godsadsmoke
Kayıtlı Üye
Sevgili mabet üyeleri yeniden merhabalar. Annem'e sürekli bu yaşadığı olayı anlattırırım. O'da her defasında "e daha önce anlattım ya" diye çıkışır. Ne zaman dinlesem garip gelir doğrusu. Annem ablam'ın doğumundan sonra ki lohusa döneminde *bizim eski evimiz dedem'den kaldığı için iki katlı, eski zamanlarda ki hanlar gibi yanlardan uzun ve geniş bir yapı idi* annem ve babam'ın yatak odası alt katta, yorganlar, battaniyeler ve diğer eşyalar üst kattaymış. Annem bir gece yorganları almak üzere üst kata çıkmış. "Yorganları aldım arkamı döndüğümde gözleri fincan gibi büyüklükte bir şeyle karşılaştım. Omzuma o anda bir ağırlık çöktü ne bağırabildim, ne de hareket edebildim." diye anlatır hep. Sonra babam annemi sürekli hocalara götürmüş. Hatta bir de hoca'nın biriyle komik bir anı yaşamış canım annem. Şehrimiz'e yakın olan bir kasaba'ya "Bir hoca'ya götürdü beni baban. Hocayı ziyarete gelmiş bir sürü kişi vardı. Hoca kafamıza bastonla vuruyor, tükürüp duruyordu. Dayanamadım bağırıp çıktım evden" diyor. "Sonra babanla kavga ettik bu inatçılığım yüzünden en sonunda bir hocaya dua yazdırdı baban, onun sayesinde artık rahata erdim" diye anlatır hep. Fakat asla detay vermiyor hatta bazen anlatmak bile istemiyor. Bu olayı anlatacağı zaman yüzü garip bir hal alıyor sanki hala ürküyormuş gibi geliyor.
.Annenin en saf halidir o dönem,bu hassasiyetle gizemli hadiselere tanık olmaları mümkün.Sanırım sizinkide böyle birşeydir.Tabi sebep ne olursa olsun insan ürker ve hafızadan silmek zor olur.
