Hallac ve şeytan
Azazil ve Âdem ve diğer melekler yok iken,
sadece Allah var idi.
Allah, kendisine ibadet edecek ve isyan edecek
kendinden “başka”
iki varlık daha olsun diledi.
O’nun dilemesi “olmak“ tır.
Olan O’nun ilmidir.
Olmak, başkasını yaratmak değildir
Yaratmanın sırrı budur.
Allah,
ezeli itaat ve ebedi kulluk halinde kalan melekler olarak
teklik’ten
(ahadiyetten);
sayısız sonsuz melekler olarak
çokluk (kesret) âleminde tecelli etti.
Bundan dolayı “melekler” Hak’tır.
Allah;
kendisine “evvel”de itaat
“şimdi”de isyan
ve
sonsuza kadar da isyanına devam edecek
varlık olsun diledi.
Allah’a, kendisine ezelde isyan eden bir varlık olamazdı.
Çünkü ezelde sadece kendisi vardı.
Fakat Allah’da
ezelde kendisi ile birlikte var olan
“isyan”edeceklerin ilmi mevcuttu.
Bu isyan ilmi ile birlikte mevcut olan “itaat” ilmi de vardı.
İsyanın itaate, itaatin isyana dönüşebilmesi de vardı.
Tüm bu ilimler birleşerek ”AZAZİL“ mânâsı ZAHİR oldu.
Bundan dolayı
AZAZİL’in
BÂTIN’ı, ZÂHİR’i, EVVEL’i ve ÂHİR’i
HAK’tır.
HAK kendisindeki “ÂSİYE” (isyan eden itaat etmeyen, başkaldıran) mânâsına İBLİS libasını giydirerek
“BÂTIL” boyutuna Şeytan yansıması yarattı.
Hak, ona “secde et” diye emir verdi;
İblis, “Senden gayrıya secde etmem” dedi.
Hak, “O halde ebedi olarak ben’den uzaklaştırılacaksın” dedi.
İblis, yine aynı cevabı verdi; “Sen’den başkasına secde etmem!“
Ve İblis şu şiiri okudu:
“İnkârlarım seni takdis
aklım, önünde tehvis (hevesle itaat halinde)
senden ayrı bir şey mi ki Âdem?
orta yerde kimmiş iblis?
senden başkasına yok benim yolum
seni seven boynu bükük bir kulum”
“Secde et” emrine “melekiyet” tecellileri hemen uydu.
Çünkü melekler sadece itaat kökenli esmadandı.
Bu arada;
evvel, âhir, zâhir, bâtın…
zât, sıfat, esmâ, ef’al
ve
itaat ve isyan…
vahdet ve kesret…
asıl ve tecelli…
gibi bir ayrıma düşmeden
Allah,
Hak olarak
İNSAN gerçeğinde
kendisine secde eden ve secde etmeyen mânalarını seyrediyordu.
İnsan;
tüm esmayı kendisinde seyretti.
Hiçbir var oluş ve tecelli ile sınırlanamayan
Allah ismi ile işaret olunanın
Hak, Batıl, Âdem, Melek ve İblis
olarak kendi nefsinde “cem” olduğunu fark etti.
Hak, Şeytan’a sordu; ”Kibirlendin mi?”
Şeytan cevap verdi;
“Seninle birlikteliğim sonradanlık şeklinde olsaydı
senden ayrı fakat senin mahlukun olarak kibirlenmek bana yaraşırdı.
Halbuki benim seninle olan birlikteliğim ezelidir.
Bundan dolayı kibirlenen ben değilim sensin ! “
Ve şu şiiri okudu;
“Ondan üstünüm ben!
Hizmetim ondan kıdemli
Şu âlemlerde seni benden iyi tanıyan var mı ki?
Benim sende muradım
Senin de bende muradın var.
Ve senin beni isteyişin daha eski.
Ya senden başkasına secde etseydim?
Secde etmeyince aslıma dönmem gerekti.
Çünkü sen beni ateşten yaratmışsın.
Bu bir gerçek.
Ve ateş ateşe dönecek
Netice olarak,
Takdir edip seçme senin elinde.
Ne kaldı kopacak, ne var korkacak?
Nasıl olsa uzak düşmüşüm sana
Anladım bir bana, yakınla uzak,
Sevgiyle ayrılık olur mu yoldaş?
Ayrıldım, ayrılık oldu arkadaş.
Ey tek kudret, sana hamd sana senâ
Seçkin bir kul eğilmez başkasına.”
Şeytan’ın kendisinin Âdem’den eski olduğunu, hizmetinin daha kıdemli olduğunu söylemesi zamansallıkla ilgili değildir.
Üstünlük iddiasında da (kendine göre) haklıdır. Bazı yönlerden (kendine göre) üstündür.
