Bomboş Yaşamak

Öncelikle merhabalar imla kuralları ile ilgili çok fazla yanlış yapabilirim kusuruma bakmayın lütfen, önce sorunumu dile getireyim 18 yaşıma girdim iki gün önce fakat kendimi bildim bileli bomboş hissediyorum. Yani hiçbir şey bir önem kazanmıyor. Sanki yaşadığım hayatın baş rolü bana ait değilmiş gibi hissediyorum. Sabahları hep huzursuzluk içinde uyanıyorum bu olay ben uyuyana dek devam ediyor. Sürekli depresif bir haldeyim, hep ağlama modunda ya da boşvermişlik. Dediğim gibi kendimi bildim bileli bu hep böyleydi hiç değişmedi. Hiç kabul edemedim bu hayatı, hiç kabul edemedim yaşıyor oluşumu. Sanki her şeyi zorunlu yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Hatta sanki değil, öyle. Destek aldığım halde hiçbir şeyin işe yaramamış olmaması artık umutlarımı yitirmeme neden oldu. Kaldı ki bu his beni de kötü bir bataklığın dibine çekiyor. Böyle hissetmem kötü alışkanlıkların içine çekti beni. Belki defalarca intihar girişiminde bulundum fakat pek bir cesaretsiz ve beceriksiz olduğumdan dolayı hâlâ buradayım. Daha nasıl anlatabileceğimi bilmiyorum. Bu hissi yok edebilecek bir şey var mı merak ediyorum. Bu yüzden buraya böyle bir konu açtım. Sizin fikirlerinizi öğrenmeyi çok isterim. Önerilerinizi duymayı da. Sevgiler...

godsadsmoke' Alıntı:

Öncelikle merhabalar imla kuralları ile ilgili çok fazla yanlış yapabilirim kusuruma bakmayın lütfen, önce sorunumu dile getireyim 18 yaşıma girdim iki gün önce fakat kendimi bildim bileli bomboş hissediyorum. Yani hiçbir şey bir önem kazanmıyor. Sanki yaşadığım hayatın baş rolü bana ait değilmiş gibi hissediyorum. Sabahları hep huzursuzluk içinde uyanıyorum bu olay ben uyuyana dek devam ediyor. Sürekli depresif bir haldeyim, hep ağlama modunda ya da boşvermişlik. Dediğim gibi kendimi bildim bileli bu hep böyleydi hiç değişmedi. Hiç kabul edemedim bu hayatı, hiç kabul edemedim yaşıyor oluşumu. Sanki her şeyi zorunlu yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Hatta sanki değil, öyle. Destek aldığım halde hiçbir şeyin işe yaramamış olmaması artık umutlarımı yitirmeme neden oldu. Kaldı ki bu his beni de kötü bir bataklığın dibine çekiyor. Böyle hissetmem kötü alışkanlıkların içine çekti beni. Belki defalarca intihar girişiminde bulundum fakat pek bir cesaretsiz ve beceriksiz olduğumdan dolayı hâlâ buradayım. Daha nasıl anlatabileceğimi bilmiyorum. Bu hissi yok edebilecek bir şey var mı merak ediyorum. Bu yüzden buraya böyle bir konu açtım. Sizin fikirlerinizi öğrenmeyi çok isterim. Önerilerinizi duymayı da. Sevgiler...

Genişletmek için tıkla ...

Yapmayı sevdiğiniz herhangi bir şey var mı? Herhangi bir hobi veya ilgi alanı gibi? Sizi mutlu eden bir şey?

Çünkü toplum önümüze sadece bir sistem koydu ve bizden onu yaşamamız bekleniyor. Okuldan mezun ol, iş bul, evlen, çoluk çocuğa karış, emekli ol, torun torba peşinde koş vs. Eğer ki sıkıldığınız yaşam buysa bilin ki biraz isyan ettikten sonra insanlar sizin kendi yaşamınız hakkındaki kararlarınıza saygı duymak zorunda kalacaklardır. Eğer ki sıkıldığınız durum 'yaşamak' ise bu durumda kendinizi hayata bağlayacak bir şeyler bulmanız gerekiyor.

Yazdıklarının tıpatıp aynısını yaşıyorum.

