Işıkla buluşma

… O günden sonra herşey değişti önce etrafıma bakındım büyük çaresizlikler ve umudun pençesinde acı çığlıklarımla kıvranıyordum bu çaresizlik beni anlam veremediğim davranışlarda bulunmaya itti. Birşeyin kendini göstermesini ve umudun pençesinden beni kurtarmasını arzularıma kavuşturmasını da bekliyordum. Herşey büyük bir kaos halinde olup gidiyordu. Herşey inkar, sorgulama ve başkaldırı mekanizması üzerine çalışmaya başlamıştı. Anlamlandıramadığım şeylerle başbaşa kalmıştım. Anlamlandıramadığım şeyler her defasında beni tam hedeften vuruyorlardı. Zaten temeli atılan kimi düşünceler daha da büyüyordu benliğimde hiçbir şey yardımıma koşmuyordu. Sadece sorular ve cevapsız kalıyorlardı. Gitgide daha da büyüyorlardı ve tüm benliğimi kaplayacak kıvama geliyorlardı. Bu sorular tüm benliğimi kapladıkça hiçbir ışık belirtisi gözükmüyordu. Sanki ışığı benden alıp götürmüşlerdi. Ya da ben izin vermiştim ışığın tamamen benliğimden kopmasına. Karanlık çökmüştü her yer karanlıktı. Ve inanılmaz şekilde hayatım dehşetin kendisi olmuştu. Ve bu süregiden felsefi sistem benim hayata bakış açımı oluşturuyordu. Arkasından kimi kişiliklerin gölgesi altında kalmak, kendi benliğini unutmak ve kendini sınır ve sınırsızlık arasında temelsizlendirmek benim hayatı anlamlandırmama engel oluyordu. Düşünce sistemimi kendi kendime bazı faktörler sayesinde yıkamam beni ışıktan alıkoyuyordu. Ortaçağ kilisesinin skolastiğine uyum sağlayamıyordum. Ve yine bir gün bu pek yakın bir gün derin felsefi soruların peşinden gitme kararı aldım, bu kararı almamdaki sebep de yine bir gölgenin altında kalmamdan kaynaklanıyordu ama herşey daha da anlamsızlaşmaya başladıkça ve onlara anlam bulma çabalarına giriştikçe benliğimdeki odanın penceresinin önündeki perdeden güneş ışınlarının narin, usulca ama etkili nüfuz edişini gördüğümde şaşkınlıkla hayran kaldım ve belki de bu deneyim benim hayattaki nefesimi kesen ve beni hayata bağlayan en büyük anılarımdan biriydi. Daha öncesinde her ne kadar ışığın gelişine tanık olsam da her zaman baş çeviriyordum. Bu seferinde ışığı kabul edip beni aydınlatmasına izin verdim ve bunda karar kıldım. Sonrasında gerisi ip söküğü gibi geldi içime nüks eden huzur ve pozitif enerjinin beni ne kadar dinç kıldığını hatırladım. Yüksek benliğimin beni ne denli ayakta tuttuğuna şahit oldum. Egomun beni sürüklediği uçurumlar sanki bir anda yok olup gitti benliğimden. Ve bu yaşadığım olaylar bana kim olduğumu ve ne kadar değerli bir içgörüye sahip olduğumu hatırlattı. Ve bu hayatıma karşı olan yeni bir başlangıcın ürünü, ışığı gördüm ve o beni her zaman uyarıyordu her zaman varlığını belli ediyordu ama ben onu her zaman reddediyordum sonunda ve tekrar onunlayım, teşekkür ediyorum.

Sevgi ve ışıkla kalın.