o yara kapansa sonsuza kadar,zaman değilde zamanla içimi acıtan sen kaybolsan ölsem ben yeniden yine yeni yeniden doğsak,her şeye ters olan herkese ters olan boyansa tekrar beyaza giysek yeni elbiselerimizi ve yine tanışsak o gün.
Tanınmışların karmaşasından uzaklaşsak,çıksan karşıma aniden,ve tek kelime dökülse dudaklarından kimse görmeden.İyi misin ?
İyi olurdum ya ben böyle olsa,akar mıydı sular geçmişin üzerinden ? Düzelir miydi her şey,güvenir miydik ya biz en içten gelenle,sevinir miydik biz çocuklar gibi ?
(Yine siyah temalı)
***************************
Elde değildi,benzerdi ya her yüz suretine,senin eşsizliğin yanında muhteşem maskeler yapmıştı hayat benim için.Neden yazıyor sun derlerdi cevap veremezdim.Bir gün bütün kelimelerimin bitecekti ya o zaman öğrensinlerdi.
Bir gün her şey biticek ti ve iyi bilirdikdenilcekti arkamdan,onlarca yalan uçuşurken tabutumun başında,kimin gözyaşları kanıtlardı arkamdan yaşadıklarımı.Hissetiklerime,ölüşlerime en yüce olandan başka kimse şaid olmamıştı ki üzülsünlerdi.
İyi bilirlerdi ya hani.Siyah giyinimli suskun çocuğu...Kimse bakmamıştı ki zamanında ağlamaktan yemyeşil olmuş gözlerine.Kimse sesindeki yalnızlıkları anlayamamıştı.
Zaman geldi.Bitmeyen yalnızlığımı anladılar.Aylar olmuştu uyanamadığım rüyayı anladılar.Hiç susmadan konuştular,biliyoruz çok zor ama unutmalısın...Ama dan sonra ki kelime öyle yakmıştı ki canımı...
Duyguların en tehlikesiydi,ne akardı yaşlar gözden ne de dökülürdü kelimeler dilden,doldu gözlerim sanki dünyadaki her acıyı bizzat yaşamış gibi,sızladı dudaklarım sanki binlerce hançer saplanmış gibi.
---------------------------------------------------------------------
''Aliyi rahatsız eden susmak zorunda olmasıydı''
Ben hep sustum zaten.Konuşmaya çalıştığım zaman üçüncü şahıslar oradaydı hep.Diyemedim sevgilim,bir kere bile seni çok özledim diyemedim.
Bakamazdım da zaten gözlerine onca utançtan sonra,anlamadın sen benim hallerimi hiç anlamadın.Kolay mıydı sence aşkını taşımak ?
Ben her şeyi göze almıştım .Hayatımı koydum tek bir an pişman olmadan dudaklarının arasına.Tek kelimeye bakardı.Lakin ortada hayat denen bir şey yoktu.
Benim varoluşlarım sensiz hep eksikti.
Bekledim,bütün acımasızlığıyla konuşan insanların susmasını bekledim,sağır olmayı denedim,bu sefer de sen yoktun.Gözlerimi kapattım sesini göremedim.Ve sunu bil ki benim en çok senin sesini göresim gelmişti.
''Ve gördüm ki mekan değildir zamandır önemli olan ve lakin o da değildir eylemdir önemli olan ve dahi o da değildir kalp olmadıkça...'
Senin kalbin bana hiç yoktu ki zaten.İnsanlar önemli değildi,saatin kaç olduğu da önemli değildi.Öylesine uzaklaşmıştı ki kalplerimiz duyamadık ağlayışlarımızı.
Belkide en kötüsü buydu sevgilim.
İçimde ki acıyı kelimelere dökmek benim için hep zordu.O yüzden konuşmak istemiştim.
Neydi bize izin vermeyen ? Tasanın etrafında gezgin olmuş insanlar mı ? Bilmiyorlar dı ki siyah giyinimli çocuğun içindekileri.Öyle yanmış tı ki canı üşümüyor musun sorusunun cevabı hep hayır olmuştu.Anlamadılar ki o imkansızca aşık olmuştu.