Bir yandan baktığında düşündüğün şeyler doğru geliyor. Bu hayatın pek bir anlamı olmadığını düşünüyor çoğu kişi. Fakat bunun bir denge ve düzen içinde olduğunu, herkesin dünyaya gelişinin bir nedeni olduğunu bilmek insanı değerli yapar. İnsan doğmalı büyümeli ve ölmeli kadar kısa bi tanımı olmaması lazım hayatın. Çünkü içinde yaşadıklarınla değer kazanır hayat. Mantığınla değil de duygularınla yaşamak güzeldir. Hisler insanları asla yanıltmaz. Yeterli yaşa gelince arkanda belirli güzellikler bırakmak,insanlara bilgiler aktarıcı metinler yazmak ayakta tutar insanı. Kısacası çalışmak gerekir. Kendine vakit ayırıp sevdiğin şeyleri yapmalısın. Bu yorucu hayata karşı çakralarının dengesinin bozulduğunu tahmin ediyorum. Bunun için sana "ruhun 7 kapısı" kitabını öneriyorum. Ben biraz ergenlik dönemi içinde ben kimin sorusunu sormayı unuttuğunu düşünüyorum. Senin için zaman ayrılmış ve dünyaya getirilmişsin, yaratılmışsın. Kısaca sana zaman ayrılmış. Sen de kendin için zaman ayırmalısın...

İntihar falan gelmesin aklınıza asla. Bu yaşlarda çok normal hissettikleriniz; okul, meslek, arkadaşlık, aile vs. her şeyin dönüm noktalarını yaşadığınız dönemler. Bir iki yıla kadar hem bedenen hem ruhen düzene gireceksiniz ve olaylara daha sağlıklı bir kafayla bakacaksınız. Hayat daha yaşanılası gelecek çünkü sebepleriniz olmaya başlayacak bazen de mecburiyetleriniz. Biraz daha dayanın, şu bir kaç yılı yara almadan kolayca atlatmak için bir şeylerle uğraşın kafa dağıtmaya çalışın. Her şey yoluna girecek.

aynısı banada oluyor zaman zaman..ailemin durumu bozuk babam hasta yaşım olmuş 27 kpss için boş boş uğraşıyorum...ara sıra bulduğum kıytırık işlerde çalışıyorum ..akrabalarım ve dostlarım hepsi şerefsiz hepsi akrepten beter...hissizlik isyan fakirliğin dibi her türlü rezillik mi dersin hepsi bende var ..güldüğüme bakma b.k gibi hayat dediğin gibi ama intiharı hiç düşünmedim her zaman düşündüğüm olay ben öleceğime benim için kötü düşünen leşler ölsün...onlara bu zevki tattırmayacam...inanç konusunda zaman zaman inançlı oluyorum zaman zaman inançsız...yani sadece sen değilsin böyle o yüzden intiharı kafandan sil ve ne olursa olsun dipte de olsan yaşamaya devam et.... ben öyle yapıyorum en azından

İnsanlar beklentileri büyüdükçe mutsuz olurlar. Kişinin hayali, heves ettikleri, merakı başarabildiği veya başarmak istediği şeyler için yaşam koşulları, çevre gibi faktörler uygun değilse kişi tatmin olmaz. Yaşadığınız durum depresyon, doğru ama hafif. Mutsuzluğun sizi yerin dibine çekmesi, durum bu. Kahkaha büyük bir şifa kaynağı saçma sacma şeylere bile olsa inadına gülün. Evham yapmaktan, geleceğe dair planlar kurmaktan bir süreliğine vazgeçin. Kendi mutsuzluğunuza meydan okumaya basladigınızda gittikçe yüzeye ciktığınızi farkedeceksiniz, yalnız sabır. Inatla gülümsemeye devam ederseniz ne kadar mutsuzluk sebebi varsa dayanamayıp en sonunda eriyip gidecektir. Yavaş yavaş olur bunlar. Minnet duygusundan da mahrum bırakmayın kalbinizi.

