Kimse beni anlamıyor

Merhaba, şimdi şöyle çok garip hocam okuldayken hep yalnız takılırım. Birisi yandan bana baktığında neden bu kadar asosyal dememesi için kalabalık bir arkadaş ortamına girerim ama fazla sesimi çıkarmam.

Kendim tipte birisini istiyorum ama bulamıyorum. Sessiz, bir sanata veya alana yönelik bilgisi olan en çokta Tarih, yeri geldiğinde konuşup susmasını bilen birisini çok aradım fakat bulamıyorum.

Sorun şu ne kadar değişmek istedim olmadı ne kadar onlar gibi yani diğer insanlar gibi olmak istedim yapamadım.

Bu sorunlar her gün yüzleşiyorum kendi alanlarım var;
Yazılım, Tarih, coğrafya, felsefe ve Gizli mabet
Bu yukarıda saydıklarım bir sorun değil. Aksine bunlar benim her defasında kendi-kendime "neden bu kadar yalnızım?" Sorusunu sormama engel oluyor.

Okul çıkışı yalnızım, yemek yerken yalnızım, spora giderken yalnızım kısacası hep yalnızım. Şimdi ben söylemiyorum robot gibi hep yalnızım ama günün çok az kısmını konuşarak eğlenerek geçiriyorum.


Sorunun esas amacına gelelim, bu sorundan birazda olsa kurtulmak istiyorum. Yardımlarınız için şimdiden teşekkürler

İnsan sosyal bir varlık ve sosyal olmaya ihtiyaç duyar. Onlara ihtiyaç duymuyorum derseniz yalan söylersiniz ki zaten söylememişsiniz aksine düzeltmeye çalışıyorsunuz. Peki şunu hiç düşündünüz mü? Belki de insanlar tarafından onaylanmamaktan korktuğunuz veya düzgün iletişim kuramamaktan endişe ettiğiniz için bu kadar uzak duruyorsunuzdur. Sanatla ilgilenen arkadaşlar da edinebilirsiniz, diğer insanlarla da takılabilirsiniz. İlla yalnız yaşamanıza gerek yok. Ayrıca bu insanlarla takılmak istememenizin bir diğer nedeni o insanlar gibi olmaktan korkmak da olabilir. Bu benim fikrim değil, ismini unuttuğum bir psikoloğun bu konuda videosu vardı. Belki de düşündüğünüz kadar içgörü sahibi değilsiniz. Belki de özgüven sorunlarınız var veya terk edilme. Bu tarz konuları bahane ederek yalnızlaştırıyorsunuzdur kendinizi. Bir sorun dürüstçe kendinize: neden yalnızım? Yanıtları yazın aklınıza geldikçe ama dürüstçe. Bir de biraz kabuğunuzdan çıkıp sosyalleşmek gerek tabi. Örneğin sabah gördüğünüz güvenlikçiyle selamlaşmak bile bir iletişim. O aşırı sessizlik kabuğundan çıkmak için kendinizi zorlarsanız zamanla acaba dinlenmiyor muyum, insanlar beni anlıyor mu düşünceleriniz azalacak. Biliyorum bu yazdıklarıma da direnç gösterip öyle olmadığını kanıtlayacak örnekler vereceksiniz ama bilinçaltı bilinç gibi çalışmaz. O yüzden biraz kendinize bu söylediklerimi düşünmek için zaman tanıyın.

venusyenbiri' Alıntı:

