joys
Kayıtlı Üye
Plates değil evet patates. Kişisel gelişim bölümünde patatesin işi ne diyeceksiniz.
Şöyle;
bir grup insan daha daha mutlu olmak için ne yapmak gerektiği konusunda akıl almak için bir bilgeye giderler. Bilge tamam der anlatacağım ama ben ne dersem yapacağınıza dair söz vereceksiniz. Yarın bir çuval ve 5'er kilo "patates" getireceksiniz.
Kimse birsey anlamamıstır. Ama ertesi gün patates ve çuvallarla gelirler. Bilge kendisine meraklı gözlerle bakan insanlara "şimdi der bugüne kadar kırıldığınız, gücendiğiniz, incindiğiniz,kızgın olduğunuz, affetmemin imkanı yok dediginiz her insan için çuvala bir adet patates koyun.
Kimi 5 patates koymuş kimi 3, kiminin çuvalı dolmuş. Bilge kendisine şimdi ne yapacağız der gibi bakan gruba " Bir hafta boyunca gittiğiniz her yere patatesi taşıyacaksınız. Yatağınızda, yatakta, odada, lavaboda, duşta, otobüste ... Her yerde hep yanınızda olacak."
Bir hafta sonra bilge gelir gelmez insanlar şikayetlere başlar: bu çuvalı ne yapacağız, insanlar bize bakıyor, patatesler kokuyor, çuvallar çok ağır, yorulduk yeter artık...
Bilge gülümseyerek cevap verir. Affetmeyerek, negatif duygulari ıçinizde tutarak asıl siz kendinizi, sizi cezalandırıyorsunuz. O ağır yükü taşıyan hep sizin ruhlarınız. Kendi ruhunuzu yük taşımaya siz kendiniz mahkum ediyorsunuz. Onu/onları bağışlamayı ona lütuf olarak görüyorsunuz. Ama onu af etmek kendinize yaptığınız ıyilik.............
Evet çok zor biliyorum. Ama bir ömür boyu patates yüküyle yaşam bence çok daha zor, çok daha ızdırap verici. Oruç da çok zor ama iftar hepsini unutturuyor değil mi? Her nimetin bir külfeti varmış. Mutluluğun külfeti affetmekse, evet ben af etmeyi seçiyorum.
Bundan bir iki ay önce benden yaşça birazca küçük ama muazzam bilgili beye asla af etmem diye serzenişte bulunduğumda bana gözleriyle sanki hayır; doğru sağlıklı olan affetmektir diye baktığını yeni yeni anlıyorum. Ramazan olma sebebiyle paylaşmak istiyorum . Hayırlı oruçlar, sahurlar, iftarlar, sağlıklar, afiyetler, müjdeler cümlemize kendime ALLAH 'tan diliyorum . Hayırlı anlar hep bizimle olsun. Sevgilerimle...
Şöyle;
bir grup insan daha daha mutlu olmak için ne yapmak gerektiği konusunda akıl almak için bir bilgeye giderler. Bilge tamam der anlatacağım ama ben ne dersem yapacağınıza dair söz vereceksiniz. Yarın bir çuval ve 5'er kilo "patates" getireceksiniz.
Kimse birsey anlamamıstır. Ama ertesi gün patates ve çuvallarla gelirler. Bilge kendisine meraklı gözlerle bakan insanlara "şimdi der bugüne kadar kırıldığınız, gücendiğiniz, incindiğiniz,kızgın olduğunuz, affetmemin imkanı yok dediginiz her insan için çuvala bir adet patates koyun.
Kimi 5 patates koymuş kimi 3, kiminin çuvalı dolmuş. Bilge kendisine şimdi ne yapacağız der gibi bakan gruba " Bir hafta boyunca gittiğiniz her yere patatesi taşıyacaksınız. Yatağınızda, yatakta, odada, lavaboda, duşta, otobüste ... Her yerde hep yanınızda olacak."
Bir hafta sonra bilge gelir gelmez insanlar şikayetlere başlar: bu çuvalı ne yapacağız, insanlar bize bakıyor, patatesler kokuyor, çuvallar çok ağır, yorulduk yeter artık...
Bilge gülümseyerek cevap verir. Affetmeyerek, negatif duygulari ıçinizde tutarak asıl siz kendinizi, sizi cezalandırıyorsunuz. O ağır yükü taşıyan hep sizin ruhlarınız. Kendi ruhunuzu yük taşımaya siz kendiniz mahkum ediyorsunuz. Onu/onları bağışlamayı ona lütuf olarak görüyorsunuz. Ama onu af etmek kendinize yaptığınız ıyilik.............
Evet çok zor biliyorum. Ama bir ömür boyu patates yüküyle yaşam bence çok daha zor, çok daha ızdırap verici. Oruç da çok zor ama iftar hepsini unutturuyor değil mi? Her nimetin bir külfeti varmış. Mutluluğun külfeti affetmekse, evet ben af etmeyi seçiyorum.
Bundan bir iki ay önce benden yaşça birazca küçük ama muazzam bilgili beye asla af etmem diye serzenişte bulunduğumda bana gözleriyle sanki hayır; doğru sağlıklı olan affetmektir diye baktığını yeni yeni anlıyorum. Ramazan olma sebebiyle paylaşmak istiyorum . Hayırlı oruçlar, sahurlar, iftarlar, sağlıklar, afiyetler, müjdeler cümlemize kendime ALLAH 'tan diliyorum . Hayırlı anlar hep bizimle olsun. Sevgilerimle...