baştan sona sana anlatırdım neden nicin oluyor ama sonuca geldıgımde bunları yazıcam sana o yüzden dediklerimi uygularsan hayattan keyif alırsın demiyorum ama en azından mutlu olursun az da olsa yeterlıdır
1.-) gecmıs hayatında ne olursa olsun hepsini sil at hiç düşünme istemeden düşünüyorsan zihnini mesgul et bilgisayar oyunlarını oyna sevdigin bir roman veya anime
2-) Sen ne yaparsan yap ailen yada bir baskası neden böyle yapıyorsun derse canım istedigi için de ama sürekli mutlu oldugun seyleri yap bagıra bagıra sarkı söyle ama
sakın ama sakın senin fikirlerini düşüncelerini durdurmaya calısan insanları dinleme
3- Bir insanın hayalleri büyük olunca hayattan beklentileri olunca hayal ettigin yere gelemeyince piskilojik olarak üzülürsün bu herkezde böyledir
4-) bu hayatı 2 farklı sekılde yorumlarsın 1.cisi Sıradan hergün aynı insanlar aynı seyi yapan kişiler olarak bakarsın. 2.) ise bu evrenın bir mucize oldugunu biraz düşündkten sonra yoktan var olup bunca güzellik nasıl var olmus sevginin nasıl bir ilahi güzel bir duygu oldugunu insannı nasıl degiştirdigini kalbını hızlı hızlı attıgını anlarsın şüphesiz ki bu dünyada olan hersey bizler için güzelliğin farkına var
5-) evcil bir hayvan al kedi olabilir köpek olabilir yavru olsun ama sevimli hergün onu sev öyle sevki sanki içindeki umutsuz taraf o kediymiş gibi köpekmiş gibi o hayvanla oynadıgın sürece onunla mutlu oldugun sürece içindeki umutsuzlukta karamsarlıkta git gide yok olucagını biz bizler tüm insanlık iyininde kötününde önemsediği tek bir duygu var AŞKTIR SEVGİDİR.
6-) bu günden itibaren gecmişine bakma gecmişine bakarsan bugunde kötü olur yarında ama bugun mutlu olursan yarınında bugunden atılmış sevgi tohumlarının yarın filizlenmişliğini görürsün ve ertesi gün ise bir çiçek haline gelmiş olucak
7-=) unutma ki Sevmek sevmek sevmek ne olursa olsun SEVMEK İÇİN SEVMEK SEVMENİN DUYGUSUNU SEV SEVGİNİN OLDUGU YERDE KÖTÜLÜK OLMAZ
Son olarak sunuda söylemek istriyorum bir laf vardır bir cümle bir sır ALLAH AŞKTA GİZLİDİR ALLAH AŞKTIR GERCEK SEVGİ ALLAHTIR SEVGİNİN GÜCÜ ALLAHIN GÜCÜDÜR SEVGİ KADAR MUCİZE OLAN HİÇ BİR ŞEY YOKTUR biz insanlar rabbimizin sevgi kırıntıları ile mutlu oluruz düşünsene kırıntı diyorum rabbimizden dökülen sevgi kırıntılarınla severiz onunla aşık oluruz ama allaha gönülden baglanmak kırıntılardan ana kaynaga akmak demektir o duygu tarif edilmez herseyi oldugu gibi kabul edersin düşünmezsin ve bizler o kırıntılardan tam oluruz en büyük AŞKA ULAŞMIŞ OLURUZ. NE OLURSA OLSUN KÖTÜ OLAYLAR OLMASA İYİYİ GÖREMEZDİK KÖTÜ OLMALIKI O CENNET DUYGUSUNU ANLAYALIM KÖTÜ VE İYİ HERZAMAN BİRBİRİNLE UYUMLU HALDE CALISIR NE O NE DİGERİ OLMADAN BU HAYATTA YASAMAK İÇİN BİR SEBEB OLMAZ. SEVGİYLE ARKADASIM. ÖZGÜRLÜĞE GİDEN YOLUN BAŞLANGICI : KENDINI BİL.. !!

Al işte aynı ben benim konuşmam sanıyordum az daha

İlgilendiğiniz alanlara yönelin. Örneğin diyelim 10 saat bilgisayar başındasınız, C dilini HTML dilini PHP dilini öğrenin, bilgisayarı araştırın. (Windows, Mac, Linux işletim sistemlerini) Spora başlayın herhangi bir tanesi tenis olabilir mesela. Salon sporlarında da sosyalleşebilirsiniz ama tenis gibi sporlar sizin sosyal seviyenizi arttırır. Bomboş yaşamak tembelliğinizden açıkçası birazda, kitap okuyabilirsiniz herhangi bir konuda. İdeolojik, tarih, din, kişisel gelişim, parapsikoloji, NLP bir sürü konu var isterseniz yardım da edebilirim. Sevgiyle kalın.

