Ori
Kayıtlı Üye
- Katılım
- 18 Ocak 2010
- Mesajlar
- 3,263
- Tepkime puanı
- 3,174
Ekli dosyayı görüntüle 8915
''Dolapta bir bira var, içmek istersen.'' dedi. ''Olur'' dedim. Olurdu. Çok iyi olurdu hemde. Yarın buradan gidecek olmanın hüznü çökmüştü üzerime. O sevdiğim soğuk hava eşliğinde bir bira içmek çok iyi olurdu. Yattığım yerden zar zor kalkarak dolaba gittim. Sebze çekmecesinin arasında yatık duran şişeyi kaptım ve terasa çıktım. Burasıydı, orada en çok sevdiğim yerlerden biri. Sanki orada öylece dursam, zaman duracak, her olay, herşey duracakmış gibi hissediyorum. Estikçe içimi titreten soğuk hava, üşüttükçe duygularıma dokunuyordu. Şişeye baktım, çevir-aç kapaklardan değildi. İçeri gidip açacak ararken; Yemek yapacağım, karnın aç mı?'' diye sordu. Aç değildim, ama onun yaptığı yemekleri yemekten mutluluk duyuyordum. Şişmanlamamın güzel, renkli bir kurdelesi gibi bu... ''Sen başla, birayı bitirdikten sonra sana yardım ederim. Hem o zamana kadar acıkırız da.'' Dedim. Acıkırdık. Gün boyu miskinlik yapıyorduk. Ve bu, can sıkıntısı yaratmayacak derece bir meditasyon gibiydi. Durağan sade ve hoş. Birayı açtıktan sonra tekrar terastaydım. Şimdi herşey tamam. Bir yudum aldım. Bir yudum... ve bir yudum daha... Hayatım boyunca içtiğim en tatlı biralardan biriydi sanki. Evde tek biraydı ve çok tatlıydı. Her bir yudumda bir yudum daha istiyordu. İçtim. Soğuk havanın da etkisiyle, hızlı yudumlarla içtim. Derin nefesler alıp veriyordum. Bu havayı seviyorum işte, tam burada dururken. Soğuk havanın ciğerlerime doluşu ve bıyıklarımda hissettiğim sıcak nefesim. Saniyeler, nefes alış-verişlerim arasında durağan bir halde. Kış ayıydı bu şehri ön plana çıkaran, benim için. Hele ki yağmurlu havası... En güzel müzikleri çınlatıyordu kulağımda, içim ağlamaklı bir kahkaha patlatıyor, içerisinde bulunduğum o an, o zaman tüm benliğime doluyordu. Yağmur, en güzel buraya, bu şehre yağıyordu. Ve ben en güzel müziklerimi burada duydum, en güzel anılarımı burada yaşadım. Hayatımın sonuna kadar burada böylece durabilirim. Gitmek istemiyorum! Nedendir bilmiyorum, kötü bir his kapladı yüreğimi o an. Sanki ben buradan gittiğimde, tüm buralar böylece kalacak, zaman içinde sabit duracakmış gibi hissettim. Kötü olan bu değildi elbette. Kötü olan; ben başka yerde, başka zamanda yaşayacağım, yaşlanacağım ama buraların, buralara ait olanların hep genç kalacak olma düşüncesiydi... Elimdeki bira kapağını farkettim. Onu burada bırakabilirdim. Konuşmuyor, hareket bile etmiyor; ama geri döndüğümde onu gördüğüm zaman, aslında hiç gitmemiş olduğumu farkedecektim. Kapağı orada bıraktım. Kuşların alıp uçuramayacağı, dikkatli bakmadıkça kimsenin göremeyeceği yere koydum. Elimle bir iki ufak hareket ettirdikten sonra ''böyle iyi'' dedim ve orada bıraktım.
