Cygnus
Kayıtlı Üye
- Katılım
- 20 Ağu 2017
- Mesajlar
- 13
- Tepkime puanı
- 2
Merhabalar arkadaşlar bir sorunum var uzun zamandır . Bir kaç sene önce en yakın arkadaşlarım tarafından kalbim kırıldı ve buna benzer şeyler bende iz bıraktı . Kendimi soyutladım tüm herkesi hayatımdan çıkardım ailem dışında. Kendime güvenilir bir alan yarattığımı düşündüm . Dedim işlerime derslerime vereyim kendimi .Öyle de oldu haliyle ancak benimle arkadaş olmak isteyen herkesi kendimden uzaklaştırdım.Onlar bir şey istediklerinde yardımcı olmak istemedim ,konuşmak istemedim. Benimle vakit geçirmek isteyen insanlarla vakit geçirmedim , mesajlarını gördüğüm halde cevap vermedim ve bir kaç yalan söyledim. Asında bir kaç değil belki de fazla ama görmedim ,bilmiyorum ,bende yok ,işim vardı şeklindeydi .Arada belki biraz abarttım ama o an kendimi koruduğumu düşündüm insanlardan . Kalplerini çok kırdım belkide , ki bence çok kırdım ama elimde değildi. Çünkü böyle güvende olacağımı düşündüm.İhanet bir şekilde benliğime işlemiş . Bir de ihanete uğratan kişilerden biri kardeşiniz gibi gördüğünüz , çocukluk hatta bebeklik arkadaşınızsa tabiki atlatması kolay değildi ! Konuştuğum insanlar vardı ancak selam, günaydın ,nasılsın , whatsapp ta falanda sadece kuzenlerimle ya da işi düşen arkadaşlara he he diyip bilmiyorum diyip (tabi aslında biliyorum ama artık kimseye yardım edesim gelmiyor ben iyi olmalıyım, ben ezildim , artık ezilmek yok psikolejisiyle) geçiştirdim. Ancak 2016 sonu ve şu 2017 de sanki her şey değişti . Sanırım artık bu ihanet psikolejisinden çıktımdiye düşündüm hatta psikolağa gittim ne olur ne olmaz diye. Bir sorunum çıkmadı aslında. Depresyon diyebiliriz küçük çaplı ki sen bunun farkında ve atlatmışsın aslında iyi bir oranda dedi hatta bana şu ana kadar gelen hastalarından farklı olduğumu ve iletişimimin iyi olduğunu söyledi . Ben tabi oraya kendimden emin ve sorunlarımın farkında bir şekilde gittiğimden öyle söyledi.Kendisi de belirtti zaten bunu da . Sonuç olarak artık eskisi gibi olmak istediğimi artık güvenmeye hazır olduğumu söyledim ve yardım istedim doğal olarak. Sonra çok iyi bir şekilde iki üç haftada çok yol kat ettim.Psikolog bile bu çok iyi bir başarı dedi. Ancak sonra her şey ters tepti ve bu sefer ben ipin ucunu tutamadım ya da farklı bir şey ki bir süre sonra o arkadaşlarla yakın olamadım . Tabi durum çok açık yaptıklarım yüzünden ki bence haklılarda . Arada onların dalgaya alma arkadan konuşma gibi durumlarda oldu. Ben bunun psikolejisiyle işlerimi aksattım ve boşa saldım. Haliyle biraz korku sardı beni bazı durumlarda hatta canım artık hiçbir şey yapmak istemiyordu sanki. Bunun tabi ki o arkadaşlarımla iletişim kuramamla alakası var. Bende bu ikinci durumumun ve çöküşümün diyelim farkında olduğumdan psikolağa gitmedim ikinci defa . Zaten öyle büyütülecek aman aman bir şey yok diyen bir psikolağa da tekrar gitmeye gerek yok diye düşündüm . Şimdi size asıl sormak istediğim yaşadığım bu durumu o arkadaşlarıma anlatmam mı yoksa hiç bir şey konuşmadan önüme bakıp benimle konuşmaya iletişim kurmaya hazır olan , karşıma çıkan ya da benim bulduğum insanlarla ( yani güvenebileceğim) iletişim kurup onlarla yoluma devam etmek mi . Yine de size sormak istedim . Nadiren de olsa gidip anlatsammı diyorum ama sonra utanıyorum, yok diyorum emin olamıyorum ve yeni bir yolda devam edeyim diyorum. Kısacası kararsızım. Bu yüzden size sormak istedim.Biraz uzun oldu özür dilerim. İçimi dökerek anlatmak istemiştim
Şimdiden teşekkür ediyorum.
Şimdiden teşekkür ediyorum.