İnsan sosyal bir varlık ve sosyal olmaya ihtiyaç duyar. Onlara ihtiyaç duymuyorum derseniz yalan söylersiniz ki zaten söylememişsiniz aksine düzeltmeye çalışıyorsunuz. Peki şunu hiç düşündünüz mü? Belki de insanlar tarafından onaylanmamaktan korktuğunuz veya düzgün iletişim kuramamaktan endişe ettiğiniz için bu kadar uzak duruyorsunuzdur. Sanatla ilgilenen arkadaşlar da edinebilirsiniz, diğer insanlarla da takılabilirsiniz. İlla yalnız yaşamanıza gerek yok. Ayrıca bu insanlarla takılmak istememenizin bir diğer nedeni o insanlar gibi olmaktan korkmak da olabilir. Bu benim fikrim değil, ismini unuttuğum bir psikoloğun bu konuda videosu vardı. Belki de düşündüğünüz kadar içgörü sahibi değilsiniz. Belki de özgüven sorunlarınız var veya terk edilme. Bu tarz konuları bahane ederek yalnızlaştırıyorsunuzdur kendinizi. Bir sorun dürüstçe kendinize: neden yalnızım? Yanıtları yazın aklınıza geldikçe ama dürüstçe. Bir de biraz kabuğunuzdan çıkıp sosyalleşmek gerek tabi. Örneğin sabah gördüğünüz güvenlikçiyle selamlaşmak bile bir iletişim. O aşırı sessizlik kabuğundan çıkmak için kendinizi zorlarsanız zamanla acaba dinlenmiyor muyum, insanlar beni anlıyor mu düşünceleriniz azalacak. Biliyorum bu yazdıklarıma da direnç gösterip öyle olmadığını kanıtlayacak örnekler vereceksiniz ama bilinçaltı bilinç gibi çalışmaz. O yüzden biraz kendinize bu söylediklerimi düşünmek için zaman tanıyın.

Genişletmek için tıkla ...

Özgüven konusunda hiç bir sorunum yok. Ama sanki ben insanlara yakınlaşmaya çalışırken, onlar benden uzak kalmayı seçiyormuş gibi. Herhalde bende öyle düşünüyor olabilirim. Ama bu gün insanlarla daha fazla iletişim kurmaya çalışacağım. Teşekkür ederim

Rudolf sebottendorf' Alıntı:

Merhaba, şimdi şöyle çok garip hocam okuldayken hep yalnız takılırım. Birisi yandan bana baktığında neden bu kadar asosyal dememesi için kalabalık bir arkadaş ortamına girerim ama fazla sesimi çıkarmam.

Kendim tipte birisini istiyorum ama bulamıyorum. Sessiz, bir sanata veya alana yönelik bilgisi olan en çokta Tarih, yeri geldiğinde konuşup susmasını bilen birisini çok aradım fakat bulamıyorum.

Sorun şu ne kadar değişmek istedim olmadı ne kadar onlar gibi yani diğer insanlar gibi olmak istedim yapamadım.

Bu sorunlar her gün yüzleşiyorum kendi alanlarım var;
Yazılım, Tarih, coğrafya, felsefe ve Gizli mabet
Bu yukarıda saydıklarım bir sorun değil. Aksine bunlar benim her defasında kendi-kendime "neden bu kadar yalnızım?" Sorusunu sormama engel oluyor.

Okul çıkışı yalnızım, yemek yerken yalnızım, spora giderken yalnızım kısacası hep yalnızım. Şimdi ben söylemiyorum robot gibi hep yalnızım ama günün çok az kısmını konuşarak eğlenerek geçiriyorum.


Sorunun esas amacına gelelim, bu sorundan birazda olsa kurtulmak istiyorum. Yardımlarınız için şimdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla ...

Merhaba bence yalnızlığı bir sorun olarak görmemelisiniz. Bana kalırsa yalnızlık özgürlük alanı ve özgünleşmek için mükemmel bir fırsat. Bende sizin gibiyim ama tersine bu durumdan keyif alıyorum. Geç oldu ama karşıma benimle aynı olan biri çıktı evlendim. Bireysel yalnızlığımızı iki kişilik yalnızlığa çevirdik. Bence bu yalnızlaşma durumunu kendinizi geliştirmeye verebilirsiniz. Merak etmeyin yalnız değilsiniz emin olun onlarla karşılaşacaksınız. Kendinizden keyif almaya bakın. Kendinizi sevin. Yalnızlığınızı sevin. İşte o zaman birşeyler değişir.