Evet daha çok saçmalamışlığım vardır ama şimdilik bu üçünü okumanızı istedim.Biliyorum kısalar ama işte daha küçüğüm ben.Yorumlarınızı bekliyorum.
*************************
Siyah-
Öyle zor ki sen siyahlar içindeyken seni görememek.Her zerresine hayran olduğum suretine bakamamak.Bilemezsin.Sen hiç sensiz kalmadın ki,sen hiç senin özleminle hıçkıra hıçkıra ağlamadın.Sen hiç seni unutmaya çalışmadın.Sen bana hep imkansız kaldın,başka insanlar la başka yerler de mutlu oldun.Öyle sessiz kırdın ki beni kimseler duymadı.
Gidişini kabullenmek,senin gülüşlerini,sevişlerini unutmak her defasında simsiyah suretini gözlerimden akıtmak zorunda olmak kolay değildi..Ben defalarca öldüm.Yaşanmışlıkların en acı tarafı hep buydu.Unutmaya çalışırdı ya hep bir taraf diğerinin çoktan silmişliğinde.Birileri hep yalnız ağlamak zorundaydı ya.Böyle konulmuştu bir kere.Aşk dı adı.Acının eş anlamlısı.Bizim hep adını koymakta zorlandığımız.Hep sonbahardı ve ıslaktı.Bu ıslaklık bedeni öyle bir yakardı ki kalem ehli bir araya gelse anlatamazdı.Özlemdi teması.Aşık göremezdi.Siyah-beyazdı renkleri,o hariç her yer siyahtı.Bazen gri anları da vardı aşkın,müzikti.İşe yaramazdı o da bir zamandan sonra.En zoru da anılardı,asla tekrar yaşanmıyacakları gerçeği,en az ölüm kadar kesin,ölümden sonrası kadar da acıydı elbet.
-dalgaların arasında ilerleyen vapurda yan yana oturan iki insan ve gelen sorunun içinde aranan binlerce umut,
-İyi misin ?
-Değilim,sen ?
-Sen kötüyken benim iyi olmam diye bir şey olamaz.-
İyi değildin ya sen ben iyi değilken,benim iyileşmem iyi olmazdı sen varken.Senin iyi olman demek değildi her zaman benim iyi olmam.
Canımı acıtan,senin başka insanlara iyi olmandı.
En sevilmiş için sadece bir umut var dı en derinde.Ne kadar gerçekse bir o kadar muamma,ne kadar büyük ise bir o kadar da uzakta.
(Siyah benim en sevdiğim renktir.)
*************************
Yine siyah dı benim gözlerim.Yine simsiyah dı benim gözyaşlarım.Siyah kalemle yazılmıştı benim kaderim.Kaderine yazılmıştı yaşanmışlık.Gidişin öyleydi ki ne güneş açardı,ne gökyüzü boyardı.Akardı ya mürekkepler kağıdımdan yağmur misali...Temizler miydi ki bilinmezdi.
Nasıl silebilmiştin bu kadar kolay,siyah benim için bu kadar anlamlıyken nasılda giymiştin bütün kederiyle üzerine o rengi.Özleyişlerim bu kadar koyu iken söylesene nasıl bu kadar gülebildin.
Her şey öyle karışıktı ki,ben gülüşüne öldüm,sen ölüşlerime güldün.Ben siyahına öldüm,dudaklarınla gömdün.Gitsem buralardan,nahoş olsa yaşadığımız tüm dakikalar,intihar etse teker teker umutlar,ruhun acısında,yokluğunun acısında defalarca neşter vurulup sarılan o yara kapansa sonsuza kadar,zaman değilde zamanla içimi acıtan sen kaybolsan ölsem ben yeniden yine yeni yeniden doğsak,her şeye ters olan herkese ters olan boyansa tekrar beyaza giysek yeni elbiselerimizi ve yine tanışsak o gün.