Zaman-kavram yolculuğu gibi burası benim için. Buraya gelirken düşündüklerim hiç olmadığı kadar dingin ve saf, yaşadıklarım hiç olmadığı kadar sakin ve zihnim hiç olmadığı kadar berrak. Bir yer ve o yere yapılan yolculuk temizliyor insanın zihnini. Detaylı yapılan bir temizlik gibi aslında. Her yer didik didik siliyorum, süpürüyorum. Aklımın her bir köşesini... Ve çok zor insanın böyle bir yeri bulabilmesi. Meşakkatli. Ve tüm bu yer sevgi dolu.
'Sevgi' yetebilir mi tek başına, tüm mesafeleri kısaltmaya' 'Sevgi'; bir insan hayatını bile hiç düşünmeden alt edebilir. Güçlüdür sevgi, gerçek sevgi. Herşeyi yapabilir, yaptırabilir. Hem bu minicik yürekli insanları kağıtlar dolusu koca şiirler yazmaya iten şey sevgi değil midir? Her güne biraz daha farklı baktıran değil midir, insanı yalnızlığa iten, kalabalığa batıran, güçsüzleştiren bu güçlü sevgi değil midir?
Evet, herşeyi başarabilir sevgi, tek başına. Koca bir imparatorluğu bile yok edebilirken; ben karşısında cılız, çaresiz, bitap düşmüş..
Biramın sonuna gelmiştim. İçeriden yemek kokusu geliyordu. Bir hayli ilerlemiş olmalıydı yemekte. Zevk alarak yaptığı şey ve tek başına yapmaktan da ayrı bir haz alıyordu. Derin bir nefes daha çektim bu şehirden, hiç bırakmayacak gibi.
İçeri girdiğimde bana bakıp gülümsedi. ''İçtin mi biranı bakalım?'' diye sordu. ''İçtim'' dedim. Hayatımın en güzel birasıydı, onun hazırladığı yemek kokusuyla, içimde oluşturduğu sıcak duygularla, varlığıyla ve aitliğimizle... En güzel zamanımın en güzel birasıydı.
O benim, sondan bir yudumumdu.
Alıntı
Buyrun okurken dinleyebilirsiniz.
[video=youtube;ss7EJ-PW2Uk]https://www.youtube.com/watch?v=ss7EJ-PW2Uk[/video]
''Dolapta bir bira var, içmek istersen.'' dedi. ''Olur'' dedim. Olurdu. Çok iyi olurdu hemde. Yarın buradan gidecek olmanın hüznü çökmüştü üzerime. O sevdiğim soğuk hava eşliğinde bir bira içmek çok iyi olurdu. Yattığım yerden zar zor kalkarak dolaba gittim. Sebze çekmecesinin arasında yatık duran şişeyi kaptım ve terasa çıktım. Burasıydı, orada en çok sevdiğim yerlerden biri. Sanki orada öylece dursam, zaman duracak, her olay, herşey duracakmış gibi hissediyorum. Estikçe içimi titreten soğuk hava, üşüttükçe duygularıma dokunuyordu. Şişeye baktım, çevir-aç kapaklardan değildi. İçeri gidip açacak ararken; Yemek yapacağım, karnın aç mı?'' diye sordu. Aç değildim, ama onun yaptığı yemekleri yemekten mutluluk duyuyordum. Şişmanlamamın güzel, renkli bir kurdelesi gibi bu... ''Sen başla, birayı bitirdikten sonra sana yardım ederim. Hem o zamana kadar acıkırız da.'' Dedim. Acıkırdık. Gün boyu miskinlik yapıyorduk. Ve bu, can sıkıntısı yaratmayacak derece bir meditasyon gibiydi. Durağan sade ve hoş. Birayı açtıktan sonra tekrar terastaydım. Şimdi herşey tamam. Bir yudum aldım. Bir yudum... ve bir yudum daha... Hayatım boyunca içtiğim en tatlı biralardan biriydi sanki. Evde tek biraydı ve çok tatlıydı. Her bir yudumda bir yudum daha istiyordu. İçtim. Soğuk havanın da etkisiyle, hızlı yudumlarla içtim. Derin nefesler