Kimse sizi anlamak zorunda değil. Kimseye kendinizi anlatmak zorunda da değilsiniz. Kendinizi şartlamayın.

Rudolf sebottendorf' Alıntı:

Kendim tipte birisini istiyorum ama bulamıyorum. Sessiz, bir sanata veya alana yönelik bilgisi olan en çokta Tarih, yeri geldiğinde konuşup susmasını bilen birisini çok aradım fakat bulamıyorum.

Genişletmek için tıkla ...

Bakın burada şartlı talepler var. Benim gibi, bana benzer vs vs.. Duvarı çevrenize değil, kendinize örmüşsünüz farkında değilsiniz.

Hayatta karşımıza çıkan insanlar bizde olanı tekrar bize yansıtır. Benim gibi değil dedikleriniz, sizin gölge yanınız olabilir. Kendinizi 3. Bir şahıs gibi daha detaylı gözlemleyin.

Eskiden ben de sizin gibiydim. Boş muhabbetten hoşlanmam; karşımdaki insan bana bir şeyler aktarabilecek bilgi düzeyinde olsun isterdim. Çeşitli alanlara da ilgim vardı fakat ben bunları talep ettikçe yalnız kalıyordum.
Sonra bir arkadaşım bana dedi ki "bu istediğin özelliklerin tek bir insanda olmasının ve onun da sana denk gelip seninle arkadaş olmasının mümkünatı yok. Hepsini tek bir kişide istemek yerine birden fazla kişide birer özellik iste. Herkesle her istediğin sohbeti yapamazsın."
Sanat mı konuşmak istiyorsunuz? O zaman sanatla alakalı gruplara dahil olun ve oradan edindiğiniz arkadaşlarla sanat harici bir muhabbet gerçekleştirmeyin. Tarih mi konuşmak istiyorsunuz? Yine aynı şekilde...
Benim gündelik sohbetler yaptığım arkadaşlarım başkadır, siyasi meseleler hakkında konuştuklarım başka; özelimi açtığım başkadır yardım istediğim başka... Arkadaş çevremi farklı gruplar olacak şekilde taleplerime uygun düzenledim.

İkinci olarak seçici olabilirsiniz fakat yakın ilişkiler kurduğunuz insanlara karşı fazla eleştirel olmaktan kaçının. Herkes siz değil, herkesin doğruları da sizin doğrularınızla aynı değil. Her insanın içine doğduğu aile, çevre ve yaşamış olduğu hayat yolu bir değil. O sebeple hayata bakış açısı ve hayatı yaşayış biçimi sizinle aynı olamaz.

Sizi en iyi kendiniz anlayabilir.Bunların yanı sıra kendinize benzettiğiniz veya kabul edebileceğiniz kişilerin size zarar verip vermeyeceği belirsiz.Beklentilerinize uyan kişilerle sağlıklı bir ilişki kuramayabilirsiniz.

Rudolf sebottendorf' Alıntı:

Ama sanki ben insanlara yakınlaşmaya çalışırken, onlar benden uzak kalmayı seçiyormuş gibi. Herhalde bende öyle düşünüyor olabilirim.

Genişletmek için tıkla ...

İnsanların her günü aynı olmaz. Bazen uzak kalmak isterler, bazen yakın. Eğer birbirinize bir zararınız yoksa her şey uyum meselesidir. Karşılıklı ilişkilerde anlayış ve saygı önemlidir. Bunu uygulamayan kişilerin eninde sonunda size zararı olur. Yani aslında içgüdüsel olarak düşündüğünüz şey sizi kurtarıyor da olabilir. Hiçbir şeye tek taraflı bakmayın.

