Gizli bir bilgi değil. Evrensel, varlıksal kaynaktan da değil. Bir dayanağı yok. Bu tamamen kendi düşüncem, kendi hissim.
Genelleme yapmak istemiyorum. Kimse kırılsın istemem.
Şeytan insandır. İnsan şeytandır. İçimizde manalar yüklediğimiz ruh atfettiğimiz şeyler aslında şeytan.
İşte o öz aslında bizi yaşatan, hayat gücü veren öz şeytandır.
O öze melek, kutsal, iyi, ilahi demek de kişinin kendi seçimi.
Kanıt verecek olursam; kötülük yapınca mutlu olmak. İçte hissedilen coşku, mutluluk,iç rahatlaması ve enerji vs..
Kötü birşey yapınca insan kendini kötü hissetmeli.
İyi şeyler yapınca ortaya çıkan duygular , kötü şeyler yapınca ortaya çıkıyor.
Mutluluğun ardından git derler. Birşeyin iyi olup olmamasını hislerine bak derler. İyi hissediyorsan devam et derler.
O halde iyi birşey bu.
İnsan nasıl iyi olup da, böyle kötü birşeyde böyle yanlış şeyler hissedebilir.
Kızarım ben bu duruma.
Şeytanın kötü olduğuna da inanmıyorum. Şeytan, öz , yüce, insanı düşündürten zeka.
İnsanın hem iyi hem kötü olduğuna sürekli savaşta olduğuna da inanmıyorum.
Bence birisi kendisi, diğeri kendisi olmayan ama kendini zorladığı kişi.
Genel olarak her insan da demeyelim şimdi. Melek olan insan da vardır az sayıda.
Ama sanki çoğunluk şeytan soylu, özünde şeytan, sadece doğru olan iyi olmak diye
beynimize işlendiğinden iyiye meylediyoruz. Ve çoğu zaman arada kalıyoruz gibime geliyor.
Bu kaynak beni bağlamaz; çünkü semavi dinlere inanmıyorum.
Yeterince araştırırsanız cenneten kovulan şeytan hikayesinde, şeytanın insanın çocuklarına ortak olacağından bahseder.
Şeytanın böyle bir yemini de var. Kadınlarınıza, çocuklarınıza, malınıza ortak olacağım tarzından bir açıklaması.
Bu hiç olmazsa melezler, yarı insan, yarı şeytanlar half demons durumu demek.
Aslında bu biraz iyi, biraz kötü arasında gidip gelişlerin de mantıklı bir açıklaması sayılabilir. Dileyen böyle düşünsün.
Neyse sözün özü kötüsünüz demiyorum. Bir durum varsa bu hepimizin başında.
Millet yarı şeytansa, ben tümden şeytanımdır bu konuda. İğne çuvaldız durumu.
İçten içe hissettiğim şey aslında budur. Kimseye kötülük yapmasam da ve satanist olmasam da,
kendimi tamamen şeytan gibi hissediyorum. Oraya ait olduğumu hissediyorum.
Gereklerini yapamıcağımı biliyorum. Ben birisine tokat atamam. Atsam aklıma geldikçe vicdan azabı çekerim.
Ama gözlerime dikkatli bakınca içte şeytanı görüyorum, yani hissediyorum.
Tekrar söyleyeyim. Bu sadece benim kendi düşüncem. Sanki bize birşeyler yanlış anlatıldı.
Dünyanın gidişatına da bakınca , şeytanlar kötüler yüzde 99 hep iyi yaşıyor.
Dünya nın şeytanın elinde olduğunu düşünmeden edemiyorum.
Tanrınınsa bir tulpa, yani sadece düşünsel enerjiden ibaret olduğunu düşünüyorum.
Çok mu haddimi aştım acaba?