godsadsmoke' Alıntı:

Öncelikle merhabalar imla kuralları ile ilgili çok fazla yanlış yapabilirim kusuruma bakmayın lütfen, önce sorunumu dile getireyim 18 yaşıma girdim iki gün önce fakat kendimi bildim bileli bomboş hissediyorum. Yani hiçbir şey bir önem kazanmıyor. Sanki yaşadığım hayatın baş rolü bana ait değilmiş gibi hissediyorum. Sabahları hep huzursuzluk içinde uyanıyorum bu olay ben uyuyana dek devam ediyor. Sürekli depresif bir haldeyim, hep ağlama modunda ya da boşvermişlik. Dediğim gibi kendimi bildim bileli bu hep böyleydi hiç değişmedi. Hiç kabul edemedim bu hayatı, hiç kabul edemedim yaşıyor oluşumu. Sanki her şeyi zorunlu yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Hatta sanki değil, öyle. Destek aldığım halde hiçbir şeyin işe yaramamış olmaması artık umutlarımı yitirmeme neden oldu. Kaldı ki bu his beni de kötü bir bataklığın dibine çekiyor. Böyle hissetmem kötü alışkanlıkların içine çekti beni. Belki defalarca intihar girişiminde bulundum fakat pek bir cesaretsiz ve beceriksiz olduğumdan dolayı hâlâ buradayım. Daha nasıl anlatabileceğimi bilmiyorum. Bu hissi yok edebilecek bir şey var mı merak ediyorum. Bu yüzden buraya böyle bir konu açtım. Sizin fikirlerinizi öğrenmeyi çok isterim. Önerilerinizi duymayı da. Sevgiler...

Genişletmek için tıkla ...

Ben intihara keyledecek kadar değildim ancak yazdıklarınızın çoğunluğu bende de var. Bu sene üniversiteye başlayacağım aynı yaştayız sanırım herkesin yaşayabileceği durumlar. En başta neden mutsuz olduğunuzu ve sizi neyin mutlu edeceğini araştırın derim. Kendinizi bomboş hissetmenizin ya da yaşadığın hayatta başrolün başkasının olmasını aile baskısına baglıyorum ki aşırı bağlı bir ailede yetiştim bu olay gerek sosyalleşmede ve çözüm üretmekte zorluklar ile gerekse özgüvende eksiklik ve çekinik karaktere sahip olmakla sonuçlanıyor. Öyle ya da böyle daha kaliteli hayat yaşamak için tercihler yapmanız lazım ve inanın o tercihleri hürce yaptığınızda mutlu hissedeceksiniz. Muhtemelen size hiç verilmeyen bir hak bu.

18 yaşında bu kadar umutsuz olmamalısın dostum , henüz yolun başındasın bu monotonluk herkesin başına gelebiliyor. Daha ne günler göreceksin belki en kötü günlerin bunlar olacak , belki en güzel günlerin, hiç bilemezsin. Sağlığın yerindeyse , ailen yanındaysa , bir kaç dostun varsa elbette atlatacaksın. Sürekli sorun çıkıyor hayatta intihar kurtuluş değildir bilesin. Tek şansın var şu dünyada iyi veya kötü tek şans.

Hiperaktifejderha' Alıntı:

Çünkü toplum önümüze sadece bir sistem koydu ve bizden onu yaşamamız bekleniyor. Okuldan mezun ol, iş bul, evlen, çoluk çocuğa karış, emekli ol, torun torba peşinde koş vs. Eğer ki sıkıldığınız yaşam buysa bilin ki biraz isyan ettikten sonra insanlar sizin kendi yaşamınız hakkındaki kararlarınıza saygı duymak zorunda kalacaklardır. Eğer ki sıkıldığınız durum 'yaşamak' ise bu durumda kendinizi hayata bağlayacak bir şeyler bulmanız gerekiyor.

Genişletmek için tıkla ...

Ah bu sistem. Tez konusu bile olur. Çok kafa yoruyorum bu konuya.Sürekli sistemle kavgalı haldeyim. Sistemin parçasıyız. Benim için çok derin bir anlamı olan bir konu...