Önceliğiniz yalnız hissetmemek olsun. Çünkü asosyallik ve yalnızlık farklı şeylerdir. Asosyallik her zaman kötü değil, hatta yerine göre iyi bile. Fakat yalnızlık kötü, insanı bunalıma sokar. Bunu atlatmak için önünüzde çok yol var. En basitinden ilgi alanlarınla ilgili discord vb. sunuculara katılıp, aynı tip insanlarla tanışıp kendi değerlerine uygun insanlar bulabilirsin. Spor ya da eğlence faaliyetleri, tiyatro gibi şeyler de insan içine çıkınca kendini daha iyi hissetmeni ve insanlarla tanışabilme fırsatı sağlar. Yani düşündüğünüzde yapabileceğiniz çok fazla şey var.

Ayrıca, unutmayın ki her insanın düşünme şekli farklıdır. Siz biraz da kendinizi diğerlerine yakın hissetmiyorsunuz gibime geldi. Bunu unutun. Dünyadaki en cesaretli, en yetenekli, en girişken ve zeki kişi artık sizsiniz. Modunuzu yükseltirseniz, enerjiniz de yükselir. Böylece daha çok kendiniz gibi davranırsınız ve ilgi çekmeye başlarsınız. En sihirli şey, insanları olduğunuz gibi çekmeniz ve sizi öyle kabul etmeleridir. Bu yüzden sorunlarınız için işe koyulun ve basit düşüncesel engellerden arının. (Ve söylediklerime inanın, dışarıdaki insanlara biraz baktığınızda otomatik olarak inanacaksınız)

Mabetinizin sevimli pandası star53 yazdı. İyi günler.

tuanadolunay' Alıntı:

Merhaba bence yalnızlığı bir sorun olarak görmemelisiniz. Bana kalırsa yalnızlık özgürlük alanı ve özgünleşmek için mükemmel bir fırsat. Bende sizin gibiyim ama tersine bu durumdan keyif alıyorum. Geç oldu ama karşıma benimle aynı olan biri çıktı evlendim. Bireysel yalnızlığımızı iki kişilik yalnızlığa çevirdik. Bence bu yalnızlaşma durumunu kendinizi geliştirmeye verebilirsiniz. Merak etmeyin yalnız değilsiniz emin olun onlarla karşılaşacaksınız. Kendinizden keyif almaya bakın. Kendinizi sevin. Yalnızlığınızı sevin. İşte o zaman birşeyler değişir.

Genişletmek için tıkla ...

Teşekkür ederim

star53' Alıntı:

İnsanların her günü aynı olmaz. Bazen uzak kalmak isterler, bazen yakın. Eğer birbirinize bir zararınız yoksa her şey uyum meselesidir. Karşılıklı ilişkilerde anlayış ve saygı önemlidir. Bunu uygulamayan kişilerin eninde sonunda size zararı olur. Yani aslında içgüdüsel olarak düşündüğünüz şey sizi kurtarıyor da olabilir. Hiçbir şeye tek taraflı bakmayın.

Önceliğiniz yalnız hissetmemek olsun. Çünkü asosyallik ve yalnızlık farklı şeylerdir. Asosyallik her zaman kötü değil, hatta yerine göre iyi bile. Fakat yalnızlık kötü, insanı bunalıma sokar. Bunu atlatmak için önünüzde çok yol var. En basitinden ilgi alanlarınla ilgili discord vb. sunuculara katılıp, aynı tip insanlarla tanışıp kendi değerlerine uygun insanlar bulabilirsin. Spor ya da eğlence faaliyetleri, tiyatro gibi şeyler de insan içine çıkınca kendini daha iyi hissetmeni ve insanlarla tanışabilme fırsatı sağlar. Yani düşündüğünüzde yapabileceğiniz çok fazla şey var.