alıp veriyordum. Bu havayı seviyorum işte, tam burada dururken. Soğuk havanın ciğerlerime doluşu ve bıyıklarımda hissettiğim sıcak nefesim. Saniyeler, nefes alış-verişlerim arasında durağan bir halde. Kış ayıydı bu şehri ön plana çıkaran, benim için. Hele ki yağmurlu havası... En güzel müzikleri çınlatıyordu kulağımda, içim ağlamaklı bir kahkaha patlatıyor, içerisinde bulunduğum o an, o zaman tüm benliğime doluyordu. Yağmur, en güzel buraya, bu şehre yağıyordu. Ve ben en güzel müziklerimi burada duydum, en güzel anılarımı burada yaşadım. Hayatımın sonuna kadar burada böylece durabilirim. Gitmek istemiyorum! Nedendir bilmiyorum, kötü bir his kapladı yüreğimi o an. Sanki ben buradan gittiğimde, tüm buralar böylece kalacak, zaman içinde sabit duracakmış gibi hissettim. Kötü olan bu değildi elbette. Kötü olan; ben başka yerde, başka zamanda yaşayacağım, yaşlanacağım ama buraların, buralara ait olanların hep genç kalacak olma düşüncesiydi... Elimdeki bira kapağını farkettim. Onu burada bırakabilirdim. Konuşmuyor, hareket bile etmiyor; ama geri döndüğümde onu gördüğüm zaman, aslında hiç gitmemiş olduğumu farkedecektim. Kapağı orada bıraktım. Kuşların alıp uçuramayacağı, dikkatli bakmadıkça kimsenin göremeyeceği yere koydum. Elimle bir iki ufak hareket ettirdikten sonra ''böyle iyi'' dedim ve orada bıraktım.
Zaman-kavram yolculuğu gibi burası benim için. Buraya gelirken düşündüklerim hiç olmadığı kadar dingin ve saf, yaşadıklarım hiç olmadığı kadar sakin ve zihnim hiç olmadığı kadar berrak. Bir yer ve o yere yapılan yolculuk temizliyor insanın zihnini. Detaylı yapılan bir temizlik gibi aslında. Her yer didik didik siliyorum, süpürüyorum. Aklımın her bir köşesini... Ve çok zor insanın böyle bir yeri bulabilmesi. Meşakkatli. Ve tüm bu yer sevgi dolu.
'Sevgi' yetebilir mi tek başına, tüm mesafeleri kısaltmaya' 'Sevgi'; bir insan hayatını bile hiç düşünmeden alt edebilir. Güçlüdür sevgi, gerçek sevgi. Herşeyi yapabilir, yaptırabilir. Hem bu minicik yürekli insanları kağıtlar dolusu koca şiirler yazmaya iten şey sevgi değil midir? Her güne biraz daha farklı baktıran değil midir, insanı yalnızlığa iten, kalabalığa batıran, güçsüzleştiren bu güçlü sevgi değil midir?
Evet, herşeyi başarabilir sevgi, tek başına. Koca bir imparatorluğu bile yok edebilirken; ben karşısında cılız, çaresiz, bitap düşmüş..
Biramın sonuna gelmiştim. İçeriden yemek kokusu geliyordu. Bir hayli ilerlemiş olmalıydı yemekte. Zevk alarak yaptığı şey ve tek başına yapmaktan da ayrı bir haz alıyordu. Derin bir nefes daha çektim bu şehirden, hiç bırakmayacak gibi.
İçeri girdiğimde bana bakıp gülümsedi. ''İçtin mi biranı bakalım?'' diye sordu. ''İçtim'' dedim. Hayatımın en güzel birasıydı, onun hazırladığı yemek kokusuyla, içimde oluşturduğu sıcak duygularla, varlığıyla ve aitliğimizle... En güzel zamanımın en güzel birasıydı.
O benim, sondan bir yudumumdu.
Alıntı
Buyrun okurken dinleyebilirsiniz.
[video=youtube;ss7EJ-PW2Uk]https://www.youtube.com/watch?v=ss7EJ-PW2Uk[/video]
