Gölge adamlar ve üstüme doğan güneş

Bir çöldeyim uçsuz bucaksız taşsız ağaçsız bulutlar simsiyah güneş gözükmüyor bile yer gök kırmızı renkte üstümde yırtık kumaşlar başım da bu kumaşlara sarılı ilerliyorum ileride harabe bir kulübe görüyorum yarısı yıkık dökük.
Yaklaştıkça kulübenin etrafında sürüsüyle neredeyse 2 metre boylarında cılız siyah gölge inanlar var fısıltılar çıkarıyorlar yanlarına yaklaştıkça fısıltılar yok oluyor gölge adamlar duman gibi dağılıyor başka yerden tekrar oluşuyor.
Kulübeye giriyorum odanın içerisi darma dağın bir penceresi var ve perdeyle örtülü içerisi loş ışık alıyor pencerenin önünde duruyorum ve ellerimi dua eder gibi açıyorum o an zaman duruyor adeta uzaklardan çok uzaklardan yumuşak ince bir sesle ezan okunuyor sadece sağ kulağıma geliyor ses sonra da sela okunuyor o kadar güzel bir ses ki anlatamam bittiğinde güneş bütün ışığıyla üstüme doğuyor adeta odanın içi aydınlanıyor.
Dışarı çıkıyorum o siyah gölgeler benden kaçırıyor fısıltıları iyice sessizleşiyor onları geride bırakıp geldiğim yoldan geri dönüyorum.

İçimden atamadığım unutmadığım bu rüyanın yorumunu bilen yorunlayan var mıdır?