Ayrıca, unutmayın ki her insanın düşünme şekli farklıdır. Siz biraz da kendinizi diğerlerine yakın hissetmiyorsunuz gibime geldi. Bunu unutun. Dünyadaki en cesaretli, en yetenekli, en girişken ve zeki kişi artık sizsiniz. Modunuzu yükseltirseniz, enerjiniz de yükselir. Böylece daha çok kendiniz gibi davranırsınız ve ilgi çekmeye başlarsınız. En sihirli şey, insanları olduğunuz gibi çekmeniz ve sizi öyle kabul etmeleridir. Bu yüzden sorunlarınız için işe koyulun ve basit düşüncesel engellerden arının. (Ve söylediklerime inanın, dışarıdaki insanlara biraz baktığınızda otomatik olarak inanacaksınız)

Mabetinizin sevimli pandası star53 yazdı. İyi günler.

Genişletmek için tıkla ...

Haklısınız, mesele şu benim çok iyi pozitif enerjim var. Fakat sorunda şu pozitif enerjili olduğum halde kendim gibi birisini bulamıyorum. Diğerleri benim sorunlarımı anlamıyor. İşte herşeyin yeri var;
Sporun, sanatın, tarihin vs. Ve bazen dertleşmelerinde yeri vardır. Fakat dertleşmeler açıldığında ben konuştuğumda kimse dinlemiyor ve anlamıyor. Şimdi çoğu kesim( Aile terbiyesi alanlar) birisi konuşurken lafının kesilmeyip, sonuna kadar dinlendiğini bilir ve dinleyenlerde var zaten ama atıyorum 30 kişilik ortamda beni sadece 1 veya 2 kişi anlar.

Rudolf sebottendorf' Alıntı:

Haklısınız, mesele şu benim çok iyi pozitif enerjim var. Fakat sorunda şu pozitif enerjili olduğum halde kendim gibi birisini bulamıyorum. Diğerleri benim sorunlarımı anlamıyor. İşte herşeyin yeri var;
Sporun, sanatın, tarihin vs. Ve bazen dertleşmelerinde yeri vardır. Fakat dertleşmeler açıldığında ben konuştuğumda kimse dinlemiyor ve anlamıyor. Şimdi çoğu kesim( Aile terbiyesi alanlar) birisi konuşurken lafının kesilmeyip, sonuna kadar dinlendiğini bilir ve dinleyenlerde var zaten ama atıyorum 30 kişilik ortamda beni sadece 1 veya 2 kişi anlar.

Genişletmek için tıkla ...

Kendi tecrübelerime dayanarak söylüyorum ki o bir ya da iki kişi dışındaki insanlar gereksiz fazlalık olur. Dinleyenlerin de çoğu derdinizi gerçekten dinlemez, çünkü umursamaz. Herkesin derdi kendine derler. O yüzden dertlerinizi chatgpt'ye anlatsanız muhtemelen yanınızdaki insanlardan çok daha fazla yardım görürsünüz. Öyle insanlar varlar, ama bulmak için gerekirse biraz konfor alanınızdan çıkın. Sonuçta bir hedefiniz var. Bulana kadar devam edin yeter. Ayrıca bunun bir sorun olmadığını da bilmelisiniz. İnsanların huyları işte Al gülüm ver gülüm mantığı. Bu yüzden özellikle kendiniz olun ve yeni çevreler edinin. Sizi anlayan, olduğunuz gibi kabul eden birilerini bulacaksınız dedim.

