Hayata Alışamamak

Merhaba , yaklaşık bir senedir böyle hissediyorum. Sanki buraya ait değilmişim gibi evden çıkasım gelmiyor. İnsanların bu kadar rahat ve herşeyi çözmüş gibi davranmalarına anlam veremiyorum nasıl mutlu oluyorlar bilmiyorum. Herşey ve herkesin kendi çıkarına hareket etmesi gerçek olmayan samimiyet ve bunun istisnasız herkeste olduğunu bilmek beni herkesten uzaklaştırıyor dediğim gibi evden bile çıkmıyorum iş bulmak istiyorum ama onuda yapamıyorum. Gün geliyor insana kendi ailesi bile çıkarına yaklaşıyor siz buna nasıl tahammül ediyorsunuz? Böyle bir his yaşayan varmı? Fazla düşünme ve fazla empati sendromu gibi durumlar ve bunların yorgunluğundan fazlasıyla muzdaribim. Çok sıkıntılı dönemler yaşadım ve hala yaşıyorumda nasıl aşabilirim bilmiyorum hemen her konuda insanlardan farklı düşünüyorum ve farklı noktaları görüyorum , öyle bir düzen varki bu deli muamelesi görmenize bile sebep olabiliyor. Soğuk kanlılıkla intiharı bile düşündüm ciddi anlamda buraya uyum sağlayamayacağımı düşünüp. Yıllardır burayı takip ederim bir yol gösterebilecek olan varsa dinlemek isterim.

Şimdi bu sitedeki çogu sizin gibidir ama şu yönümüz itibariyle birbirimizden ayrılıyoruz.
Sen ölümü düşünüyorsun, biz ya da ben yaşamayı seviyoruz/m.
Doktora git düzelmeyecek bir şey değil senin ki...
Allah yardım eder biraz gayret, istek ya hu!
Hayata yaşamaya geldik ölmeye gelinmez ki: )

Ben de aynı şekilde düşünüyorum,bir kere geldim dünyaya, ölümün de ötesi var diye ölemiyorum, yaşıyorum da sayılmaz. Hayatı sevmek için bir anlamı, bir amacı olması lazım. Kendine hedefler koy, güne umutla başlamak için. Psikolog yada psikiyatristler ne kadar başarılı olabilir muamma, hayatın aynı döngüde kötü haliyle devam ettikten sonra.

Yasama yerlesmek diye bir tabir var üstün dokmen de geçiyordu sanirim biraz araştırın faydasi olacaktir

İntihardan bahsetmişsiniz.Öncelikle gerekli tedaviyi almanızı öneriyorum ve yazdıklarımdan lütfen kötü etkilenmeyin.
Bende aynı duyguları paylaşıyorum.Kendimi salak gibi hissediyorum.Kafamda kurduklarımın gerçekliğinin olmaması yönünden.Tedavi için psikolog yararlı olabilir.
Psikiyatri ilaç verecektir o yüzden psikologu öneriyorum.İlaçlar iki yönden kötü oluyor(çoğaltılabilir).Sürekli ilaç içmeniz gerekir ve sorun yıllar boyu sürebilir ilaç terapisine rağmen.İlacın yan etkileri ve oluşturacağı stress sorun yaratabilir.Psikiyatri'nin sadece düşünmezse yapmaz anlayışı etkili değil.Alkol sigaranız yok ise ve bu döneme kadar suç veya çevrenize zararınız yoksa çok çok kolay bir şekilde sorunu çözebilirsiniz.Ayrıca bu yaşadığınız duygularınız evrensel ve ben ve sitedeki bir kaç kişi bu duyguları paylaşıyor.Yakınlarınıza bu konuyu açarsanız onlarında aynı durumda olduğunu göreceksiniz.Onların fikirlerini aktif bir şekilde dinlerseniz size çok güzel özet ve değerli cümleler sunacaklardır.Düşündüklerinizi onlarında anladığına inanın.Her ne kadar kolay bir süreç gibi yazmış olsam da zorlandığınız zaman sevgiye inanmayı deneyin.

Knka bu çok sıkıntılı bir durum. Acaba kendimizi zorlasak değişir mi bir şeyler ?