Sanırım 17 yaşıma kadar ben de sizin gibiydim fakat son 1 - 2 senedir kendimce hobiler ediniyorum. Hayatıma renk katan insanlar olmasa da o renkleri kendim belirliyorum. Yani lafı uzatmadan söylemek istediğim yeni hobiler edinin. Çizim yapın, renkli resimler veya karakalem olabilir. Hiç olmadı alın elinize spreyi boş bi duvara grafiti yapmaya çalışın çok fazla stres atmaya yarıyor. O da olmadı bi sporla ilgilenin yada en azından sizi mutlu edicek bi müzik tarzı seçin. Hayat sandığınız kadar boş değil. Yeter ki siz onu yaşamak isteyin.

Bu yaşlarda bu psikoloji doğal çünkü bu depresifliği herkes bu yaşlarda çok sıklıkla yaşıyor ve buna ergenlikte diyebiliriz. Genelde kötü alışkanlıkların tam anlamıyla başladığı yaşlarda bu yaşlar oluyor. Aslında ne düşünürseniz düşünün destek bile alsanız dahi size bu yaşlarda söylenen herşey bir kulağınızdan girer diğerinden çıkar. Tabi bu benim fikrim bende o zamanlarımı hatırladığım için böyle düşünüyorum. Size sizin yardım edeceğiniz dönemler fakat sizde ipin ucunu ağır basan depresif ve hayal kırıklığı olan tarafınıza bırakırsanız özünüz zamanla sönecektir. Bu yüzden sizin bu yaşlarda kendinizi eğitmeniz lazım ki kalıcı kişiliğinizin oturmaya başladığı bu yaşları en az zararla atlatabilesiniz. Zarar almadan demiyorum çünkü çoğu insan bu yaşlarda ağır yaralar alır ama gelin görün ki bunlar geçtiğinde o günler aklınızda bir senaryo olarak kalacaktır. Size zararı olmayacaktır ama faydası her zaman kalacaktır. Tabı bu kendınızı düzelttiğiniz takdirde olacak. Hayatın aslında nasıl olduğunu ilerde anlayacaksınız.

Biz iki kardeşiz. Ailem ablama karşı hep baskılı oldu fakat benim davranışlarımdan dolayı bana baskı uygulayamadılar. Evet bir zaman bunu yapmaya çalıştılar ama izin verdiğim söylenemez. Aksine etraftan bir baskı görmüyorum. Ben bunu istiyorum dediğimde karşı çıksalar bile engel olamıyorlar. Yapım gereği ailem bile olsalar kimsenin bana baskı uygulamasına izin vermem. İstediğim zaman istediğim şeyi yapabilirim fakat sorun hiçbir şey istemiyor oluşumda malesef...

godsadsmoke' Alıntı:

Biz iki kardeşiz. Ailem ablama karşı hep baskılı oldu fakat benim davranışlarımdan dolayı bana baskı uygulayamadılar. Evet bir zaman bunu yapmaya çalıştılar ama izin verdiğim söylenemez. Aksine etraftan bir baskı görmüyorum. Ben bunu istiyorum dediğimde karşı çıksalar bile engel olamıyorlar. Yapım gereği ailem bile olsalar kimsenin bana baskı uygulamasına izin vermem. İstediğim zaman istediğim şeyi yapabilirim fakat sorun hiçbir şey istemiyor oluşumda malesef...

Genişletmek için tıkla ...

Echart Tolle depresyonun dibindeyken,herşey anlamsızken bir anlık "kendini dinleme"düsüncesiyle aydınlama yaşamıştır.Birkaç dakika içinde..Herşeyi yapmayı isteyebilirsiniz.Yeter ki isteyin derinden.Ve o an yeniden doğuş olur sizin için.İçeride neyse dışarıda odur.

Böyle diplerde yaşamanın bir de olumlu tarafı var, daha kötüsünün olmayacağını biliyorsun. Daha çok gençsin bu hislerin inan bana geçici, bunları bende yaşadım ve çoğu insan yaşamıştır. İntihar güçsüz insanların işi, asıl zor olan yaşamak çünkü ve sen inatla yaşamalısın çünkü daha yaşayacağın çok şey var, karşına öyle insanlar çıkıcak ki iyiki tanıdım diyeceğin, onların hayatına girmesini bekle en azından, kendine bir amaç edin, amaçsız hayat boş hayattır. Şu mevkiye gelicem de, şunu başarıcam de, bir hedef koy kendine. Hayatı boşa harcayan bizlerizdir unutma, sen sana bahşedilen hayatı dolu dolu yaşamaya bak..