Mesela tenzih;
(Allah’ın varlığı yanında başka varlıklar kabul etmemek)
ve
teşbihte
(varlıkların Hak’kın tecellileri olduğunu kabul etmek)
o an için Âdem’den daha üst bilgiye sahiptir.
Tenzih ilminde, kendi varlığının Allah’dan ayrı bir varlık olmadığını bilir. Allah’ı başka varlıkla var olmaktan böylece tenzih eder.
Teşbih ilminde, kendi sanal varlığının ÂSİ kökenli esmâ topluluğu olduğunu bilir. Böylece kendi varlığının Hak olduğunu teşbih eder.
Âdem, Şeytan’ın bu ilmine onda olmayan başka bir ilimle cevap verir. Bu ilim aslında tenzih ve teşbih ilminin birleştirilmesi olan TEVHİD ilmidir.
Âdem; Allah’ın tecelli etmek (teşbih) ve tecelli etmemek(tenzih) gibi bir durumu olmadığını, her an kendisi olarak var olduğunu TEVHİD ilmi ile bilir. Böylece melek ve şeytan kavramlarının kendi hakikatindeki itaatkarlık ve isyankarlık kuvvetleri olduğunu fark eder.
Şeytan’ın kendisine secde ettiğini görür
ama Şeytan secdesinin Allah için olduğunu itiraf edince
“secde etmedi” kabul eder.
Ve şeytan’ın secdesinde
“Ey âdem! Zâhiren secdem seni meydana getiren esmâ topluluğunadır.
Yoksa senin toprak varlığına değildir.
Secdem sana değil Hak’kadır.
Sen kendini Âdem olarak görüyorsan secdem sana değildir.
Sen kendini Hak olarak biliyorsan secdem Hak’kadır.
Her halükarda secdem sana değil Hak’kadır !”
Dediğini işitir.
Melekler ise hiçbir yorum yapmadan secde etmişlerdir. Çünkü melekler Hak’kın varlığını hangi isim ve resim altında olursa olsun tanırlar ve secde ederler. Meleklerin boyutunda tek varlık Hak’tır. Hatta melekler hâlâ Âdem’in varlığından dahi haberdar değillerdir.
Âdem ise meleklerin, Şeytan’ın ve kendisinin var olmadığını, var olanın Hak olduğunu TEVHİD ederek ezeli ve ebedi yalnızlığını yaşamanın hüznü ile dolu olarak GÖZ YAŞI (ilim, irfan) dökmektedir.
alıntıdır
Azazil ve Âdem ve diğer melekler yok iken,
sadece Allah var idi.
Allah, kendisine ibadet edecek ve isyan edecek
kendinden “başka”
iki varlık daha olsun diledi.
O’nun dilemesi “olmak“ tır.
Olan O’nun ilmidir.
Olmak, başkasını yaratmak değildir
Yaratmanın sırrı budur.
Allah,
ezeli itaat ve ebedi kulluk halinde kalan melekler olarak
teklik’ten
(ahadiyetten);
sayısız sonsuz melekler olarak
çokluk (kesret) âleminde tecelli etti.
Bundan dolayı “melekler” Hak’tır.
Allah;
kendisine “evvel”de itaat
“şimdi”de isyan
ve
sonsuza kadar da isyanına devam edecek
varlık olsun diledi.
Allah’a, kendisine ezelde isyan eden bir varlık olamazdı.
Çünkü ezelde sadece kendisi vardı.
Fakat Allah’da
ezelde kendisi ile birlikte var olan
“isyan”edeceklerin ilmi mevcuttu.
Bu isyan ilmi ile birlikte mevcut olan “itaat” ilmi de vardı.
İsyanın itaate, itaatin isyana dönüşebilmesi de vardı.
Tüm bu ilimler birleşerek ”AZAZİL“ mânâsı ZAHİR oldu.
Bundan dolayı
AZAZİL’in
BÂTIN’ı, ZÂHİR’i, EVVEL’i ve ÂHİR’i
HAK’tır.
HAK kendisindeki “ÂSİYE” (isyan eden itaat etmeyen, başkaldıran) mânâsına İBLİS libasını giydirerek
“BÂTIL” boyutuna Şeytan yansıması yarattı.
Hak, ona “secde et” diye emir verdi;
İblis, “Senden gayrıya secde etmem” dedi.
Hak, “O halde ebedi olarak ben’den uzaklaştırılacaksın” dedi.
İblis, yine aynı cevabı verdi; “Sen’den başkasına secde etmem!“
Ve İblis şu şiiri okudu:
“İnkârlarım seni takdis
aklım, önünde tehvis (hevesle itaat halinde)
senden ayrı bir şey mi ki Âdem?
orta yerde kimmiş iblis?
senden başkasına yok benim yolum
seni seven boynu bükük bir kulum”
“Secde et” emrine “melekiyet” tecellileri hemen uydu.
