İnsanlara yüzde yüz güvenmek mümkün değil, bunu biliyorum. Ben kendi özel durumumdan dolayı hayatıma birini alamıyorum, arkadaş olarak dahi mümkün olmuyor. Nöronlarım genel ortalamadan farklı diyelim. Bazı şeylerin benim zihnimde karşılığı diğer insanlar gibi değil.
Özetle sorum şu; insanları hayatınıza nasıl alabiliyor, insanlara olumsuz olması muhtemel binlerce olasılığa rağmen nasıl şans veriyorsunuz? İnsanlarla özel hayatta nasıl krizsiz iletişim kurabiliyorsunuz? Beynimin farklı algıladığını anlatmak bile benim için hep büyük bir kriz.
Sevgili Acid,
Kendini bir çemberin içerisinde hayal et. Bu çemberin içerisinde birçok çember daha var ve merkeze doğru daralıyor. Bu çember senin hayatın ve sen o çemberin ortasında; merkezindesin. Dilediğin insanı bu geniş çemberin içerisine alabilirsin, hangi ölçüde sana yakın olacaklarını belirleyebilirsin fakat senin olduğun alana yani merkeze girmelerine müsaade etmemelisin. "En yakınım" dediğin insanlarla dahi aranda belirli bir sınırın olmalı ve bu sınırı iletişimin en başında keskin çizgilerle çizmelisin.
Hiç kimsenin krizsiz bir iletişim kurduğunu düşünmüyorum. En sevdiklerimizle bile dönem dönem iletişimimiz kaotikleşiyor. Burada önemli olan senin o kişiyi nerede konumlandırdığın ve nasıl bir sınır çizdiğin. Birbirimizi tamamıyla anlamamız mümkün değil. İnsanlara ikili ilişkilerde hata payı da bırakmak gerekiyor. Bunun yolu da insanın kendine de hata payı bırakmasından geçiyor.
Bizler sosyal canlılarız. Birbirimizle ve diğer canlılarla iletişim içerisinde olmaya muhtacız.
Günün sonunda istersen bin soruluk bir güven testi uygula istersen sınırlarını çiz yine de iletişimin kaotikleşmesi ihtimali var. Sen oyunu istediğin kadar doğru oyna bu iki kişilik bir oyun. Takım arkadaşının hatası oyunu bozabilir ve belli bir noktaya kadar ona müdahale edebilirsin. Böyle durumlarda da oyunun sonucuna değil oynarken aldığın keyfe odaklanman gerekiyor. Dilersen bir daha o arkadaşınla o oyunu oynamazsın
Umarım yardımcı olabilmişimdir.