Hatta kamerayı biraz da bana çevireyim. Ben normalde çok hızlı konuşurum. (kesinlikle çok hızlı düşündüğümden değil) Sırf bu yüzden bile arkadaşlarım beni anlamayabilir, sonrasında hızı düşürüp tonlamalara dikkat edince rahatlarlar. Bir arkadaşım bana bir şey danışmak isterse yardımcı olurum. Fakat bunu devamlı isterse ben bunu "hazıra alıştığı" düşüncesiyle reddederim. Çünkü insanlar problemlerini kendileri çözecek kadar güçlü olabilmeli. Tabi tek başına çözemeyeceği sorunlar için bu dediğim istisna. Alışkanlık haline getirenler için söylüyorum. Bu gün çok iyi iletişim kurduğum bir insan yarın benimle konuşmayı bırakmak isterse üstelemem. Çünkü benim aklıma benim için biçtiği değerin bu kadar basit olduğu gelir. Ve karşılıklı olarak "silerim". Bazen de pek ilgili görünmeyen bir insan aslında ne kadar değerli olduğunu gösterir ve "her şey göründüğü gibi değilmiş" derim. Tamamen vurdumduymazlık örneğiyim. Birilerine yaranmak için bir şeyler yapmam. Bana ters gelen şey terstir, işime bile yarayacaksa içimden gelmeyen şeyi yapmam. Ama kafama göre davranırım. Kendimi hiçbir şekilde engellemem. İnsanların ne dediği umrumda değildir. Çünkü herkes kendi penceresinden bakar hayata. Buna rağmen çok değerli dostlarım, arkadaşlarım var. Benim gibi ne yapacağı belli olmayan bir deli bile böyle güzel insanları bulabiliyorsa sizin mazeretiniz nedir? Bunun gibi örnekleri şimdi sen düşün. Sence aradığın şey nedir? Yani seni gerçekten rahatsız eden şey nedir? Dert anlatamamak mı? Beraber çıkıp eğlenememek mi? Seni kimsenin anlamaması mı? Acı gerçekler şudur ki kimsenin UMRUNDA DEĞİL. Yani kafanıza takmayın lütfen, dost tavsiyesi olarak herkese söylüyorum. İçinizden geldiği gibi yaşayın ve ne lazımsa bir şekilde deneye deneye yapın. Sonrasını da akışa bırakın. Bu dünyada herkesin sorunları vardır ama bu çözülemeyeceği anlamına gelmez.

Yazdıkça aklıma geliyor, ortamlarda ilgi çekici şekilde konuşmayı öğrenmek bazı sorunlarınızı da çözebilir. Bu konunun da üzerine düşün derim

Umarım yazdıklarım size ya da başkalarına sıkıntı vermiyordur, veriyorsa da özürlerimi sunarım. Fakat bunlar hayat dediğimiz şeyin tuzu biberi. Keyif almaya bakın

*site bir süreliğine hata verdiği için gecikme oldu, kusura bakmayın

Rudolf sebottendorf' Alıntı:

Merhaba, şimdi şöyle çok garip hocam okuldayken hep yalnız takılırım. Birisi yandan bana baktığında neden bu kadar asosyal dememesi için kalabalık bir arkadaş ortamına girerim ama fazla sesimi çıkarmam.

Kendim tipte birisini istiyorum ama bulamıyorum. Sessiz, bir sanata veya alana yönelik bilgisi olan en çokta Tarih, yeri geldiğinde konuşup susmasını bilen birisini çok aradım fakat bulamıyorum.

Sorun şu ne kadar değişmek istedim olmadı ne kadar onlar gibi yani diğer insanlar gibi olmak istedim yapamadım.

Bu sorunlar her gün yüzleşiyorum kendi alanlarım var;
Yazılım, Tarih, coğrafya, felsefe ve Gizli mabet
Bu yukarıda saydıklarım bir sorun değil. Aksine bunlar benim her defasında kendi-kendime "neden bu kadar yalnızım?" Sorusunu sormama engel oluyor.

Okul çıkışı yalnızım, yemek yerken yalnızım, spora giderken yalnızım kısacası hep yalnızım. Şimdi ben söylemiyorum robot gibi hep yalnızım ama günün çok az kısmını konuşarak eğlenerek geçiriyorum.


Sorunun esas amacına gelelim, bu sorundan birazda olsa kurtulmak istiyorum. Yardımlarınız için şimdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla ...

