Kadın

“Herhangi bir kadın bir çocuk doğurabilir; bu çok basit bir olaydır. Ancak bir anne olmak büyük bir sanat gerektirir, büyük bir anlayış gerektirir.
Ve iki tuzak şunlardır: Ya çocuğu ihmal edersin, ondan bıkarsın ya da çocukla ilgili olarak aşırı ciddi hale gelir ve ona yük olmaya başlarsın. Her ikisi de yanlıştır. Çocuğa yardım et ama sadece bundan keyif aldığın için. Ve asla onun sana borcu olduğunu hissetme. Tam tersine o annesi olarak seni seçtiği için ona şükran duy. Bırak anneliğin onunla birlikte çiçek açsın.
Şayet anneliğinin içinde çiçek açabilirsen çocuğa sonsuza dek şükran duyacaksın. Ve doğaldır ki bir şeylerden vazgeçmek gerekecek ama bunlar ...neşeyle yapılmak zorunda. Sadece o zaman bu bir fedakârlıktır! Bunu neşeyle yapmazsan o bir fedakârlık değildir. Fedakârlık (sacrifice) kutsal (sacred) sözcüğünden gelir. Onu neşeyle yaparsan, kutsaldır. Onu neşeyle yapmazsan, o zaman yalnızca bir görev yerine getiriyorsun ve tüm görevler çirkindir, onlar kutsal değildir.
Bu muhteşem bir fırsattır. Bunun üzerine derin bir şekilde meditasyon yap. Bir daha asla bu kadar derin bir bağ bulamayacaksın; aslında bir anne ile çocuğu arasındaki gibi başka hiçbir bağ yoktur. Karı koca, seven ve sevilen arasında bile anne ve çocuk arasındaki kadar derinlemesine bir bağ yoktur. O asla hiçbir kimse ile bu kadar derin olamaz. Çünkü çocuk senin içinde sen olarak dokuz ay yaşadı; başka hiç kimse senin içinde dokuz ay boyunca sen olarak yaşayamaz.
Ve çocuk er ya da geç ayrı bir birey haline gelecektir. Ama bilinçaltının derinlerinde bir yerlerde anne ve çocuk bağlı kalır. Eğer oğlun bir Buda olabilirse, bundan faydalanacaksın; eğer çocuğun gelişip güzel bir insan haline gelirse, bundan faydalanacaksın. Çünkü çocuk her zaman seninle bağlantı içinde kalacak. Sadece fiziksel bağlantı kopmuştur; ruhsal bağlantı asla kopmaz.
Tanrı'ya şükret. Annelik bir rahmettir.” OSHO