Çünkü melekler sadece itaat kökenli esmadandı.
Bu arada;
evvel, âhir, zâhir, bâtın…
zât, sıfat, esmâ, ef’al
ve
itaat ve isyan…
vahdet ve kesret…
asıl ve tecelli…
gibi bir ayrıma düşmeden
Allah,
Hak olarak
İNSAN gerçeğinde
kendisine secde eden ve secde etmeyen mânalarını seyrediyordu.
İnsan;
tüm esmayı kendisinde seyretti.
Hiçbir var oluş ve tecelli ile sınırlanamayan
Allah ismi ile işaret olunanın
Hak, Batıl, Âdem, Melek ve İblis
olarak kendi nefsinde “cem” olduğunu fark etti.
Hak, Şeytan’a sordu; ”Kibirlendin mi?”
Şeytan cevap verdi;
“Seninle birlikteliğim sonradanlık şeklinde olsaydı
senden ayrı fakat senin mahlukun olarak kibirlenmek bana yaraşırdı.
Halbuki benim seninle olan birlikteliğim ezelidir.
Bundan dolayı kibirlenen ben değilim sensin ! “
Ve şu şiiri okudu;
“Ondan üstünüm ben!
Hizmetim ondan kıdemli
Şu âlemlerde seni benden iyi tanıyan var mı ki?
Benim sende muradım
Senin de bende muradın var.
Ve senin beni isteyişin daha eski.
Ya senden başkasına secde etseydim?
Secde etmeyince aslıma dönmem gerekti.
Çünkü sen beni ateşten yaratmışsın.
Bu bir gerçek.
Ve ateş ateşe dönecek
Netice olarak,
Takdir edip seçme senin elinde.
Ne kaldı kopacak, ne var korkacak?
Nasıl olsa uzak düşmüşüm sana
Anladım bir bana, yakınla uzak,
Sevgiyle ayrılık olur mu yoldaş?
Ayrıldım, ayrılık oldu arkadaş.
Ey tek kudret, sana hamd sana senâ
Seçkin bir kul eğilmez başkasına.”
Şeytan’ın kendisinin Âdem’den eski olduğunu, hizmetinin daha kıdemli olduğunu söylemesi zamansallıkla ilgili değildir.
Üstünlük iddiasında da (kendine göre) haklıdır. Bazı yönlerden (kendine göre) üstündür.
Mesela tenzih;
(Allah’ın varlığı yanında başka varlıklar kabul etmemek)
ve
teşbihte
(varlıkların Hak’kın tecellileri olduğunu kabul etmek)
o an için Âdem’den daha üst bilgiye sahiptir.
Tenzih ilminde, kendi varlığının Allah’dan ayrı bir varlık olmadığını bilir. Allah’ı başka varlıkla var olmaktan böylece tenzih eder.
Teşbih ilminde, kendi sanal varlığının ÂSİ kökenli esmâ topluluğu olduğunu bilir. Böylece kendi varlığının Hak olduğunu teşbih eder.
Âdem, Şeytan’ın bu ilmine onda olmayan başka bir ilimle cevap verir. Bu ilim aslında tenzih ve teşbih ilminin birleştirilmesi olan TEVHİD ilmidir.
Âdem; Allah’ın tecelli etmek (teşbih) ve tecelli etmemek(tenzih) gibi bir durumu olmadığını, her an kendisi olarak var olduğunu TEVHİD ilmi ile bilir. Böylece melek ve şeytan kavramlarının kendi hakikatindeki itaatkarlık ve isyankarlık kuvvetleri olduğunu fark eder.
Şeytan’ın kendisine secde ettiğini görür
ama Şeytan secdesinin Allah için olduğunu itiraf edince
“secde etmedi” kabul eder.
Ve şeytan’ın secdesinde
“Ey âdem! Zâhiren secdem seni meydana getiren esmâ topluluğunadır.
Yoksa senin toprak varlığına değildir.
Secdem sana değil Hak’kadır.
Sen kendini Âdem olarak görüyorsan secdem sana değildir.
Sen kendini Hak olarak biliyorsan secdem Hak’kadır.
Her halükarda secdem sana değil Hak’kadır !”
Dediğini işitir.
Melekler ise hiçbir yorum yapmadan secde etmişlerdir. Çünkü melekler Hak’kın varlığını hangi isim ve resim altında olursa olsun tanırlar ve secde ederler. Meleklerin boyutunda tek varlık Hak’tır. Hatta melekler hâlâ Âdem’in varlığından dahi haberdar değillerdir.
Âdem ise meleklerin, Şeytan’ın ve kendisinin var olmadığını, var olanın Hak olduğunu TEVHİD ederek ezeli ve ebedi yalnızlığını yaşamanın hüznü ile dolu olarak GÖZ YAŞI (ilim, irfan) dökmektedir.
alıntıdır