Spor yapmanı öneriririm seni anladım gerçekten. Düzenli olarak bi spor ile ilgilenirsen bu durumun düzeleceğini düşünüyorum. Hakkın da hayırlısı olsun.

Sen de biraz havalı ol cnm aaa

M o r b i u S' Alıntı:

Spor yapmanı öneriririm seni anladım gerçekten. Düzenli olarak bi spor ile ilgilenirsen bu durumun düzeleceğini düşünüyorum. Hakkın da hayırlısı olsun.

Genişletmek için tıkla ...

Söyledim zaten yukarıda spora gittiğimi hocam herhalde detaylı okumadınız

Retro' Alıntı:

Sen de biraz havalı ol cnm aaa

Genişletmek için tıkla ...

Nasıl yani?

Rudolf sebottendorf' Alıntı:

Söyledim zaten yukarıda spora gittiğimi hocam herhalde detaylı okumadınız

Genişletmek için tıkla ...

Göremedim atlamış olabilirim kusura bakma.

M o r b i u S' Alıntı:

Göremedim atlamış olabilirim kusura bakma.

Genişletmek için tıkla ...

sorun değil hocam olur öyle iyi günler

Dopamin azlığından.

Rudolf sebottendorf' Alıntı:

Merhaba, şimdi şöyle çok garip hocam okuldayken hep yalnız takılırım. Birisi yandan bana baktığında neden bu kadar asosyal dememesi için kalabalık bir arkadaş ortamına girerim ama fazla sesimi çıkarmam.

Kendim tipte birisini istiyorum ama bulamıyorum. Sessiz, bir sanata veya alana yönelik bilgisi olan en çokta Tarih, yeri geldiğinde konuşup susmasını bilen birisini çok aradım fakat bulamıyorum.

Sorun şu ne kadar değişmek istedim olmadı ne kadar onlar gibi yani diğer insanlar gibi olmak istedim yapamadım.

Bu sorunlar her gün yüzleşiyorum kendi alanlarım var;
Yazılım, Tarih, coğrafya, felsefe ve Gizli mabet
Bu yukarıda saydıklarım bir sorun değil. Aksine bunlar benim her defasında kendi-kendime "neden bu kadar yalnızım?" Sorusunu sormama engel oluyor.

Okul çıkışı yalnızım, yemek yerken yalnızım, spora giderken yalnızım kısacası hep yalnızım. Şimdi ben söylemiyorum robot gibi hep yalnızım ama günün çok az kısmını konuşarak eğlenerek geçiriyorum.


Sorunun esas amacına gelelim, bu sorundan birazda olsa kurtulmak istiyorum. Yardımlarınız için şimdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla ...

Yalnızlık ben ve senin gibi insanlara verilmiş en büyük ceza gibi gözükebilir ama aslında en büyük nimet.Neden hayatı sadece evli,mutlu,çocuklu olmaktan ibaret sanan insanlara kendini kanıtlamaya çalışarak geçiriyorsun? Bırak onlar kendilerini sana kanıtlasınlar.

lightofgoddess' Alıntı:

Yalnızlık ben ve senin gibi insanlara verilmiş en büyük ceza gibi gözükebilir ama aslında en büyük nimet.Neden hayatı sadece evli,mutlu,çocuklu olmaktan ibaret sanan insanlara kendini kanıtlamaya çalışarak geçiriyorsun? Bırak onlar kendilerini sana kanıtlasınlar.

Genişletmek için tıkla ...

Evlilik mutluluk çocuk güzel ama sürekli sorumluluk halı insanı yıpratabiliyor hele bide erken evlendiysen benim gibi daha da zor ama sorsalar dünyaya bir daha gelsen evlenirmisin kesinlikle evlenmem. Evlenecek olsam da yine eşimle evlenmek isterim ama çocuk çok farklı birşey senin canından bı parça onun için dünyaları verseler değişimiyor.