Mutluluk

Ara sıra silkelenip üzerimzde ki negatif enerjimizi aklımızda ki sıkışmış acı yada mutsuzlukları atmamız gerektiğinden bu yazıyı paylaşmak istedim,buyrun

Ben dahil tanıdığım tüm kadınlar hayatımızın farklı dönemlerinde şu soruyu sorduk ;
Nerede hata yapıyorum ?
Öyle ya çok istedikleri yaşam biçimlerine hiç hata yapmadan ulaşan kadınlar da vardı hayatta..Öyleyse biz bir yerde hata yapıyor olmalıydık.
Yolumuz dönüp dolaşıp hep yanlış olduğunu düşündüğümüz erkeklere çıkıyorsa,bir türlü aynı işyerinde istikrar tutturup ,kariyer yapamıyorsak ,en mutlu göründüğümüz zamanlarda bile ,anlık bir yalnız kalış kendimize acımamıza yetiyorsa kesin bir yerde hata yapıyor olmalıydık.
Ya sevme biçimimizde bir sorun olmalıydı ya sevgili seçimimizde..
Ya doğru işlere denk gelmiyorduk ya bakış açımızda bir terslik vardı
Hayat tüm renklerini bir yelpaze gibi açıp önümüze sunarken ,tüm düşlerimiz pembeden siyaha doğru yol alıyor,her düşüşümüzde “ben daha güçlüyüm artık “ diyerek ayağa kalkmayı marifet sanıyorduk.
Oysa kadın dergilerinin yazdığı bir çok şeyi yapmış ,bilenlerimiz bilmeyenlere bolca akıl vermişti ama yine de hayatımız o reklam filmlerinde tüm dişlerini göstererek gülen kadınlara benzememişti bir türlü.
Hiç kimse bize ; suçun da ,suçlunun da olmadığı bir oyun içinde olduğumuzu, karşımıza çıkan olay ve insanları suçlamadan, hiçbir doğru ve yanlışa koymadan sadece yaşamamız gerektiğini anlatmadı.
Hiç kimse bize ; Hemen hepimizin hayatının aynı eksik gediklerle yaşandığını, marifetin en ideal olana ulaşmaya çalışmak değil ,kendimizi olduğumuz haliyle kabul edip sevmemizde olduğunu anlatmadı.
Mutluluk en ideal eşin, sevgilinin ,en güzel işin, en büyük evin arkasında saklı değildi.
Mutluluk paranın, kariyerin , ve gücün arkasında da değildi.
Peki biz neden böyle olduğuna inandırılmıştık ?
Çok büyük bir aşkla başlayan ilişkiler gözümüzün önünde yok olup giderken ,insanlar saray yavrusu evlerin içinde avuç dolusu hap yutarken hepimiz nasıl olup da bu yalanı elbirliğiyle desteklemiştik.
O filmlerdeki kadınlar kadar güzel,o adamlar kadar güçlü ve zengin olduğumuzda ne olacak sanıyorduk ?
Üzerinde “mutluluk “yazan bir hediye kutusu mu vardı bu saydıklarımın yanında eşantiyon olarak verilen ?
Boynumuza taktığımız pahalı mücevherlerin ışıltısında ,giydiğimiz ipek elbiselerin içinde mi gizliydi yoksa ?
Ne çok kapısından dönmüştük “mutluluk adı” verilen sonların
Kimler bize nasıl öğrettiler mutluluğu ?
Okullarda ders olarak öğrenmediğimiz formül, çözmediğimiz havuz problemi kalmamıştı da bir tek “mutluluk “çok bilinmeyenli denklemin bilinmeyen X’i olarak hayatımıza hükmetmeye devam etmişti.
Çocukluğumuzda elimize verilen bir oyuncak paketini açarken ,bayramda alınan bir çift ayakkabının bağcığını bağlarken hemen yanıbaşımızda değil miydi ?
Öğretmenlerimiz beyaz yakamıza küçük bir çengelli iğne ile kırmızı kurdele bağlarken,annemiz en sevdiğimiz keki fırından çıkarırken birlikte değil miydik ?
Sonra ne oldu da kayıplara karıştı ?
Yine rengarenk ayakkabılar,çantalar almaya devam ediyoruz,en güzel elbiseleri giyiyor en pahalı arabalara biniyoruz ama o bize hafif bir rüzgar esintisi gibi çarpıp tekrar kayboluveriyor.
Mutluluğumuzu bağladığımız değerleri mi değiştirdik acaba ?
Bir soralım kendimize ;
Hiçbir arabanın koltuk derisi ,hiçbir elbisenin kumaşı içten sıcak bir dokunuşun ,sarılışın yerini tutabildi mi ?
Birbirimize attığımız yüzlerce mail ,paylaştığımız onca şarkı ,şiir sevdiğimiz insanın bir gülüşünün bakışının yerini alabildi mi ?
İçip ağlayıp dertlendiğimiz günlerde acınızı, bir dostunuzun omzu dışında kimle paylaşabildiniz ?
Mutluluk buydu oysa .Yürekten bir sarılıştı Sevdiğinin nefesini teninde hissetmekti
Gözlerimizin en dibinden parlayan o ışıktı.
Saksıdaki çiçeğimizin verdiği tomurcuk ,çalan kapı zili,çocukların kocaman gülüşüydü.

Alıntı.

Çok güzel bir paylaşım olmuş.Emeğinize sağlık