Deccal'in Önsöz'ünden - Friedrich Nietzsche

Kişinin beni anlamasının,
hem de zorunlukla anlamasının koşulları,
—bunları pek iyi bilirim.
Benim yalnızca içtenliğime, tutkuma dayanabilmek için,
düşünsel konularda katılık kertesinde dürüst olması gerekir kişinin. Dağlarda yaşamaya, alışkın olması gerekir
— çağın siyasetinin ve halkların çıkarcılıklarının sefil gevezeliğini kendi altında görmeye.
Aldırmaz olmuş olması gerekir, hiç sormaması gerekir,
doğruluk yararlı mıdır diye,
bir kötü kader olup çıkar mı diye...
Bugün kimsenin sorma yürekliliğini göstermediği sorulara
sertliğin verdiği yatkınlık;
yasaklanmış olana yüreklilik;
labirente önceden-belirlenmişlik.
Yedi yalnızlıkta edinilmiş bir deneyim.
Yeni bir müzik için yeni kulaklar.
En uzaklar için yeni gözler.
Şimdiye dek sağır kalınmış doğrular için yeni bir vicdan.
Ve yüce üslubun iktisat istemi: gücünü,
heyecanlanmalarını derli-toplu tutmak...
Kendi kendine saygı; kendi kendine sevgi;
kendi kendisi karşısında koşulsuz bir özgürlük...
İşte! Bunlardır benim okurlarım ancak,
benim sahici okurlarım,
benim önceden belirlenmiş okurlarım:
geri kalan neye yarar ki
—geri kalan, insanlıktır yalnızca.—
Kişinin, gücüyle, ruhunun yüksekliğiyle,
insanlığa tepeden bakması gerekir
—hor görüşüyle...