Ben'den Inciler:)

Artık zamanın oyun oynamadığını biliyorum. Dün anılarımızı paylaşırken anladım bunu. Artık geriye dönüş yoktu. Hep çocuk kalacağımızı zannetmek yoktu. İnsanı en çok acıtan da bu ya! Geri gelmeyeceğini bilmek çocukluğunun, her anın ayrı değer taşıdığını ve milyonlarca, trilyonlarca anın olduğunu bilmek. Hepsi tek, hepsi bir. Zaman bitecek birgün, trilyonlarca anı barındırmasına rağmen. Sonra şu meşhur son gelecek. Ruh yok olmayacak ama. Vücudumuz toprağa girdiği andan itibaren şekil değiştirecek ve varoluşun bütün parçaları evrene yayılacak. Tek bir hücremiz bile boşa harcanmayacak. Bedenimizin tamamı evrenin işine yarayacak.

Ölümden bu yüzden korkmuyorum. İnsan işe yaradığını hissedince mutlu oluyor...

Her ne kadar kabul etmek istemesek de zaman, elimizden düşen incecik kum taneleri gibi dağılıyor sonsuzluğa. Belki gözlerimiz bir şahininki kadar keskin değil ama aynaya her baktığımızda yılların su gibi geçtiğini anlayabiliyoruz. Hele ki yüzümüze satır satır, ince ince işlenmişse o yıllar. Alnınız yılların şaşkınlığını, dudak kenarlarınız yılların mutluluğunu, kaşlarınızın ortası ise yılların kızgınlığını ve üzüntüsünü taşır. Zaman öyle bir siner ki yüzünüze, hangi maskeyi takarsanız takın herkes zamanın su olduğunu, akıp gittiğini anlayacaktır yüzünüzden. Evet, zaman sudur, akar. Biz o suda ordan oraya sürükleniriz nereye aktığımızı bilmeden. Öyle bir gideriz ki, geriye dönüp bakamayız bile. Öyle bir gideriz ki...

İnsan sadece ölürken değil, yaşarken de işe yaradığını bilmesi gerek. Bunu bilse daha mutlu olur bence.

Öldükten sonra işe yarayacağını bilmesi, insanın hayatının çoğu bölümünü farkındalıkla geçirmesi demek bence. Bu da mutluluktur.

Evet yok olacağını, hiç var olmamış gibi kaybolacağını düşünmek insanı hayattan da soğutabilir...

Eğer ölümden sonra yaşama inanıyorsanız böyle bir korkunuzun olmaması lazım ama öldükten sonra bir yaşam olmadığına inanıyorsanız en iyisi sadece şimdiye bakmaktır. Şimdi buradayım. Ben varken ölüm yok ölüm varken ben yokum demişti bir düşünür ama adını hatırlamıyorum.

Gunler duragan geciyor...
O kadar duragan ki artik saatin calistigini gormuyor, akreple yelkovanin birlestigine tanik olmuyorum. Bu gunler cok duragan geciyor. Sanki her gun birbirinin ayni ve hicbir sey hissetmiyorum hicbir sey ve hic kimse icin. Bazen bu monotonluk bile beni yoruyor. Bunu hissediyorum. Durup dinlenmek istiyorum, hep birileri cikiyor karsima, yine kosuyorum. Hep bu oluyor. Geliyorum, gidiyorum. Sonra yine geliyorum, gidiyorum. Biri geliyor yakinima, aramizda az da olsa mesafe var ama. O geliyor, konusuyor, anlatiyor, guluyor, ben de guluyorum onunla. Sonra baska seyler anlatiyor ve gidiyor. Aramizdaki mesafe o gittikce aciliyor, aciliyor... Sonra mesafe bile kalmiyor. O bile yok oluyor. Sanki hic gelmemis gibi gidiyor, gidiyor... Ve ben yine geliyorum. Gittigim gibi geliyorum. Sanki bir daha gitmeyecekmis gibi geliyorum. Sonra oturuyorum. Dusunmuyorum ne oldu ne bitti. Bir bakiyorum aksam olmus. Aksam oldugunun farkina variyorum, hic aksam olmuyormus gibi. Acikiyorum, yine garniturle yumurta pisiriyorum, tek kisilik. Bazen onu bile yapmiyorum. Sonra gece ilerliyor, karanlik daha derinlesiyor. Hava guzelse balkona cikiyorum, derin bir nefes aliyorum. Cigerlerim sisiyor, mideme iniyor hava, kalbim artik daha hizli carpiyor.Kendimi daha iyi hissetmeye basliyorum. Sonra baska seyler dusunuyorum. Yildizlara bakiyorum, yildizli bir geceyse. Oralarda birinin oldugunu hayal ediyorum, beni seven biri. Belki de Kucuk Prens... Hani dunyanin karmasikligindan kendini kurtarip ait oldugu yere, kendi kucuk gezegenine donen Kucuk Prens. Belki gercekten oyle biri vardir. Surekli bana 'devam et' dedigini hayal ediyorum. 'sadece olmayana odaklan' dedigini duyuyorum, 'bu dunya soguyacak bir gun' der gibi. Bana 'dayan' diyor, hissettiklerimden haberdarmis gibi. Ben de 'tamam' diyorum, 'devam edecegim, senin yaptigin gibi' diyorum. Ve belki bir gun ben de ait oldugum yere donerim diye dusunuyorum. Bu sanki baskalarinca cok onemli... Sanki herkes boyle dusunuyor. Hayir... Simdilik karsima benim gibi dusunen biri cikmadi. Cikmasini istiyorum, ama olmuyor. Herneyse...

Hayat herkese adil davranmiyor. Bunu kendim disinda herkes icin soyluyorum.

22.04.2012 20.34

Gunlugumden inciler...