Tanınmışların karmaşasından uzaklaşsak,çıksan karşıma aniden,ve tek kelime dökülse dudaklarından kimse görmeden.İyi misin ?
İyi olurdum ya ben böyle olsa,akar mıydı sular geçmişin üzerinden ? Düzelir miydi her şey,güvenir miydik ya biz en içten gelenle,sevinir miydik biz çocuklar gibi ?
(Yine siyah temalı)
***************************
Elde değildi,benzerdi ya her yüz suretine,senin eşsizliğin yanında muhteşem maskeler yapmıştı hayat benim için.Neden yazıyor sun derlerdi cevap veremezdim.Bir gün bütün kelimelerimin bitecekti ya o zaman öğrensinlerdi.
Bir gün her şey biticek ti ve iyi bilirdikdenilcekti arkamdan,onlarca yalan uçuşurken tabutumun başında,kimin gözyaşları kanıtlardı arkamdan yaşadıklarımı.Hissetiklerime,ölüşlerime en yüce olandan başka kimse şaid olmamıştı ki üzülsünlerdi.
İyi bilirlerdi ya hani.Siyah giyinimli suskun çocuğu...Kimse bakmamıştı ki zamanında ağlamaktan yemyeşil olmuş gözlerine.Kimse sesindeki yalnızlıkları anlayamamıştı.
Zaman geldi.Bitmeyen yalnızlığımı anladılar.Aylar olmuştu uyanamadığım rüyayı anladılar.Hiç susmadan konuştular,biliyoruz çok zor ama unutmalısın...Ama dan sonra ki kelime öyle yakmıştı ki canımı...
Duyguların en tehlikesiydi,ne akardı yaşlar gözden ne de dökülürdü kelimeler dilden,doldu gözlerim sanki dünyadaki her acıyı bizzat yaşamış gibi,sızladı dudaklarım sanki binlerce hançer saplanmış gibi.
---------------------------------------------------------------------
''Aliyi rahatsız eden susmak zorunda olmasıydı''
Ben hep sustum zaten.Konuşmaya çalıştığım zaman üçüncü şahıslar oradaydı hep.Diyemedim sevgilim,bir kere bile seni çok özledim diyemedim.
Bakamazdım da zaten gözlerine onca utançtan sonra,anlamadın sen benim hallerimi hiç anlamadın.Kolay mıydı sence aşkını taşımak ?
Ben her şeyi göze almıştım .Hayatımı koydum tek bir an pişman olmadan dudaklarının arasına.Tek kelimeye bakardı.Lakin ortada hayat denen bir şey yoktu.
Benim varoluşlarım sensiz hep eksikti.
Bekledim,bütün acımasızlığıyla konuşan insanların susmasını bekledim,sağır olmayı denedim,bu sefer de sen yoktun.Gözlerimi kapattım sesini göremedim.Ve sunu bil ki benim en çok senin sesini göresim gelmişti.
''Ve gördüm ki mekan değildir zamandır önemli olan ve lakin o da değildir eylemdir önemli olan ve dahi o da değildir kalp olmadıkça...'
Senin kalbin bana hiç yoktu ki zaten.İnsanlar önemli değildi,saatin kaç olduğu da önemli değildi.Öylesine uzaklaşmıştı ki kalplerimiz duyamadık ağlayışlarımızı.
Belkide en kötüsü buydu sevgilim.
İçimde ki acıyı kelimelere dökmek benim için hep zordu.O yüzden konuşmak istemiştim.
Neydi bize izin vermeyen ? Tasanın etrafında gezgin olmuş insanlar mı ? Bilmiyorlar dı ki siyah giyinimli çocuğun içindekileri.Öyle yanmış tı ki canı üşümüyor musun sorusunun cevabı hep hayır olmuştu.Anlamadılar ki o imkansızca aşık olmuştu.
Evet daha çok saçmalamışlığım vardır ama şimdilik bu üçünü okumanızı istedim.Biliyorum kısalar ama işte daha küçüğüm ben.Yorumlarınızı bekliyorum.
